Yuppz.....jullie (mensen die reageerden op mijn 1e blog) hebben in feite helemaal gelijk, al kent niemand de precieze situatie en relatie van een ander.
Maar ik weet het zelf uiteraard ook wel, ik ben zeker niet de domste (in tegendeel...). Maar wel als het om gevoelens gaat: dan rent mijn ratio snel weg om zich ergens te verstoppen waar de 'tsunami' van gevoelens die mij overspoelt hem niet kan bereiken. Maar nu is hij weer terug, gelukkig...en de zee van gevoelens is aan het wegebben.
Ik bén er inderdaad altijd wel, net zoals bij mijn vorige vriend, en dan gaan ze niet meer voor je 'vechten' of zelfs juist je uitdagen. Omdat je vanzelfsprekend LIJKT. Maar als je dan echt weg blijkt zijn ze in zak en as....en dan begint het 'spelletje' weer helemaal opnieuw.

Ik wil dat inderdaad niet meer; ik snap niet dat mijn gevoelens en het gemis me steeds weer onderuit halen. Ik verdien beter, ben er leuk genoeg voor al zeg ik het zelf. Met m'n eigenwaarde is verder ook niet veel mis, maar ik heb verlatingsangst en bang om de controle over mijn gevoelens te verliezen, bang voor de pijn die ik erger dan gemiddeld lijk te voelen en ervaren. Daarom pik ik veel en lang dingen, liever dat dan de pijn te moeten voelen. En ik hecht me vaan sterk aan mensen en kan niet goed loslaten. Maar daarvoor ben ik nu braaf in therapie....

Anywayz: het gaat dus weer wat beter, en ik heb zaterdag zelfs een hele leuke avond gehad! Zonder alcohol, zonder flirtgedrag/bevestiging zoeken, maar gewoon lekker kletsen en dansen met vrienden en bekenden. Lekker onder de mensen, dat mis ik vaak omdat ik veel ziek ben. Wellicht dat ik me daarom ook een beetje (?) aan een partner 'vastklamp': een partner is er voor je (of 'hoort' dat te zijn) als je ziek op de bank ligt, en luistert naar je als je het moeilijk hebt. Maar dat doen vriendinnen in feite ook, en je kunt je ook zelf heel goed troosten. Ben verder ook geen 'zeur' ofzo, maar het is toch gewoon fijn als er een speciaal iemand voor je is. Die geborgenheid, dat vinden we allemaal op zijn minst prettig. En als dat wegvalt blijft er een leegte over....die je eigenlijk liefst meteen weer zou vullen, liefst met je ex, maar als dat niet kan met anderen, drugs, alcohol, feesten en ander compensatiegedrag. Been there, done that...
Maar het werkt niet, het enige dat werkt is het onder ogen zien en door de pijn en gevoelens 'heen te gaan'. En daar schort het bij mij dus aan. Ik probeer niet te vluchten omdat ik weet dat het niet werkt, maar de realiteit kan ik ook niet aan. En dan probeer ik terug te keren naar wat was, en als dat dan lijkt te kunnen omdat hij weer toenadering zoekt, grijp ik die kans gretig aan.
maar zo kom je natuurlijk geen stap verder. Vandaar dat ik nu ga proberen sterk te zijn: ik mag huilen als dat nodig is, maar ik ga me vooral op de positieve kanten van de relatiebreuk richten (en oh ja, die zijn er!).

Hopelijk gaat het me lukken, en jullie allemaal hier!

Liefs van Seelenschmerz