Waar moet ik beginnen? Het is allemaal zo moeilijk en ik kan het nog niet geloven.

Donderdagochtend aan de ontbijttafel hadden we nog afgesproken om 's avonds samen iets leuks te gaan doen, en 's middags stuurt ze me nog een smsje dat ze 's avonds samen een fietstochtje wou doen en dan gezellig een terrasje. Ik kom thuis en ze vraagt hoe m'n dag is geweest. En nadat ik rustig vertel over m'n dag op het werk zegt ze, ik moet iets zeggen, ik zie het niet meer zitten, het is gedaan.

We waren bijna 4j samen en nu ook al een tijdje verloofd...

Ik wist dat ze lang geleden twijfels heeft gehad, toen we pas enkele weken samen waren omdat ze niet voor mij voelde, dat buikgevoel, wat ze ooit wel eens had gevoeld in een vroegere relatie, die al jaren gedaan was. Allé, dat buikgevoel was er wel, maar niet zo hevig als wat ze ooit eens heeft gevoeld vr iemand anders. We zijn toen even (enkele weken) uit elkaar geweest en erna terug samengekomen, omdat ze toch veel voor me voelde en we samen zo goed waren. Sindsdien heeft ze er niets meer over gezegd en geen twijfels gehad, tot als we ongeveer 3 jaar samen waren. De twijfels waren terug daar. We hadden een supergoeie relatie, en ik had haar zoveel te bieden en was zo'n fantastisch persoon, maar ze miste dat buikgevoel, wat haar deed twijfelen. We zijn toen toch doorgegaan met de relatie omdat dit een relatie was met veel liefde en respect, op alle gebied geweldig en vele andere dingen die ze nog nooit vroeger had beleefd en ze van me hield. Enkele maanden laten heb ik dan haar ten huwelijk gevraagd en ze zij zonder twijfel ja.
Onze relatie is sinds dat moeilijk punt rond de drie jaar als een spiraal nog veel beter geworden, we deden vele dingen samen, het werd steeds beter en beter, we werkten eraan.
Tot dan enkele dagen geleden. Blijkbaar had ze de laatste tijd af en toe terug twijfels, zoals in het begin en na drie jaar, en die waren lang weggebleven, maar sinds kort kwamen die terug en meer en meer. Het feit dat die twijfels bij haar terugkwamen, doet haar nu besluiten dat dit niet de relatie is van haar leven, dat er nog iets anders is weggelegd, een relatie waar dat overwelmende buikgevoel er wel constant is...
Het rare is dat we al aan het uitkijken waren om een huisje te kopen en ze wou dat ik een afspraak vastlegde bij de immotheker om onze opties te overlopen. We hadden ook al vakantieplannen. Geen vuiltje aan de lucht leek het, ze zei me nog dat ze zich goed voelde bij mij. Het mooie weer kwam eraan, we waren allemaal leuke dingen aan het plannen... We waren ook onlangs nog op citytrip geweest in Barcelona en dat was super verlopen.
Vrijdag is ze bij een vriendin gaan slapen. Zaterdag hebben we elkaar nog gezien, ze wou enkele spullen komen afhalen. Ze voelde zich goed bij de beslissing, maar had het tegelijk toch zeer moeilijk.
We woonden samen op mijn appartementje, ze heeft hier nu nog wat meubels en kleren liggen enzo. Ze is nu op zoek nr een huurhuisje of appartementje en wil dan de rest komen halen.

Ik ben er helemaal kapot van. We zijn beiden in de dertig (zes jaar verschil, zei 31 en ik 37). Zelf ben ik vroeger nog 11j samen geweest met iemand anders, en getrouwd, maar die relatie is toen op de klippen gelopen omdat we uit elkaar gegroeid waren.

Dat is nu helemaal niet het geval. Alles ging gewoon super.
Het is alsof je u op de top van de wereld voelt, trouwplannen, droomt van een huisje, leuke verlofplannen en plots wordt je dr een bus overreden... Zo voel ik me nu. Het doet pijn, echt pijn, met geen woorden te beschrijven...

Mijn verstand zegt me om niet meer te hopen, maar mijn gevoel hoopt nog op een goede afloop. pfff...