Ben 'n alleenstaande moeder met drie kids,waarvan nog twee thuis wonend.Heb zo'n 15 jaar geleden in 'n bandje gezongen en nadat ik daaruit was vertrokken,kwam ik na die 15 jaar de gitarist weer 'ns tegen.Hij was destijds getrouwd,wat ik al wel wist,maar ja..Van 't een kwam 't ander.Hij had mij altijd al leuk gevonden zei ie..We hebben bijna 2 jaar 'n relatie gehad,die sinds kort tot 'n gruwelijk einde moest komen omdat 't voor hem natuurlijk 'n buitenechtelijke relatie was en 't hele zaakje uitgelekt was.We zijn zielsveel van elkaar gaan houden,maar tóch heeft hij uiteindelijk de keuze gemaakt om voor z'n gezin te gaan.Z'n vrouw is ziek en hij heeft ook twee kids.Ik weet dat 't niet had moeten gebeuren,maar 't is ons gewoon om 't zo maar even te zeggen overkomen.'t begon met 'n avontuurtje en ja,voordat je 't weet zit je in de mallemolen.'t Ergste is nog dat altijd alles stiekem moest en nu zit ik dus ook op 'n punt waarbij ik niks meer kan.Voel me zó radeloos,maar vooral machteloos..Evengoed probeert hij 't contact niet te verbreken,ondanks dat ie thuis niet meer stiekem wil doen.Dus wel..zucht..Hij wil evengoed de vriendschap behouden,want ook hij zegt z'n gevoelens voor mij niet zomaar te kunnen blokken.Hij beweert dat ie altijd al van me gehouden heeft en nóg,maar 't z'n kids,z'n vrouw in haar situatie,z'n familie niet aan kan doen..Ik vraag me af wát is dan houden van??..Of zijn 't ook 't de financien?..Zit zó in de knoop met mezelf,vertrouwen in mensen,want iémand heeft geluld en weet niet wie,dat ik gewoon ten einde raad ben..Heb niemand met wie ik hierover kan praten,dus zit zo'n beetje maar in mezelf weg te kwijnen..Hou nog zielsveel van 'm.Heb,al hoe erg 't ook klinkt voor z'n vrouw,met hem de twee mooiste jaren van m'n leven beleefd en zou ík ook nóóit kunnen vergeten..snikk..Wat moet ik toch?