Ik heb al een aantal relaties gehad en soms ging het goed, soms minder. Een aantal gaten in mijn hart heb ik er ook wel aan over gehouden, maar toen kende ik nog niet deze site.

Ik hoop mijn verhaal hier te kunnen doen en zo iets van mijn gebroken hart te helen.

Ik werd niet meteen verliefd op hem. Hoewel ik hem al 3 jaar ken, werd het nu pas duidelijk. Ik heb het over een korte tijd geleden. Ik werd wakker in Wenen en dacht: Oh my, Ik ben verliefd op M. Daarna voelde ik me als een pubermeisje. Knikkende knieeen, absoluut geen eetlust en struikelend over drempels gaan.
Ik deed eerst nog niets. Hoewel we wel wisten van elkaars bestaan en zo nietszeggend t wel eens hebben gehad over koetjes en kalfjes...het weer en ons werk. Nu kon ik geen woord meer uitbrengen.
Maar hij wilde wel graag met mij praten. Hij zocht me op. Het was mooi weer en we wandelden na ons werk door de stad. hij vroeg me meer persoonlijke dingen. We bleven lang voor mijn huis staan. Het was intiem, gezellig met een vleugje meer. De volgende dag ging het weer zo. Nu vroeg ik hem veel. Hij vertelde heel open over zijn familie en zijn dromen, zijn vrienden en zijn "wilde" tijd als student. Ik vond het leuk, omdat anderen hem altijd als gesloten omschreven. Ik had het gevoel dat hij bij mij los kwam.
De dagen erna werd het steeds intiemer en leuker en bleef ik bij hem slapen. Alleen maar slapen. in elkaars armen. Het was heerlijk. Ik voelde me zo gelukkig. De volgende ochtend aan het ontbijt konden we elkaar alleen maar verliefd aanstaren. We gingen weer aan het werk. En de volgende nacht waren we weer samen. Nu was het een hele bewogen nacht met maar een uurtje slaap. Ik kon mijn geluk niet op. Ik wilde dat de tijd stil zou staan. Ik wilde niet van hem weg gaan. Hij moest op reis voor twee weken. Oke, dat hou ik wel uit dacht ik. En inderdaad. Hij ging op reis, maar bleef me de liefste smsjes sturen. Hij dacht ook aan mij! Ik was zo gelukkig. fietste met een grote glimlach door de stad. Iedereen zei dat ik zo straalde dat ik licht gaf. Zo voelde ik me ook. Ik denk dat ik maar een keer zo verliefd ben geweest en dat was mijn eerste vriendje toen ik 17 was...dat gevoel was weer helemaal terug. Ik zweefde.
Hij kwam terug van zijn reis en we spendeerde een heerlijk weekend samen. We gingen ook uit, naar een concert wat we allebei graag wilden zien en daarna nog naar verschillende bars in de stad. Alleen maar kletsen en lachen. Ik was er al van overtuigd, dit is het. Hier bij hem word ik gelukkig.
Nu moest ik op reis voor een weekje, maar goed, we hadden ook al die andere 2 weken overleefd, dus ik zag geen probleem.
We smsten, skype. Whats app....al die dingen....
En toen, afgelopen maandag, koninginnenacht...op de skype. Na eerst een leuk gesprek van anderhalf uur, zegt hij dat we elkaar maar toch niet meer moeten zien. Ik voelde al de pijn onder mijn linkerborst opkomen. Nee, nee, dacht ik. Waarom nu al? Hij begon over dat hij misschien tohc niet het type is voor een relatie want zijn vorige vriendinnen maakten het altijd uit en dan zat hij met een gebroken hart. En hij wilde ECHT GEEN gebroken hart meer. Ook dacht hij dat hij me niet zou kunnen geven wat ik wilde en dat hij dacht toch niet gelukkig te kunnen worden als we samen zouden blijven.
Ik zei: Je zag er anders heel gelukkig uit met mij...
Hij zegt: Ja dat was ook zo, ik ben ook gelukkig geweest met jou, heel gelukkig, maar ik denk dat dat in de toekomst toch niet zo gaat zijn''
Ik zeg: "Als je het niet probeert dan weet je het toch nooit?" "het hoeft maar 1 x goed te gaan...we hebben toch allemaal gebroken harten gehad in het verleden? "

Ja dat was misschien wel zo, vond hij ook. Maar toch...nee het risico was te groot. Het risico mij als vriendin te hebben. Dat ik zijn hart zou breken...net als die anderen.

Dus voordat er eigenlijk echt iets was, voordat we grote woorden hadden gebruikt heeft hij me al aal de kant gezet.

Klink, krak...daar ging mijn hart, ik probeer de stukjes nu bij elkaar te rapen en denk elke dag aan hem...