Hey,
Het is intussen een jaar geleden dat hij vertrokken is. In een kwade opwelling zonder ooit een concrete uitleg te geven. Het was al een tijdje van 'ik weet niet wat ik wil ...' Ik kreeg regelmatig noch beeld noch klank. Praten kon hij niet, en nog steeds niet. Het waarom blijkt uiteindelijk een ander te zijn. Zo een ervaren ding dat enkel op centen uit is. Aangezien ze zich in hem vergist had, is ze t afgebold net voor onze echtscheiding uitgesproken werd. Sedert kort is er weer een nieuwtje. De deze moet nog scheiden.
Het was een moeizame relatie (19 jaar) met als rode draad 'jaloerse schoonouders'. Ik hoor zijn moeder nog zeggen: 'trouwen - bouwen - kindje - scheiden - verkopen'. Ik was toen hoogzwanger en we waren net in ons huis getrokken.
Ik heb in deze relatie echt gevochten voor begrip, liefde, ondersteuning .. Het mocht niet baten. Alle problemen die hij had met zichzelf, zijn werk, zijn ouders .. werden op mij geprojecteerd. Ik was de schuldige, de boosdoener. Steun ontving ik al lang niet meer. Ook niet op de meest cruciale momenten in mijn leven. Als ik huilde was t mijn eigen fout zei hij, ik deed het mezelf aan. Geld werd hoe langer hoe meer een probleem. Ik mocht alles voorschieten, de rekeningen bijhouden en nadien een overzicht opstellen. Hij schreef de helft nadien over op mijn rekening. Ook dat was hem regelmatig te veel. Hij kafferde mij dan gewoon uit voor 'profiteur'.
Ik heb heel veel energie in onze relatie gestoken. Heel wat opgebouwd, hem zelfs ondersteund in zijn zelfstandig beroep, geïnvesteerd voor hem ...
Hij had het allemaal mooi voor mekaar. Overdag als zelfstandige. In de avond eerst avondles volgen, daarna avondles geven. Alle taken mbt huis, kind kwamen op mij terecht. Daarbij werkte ik ook full-time. Maar ja hij werkte hard - zo dacht en zei hij. In werkelijkheid was t overdag steeds rustig aan. De avondles had hij nodig om te kunnen overleven.
Wat een financiële noodzaak leek, werd al snel een hobby. Nadien pintjes drinken aan de toog. Eerst een paar uurtjes, 1 x per week tot 3u30 in de ochtend later elke avond tot 1u30 in de ochtend en soms zelfs 5u30. In slaap gevallen in wagen omwille van teveel gedronken, of enkele uurtjes rondrijden, noemde dat dan.
Het doet me nog steeds verdriet, al die verwijten, al die dagen dat hij mij gewoon negeerde ... Het is iets wat ik nooit zal begrijpen. Waarom? Hoe kun je zoiets in hemelsnaam doen?
Pijn dat is hetgeen ik voel, nog steeds!