Voor mij is het nu de 4de dag nadat mijn vriend en ik uit elkaar gegaan zijn.
4 jaar geleden klikte het gelijk vanaf het eerste moment dat wij elkaar zagen, hij had aan het begin nog wel zijn twijfels, maar die verdwenen langzaam, ik kwam uit een relatie waarin fysieke en geestelijk geweld werdt gebruikt, en bij hem kon ik uithuilen en weer de rust vinden.
de eerste twee jaren gingen goed, totdat hij steeds meer eisen ging stellen, ik zou te veel van mezelf laten zien aan andere mannen, ik lokte dingen uit, etc. ik schreef dat op jaloerzigheid af.
en hield wel rekening met mijn kleding enzv. we hebben in die periode veel ruzie gehad, gelukkig had hij zijn huis en ik de mijne dus konden we altijd even op adem komen als we dat nodig hadden. ikzelf was niet zo met andere mannen bezig en wat zij ervan dachten, ik had immers hem, maar doordat ik in zijn ogen niet veel goeds kon doen, begon ik me meer en meer onprettig te voelen over mezelf.
Hij begon me ook steeds meer te controleren, smsjes lezen, e-mail lezen, msn lezen. etc.
Ik ging mezelf verstoppen in dikke kleding en probeerde situatie's uit de weg te gaan.
Ik heb vaak gevraagd aan hem of hij mij wat meer positievere aandacht wilde geven, knuffelen, kroelen complimentjes enzv.
vorig jaar kwam ik via hyves een oud-collega tegen, waar ik vroeger ( ruim voordat ik mijn vriend kende) gevoelens voor had.
Ik had met deze oud-collega afgesproken om ergens te gaan ontbijten en het was super gezellig.
Ik had mijn vriend ook verteld dat ik dit gedaan had, maar niet de preciese manier hoe dit tot stand gekomen was. de oud-collega bleef e-mailen via hyves, dat zijn gevoelens ook voor mij terug waren enzv.
Ik heb een tijdje gemaild met hem en in een van mijn e-mailtjes hem laten weten dat ik benieuwd was hoe zijn lippen op de mijne aan zouden voelen.
In dec. van vorig jaar heeft mijn vriend ( na weer een controle rondje) deze mail onder ogen gehad en was er kapot van , hij verweet mij dat ik vreemd gegaan was omdat ik het contact op bleef zoeken.
Er is tussen die oud-collega en mij niks gebeurd, geen sex, niks, geen eens een kus.
Ik heb de kerstdagen toen ook alleen doorgebracht en was kapot.
Na deze gebeurtenis hebben we veel gesproken en hebben we besloten om er allebei nog eens de schouders eronder te zetten.
maar vanaf die periode is het eigenlijk alleen maar moeilijker geworden.
Hij bleef afstandelijk en onbereikbaar, hoe vaak ik ook vroeg of hij mij wat meer aandacht wilde geven, naar buiten was hij de vrolijke man, en iedereen dacht dat hij en ik voor elkaar gemaakt waren, maar achteraf waren er veel signalen dat het bij hem niet meer goed zat.
Ik heb hem vaak gevraagd wat er was, en zijn vaste antwoord was dan...... er is niks schat als er wat is dan ben jij de eerste die het hoort........ nu achteraf was ik dus de laatste.
Steeds meer en meer begon hij rotopmerkingen te maken over mijn toegenomen gewicht, ( van maat 38 naar 42) en ik merkte steeds meer dat hij smoesjes verzinde om maar geen lichamelijk contact te hebben.
De ene keer was het dat hij te moe was, de andere keer was het dat hij nog geen zin had om naar bed te gaan, dan was het weer dit, dan was het weer dat.
Afgelopen vrijdag plaagde ik hem door hem onder zijn shirt te kriebelen en wat aandacht van hem te krijgen , maar ik merkte dat hij zich weer terug trok, ik maakte daarop de opmerking dat hij mij vroeger graag aanraakte, waarop hij antwoorde ja maar toen had je maatje 38.
Toen knapte er iets in mij en heb ik hem gezecht dat hij zijn spullen kon pakken en naar zijn huis kon gaan.
Hij zei alleen maar oke, dan zal ikmorgen mijn spullen pakken, en ik heb hem gevraagd waarom hij zo tegen mij deed, hij wilde het er niet over hebben, en is weggegaan om wat te drinken in de snackbar om de hoek.
Toen hij wegging heb ik hem gevraagd dat als hij dronken terug zou komen of hij op de bank wilde gaan liggen, omdat het al vaker voorgekomen was dat hij na een drankavondje mijn bed onder gekotst had.
Ik ben naar bed gegaan omdat ik best kapot was van alles.
Ik hoorde hem na een uur al weer thuiskomen.
Midden in de nacht hoorde ik hem in huis scharrelen en heb hem gezecht dat hij wast mij betreft niet hoefte te gaan, maar dat ik de keuze aan hem overliet.
Ditzelfde heb ik ook ook opgeschreven in een brief, want ik moest zaterdag werken.
Toen ik zaterdag thuiskwam lag er een briefje dat het beter was on elkaar voorlopig maar met rust te laten en waren al zijn spullen weg.
Vanochtend stonden mijn spullen die bij hem lagen in mijn auto en lag de sleutel van de auto in de brievenbus.
Ik heb enorm veel verdriet omdat hij het opgegeven heeft en ik voel me niks waard.
Ik ben boos omdat hij niet eerlijk heeft verteld al die tijd waar hij mee zat, en mij dingen beloofd heeft die hij niet war kon maken.
Ik moet me groot houden omdat ik nog 3 kids heb, maar het doet zo'n pijn.
Ik weet ergens dat het goed is zo, maar dat wil niet zeggen dat het gevoel voor hem weg is, ik mis mijn maatje, er zijn geen smsjes meer, geen telefoontjes naar elkaar, en in huis is een leegte waar zijn spullen lagen.
ik heb het weekend mijn slaapkamer opgeruimt, de kast waar zijn sullpen in lagen uit elkaar gehaald ( ding was toch veel te groot) en een kleinere kast gekocht en opgevuld met mijn spullen, ik ben elke dag stukje voor stukje de restanten van onze relatie aan het verwijderen, foto's, kaartjes, spullen van hem die hier en daar nog zwerven.
Maar elke dag blijft het moeilijk, ik wou dat er een tovermiddel was waarmee ik de pijn weg kon nemen, en dat mijn gedachte niet 24 uur per dag naar hem toe gaan, er zijn momenten waarop ik even niet aan hem denk, daar al gauw kruipt hij weer in mijn gedachte omhoog.
Zal dit minder worden? hoe lang duurt dit? ik moet hem loslaten en hem en mezelf de tijd gunnen, maar het liefste bel ik hem op om een ding te vragen...................waarom?
Vrienden en familie zeggen dat het wel weer goed komt met mij, maar hun voelen de pijn niet en liggen s'nachts tegen hun partner aan, ik heb hier een leeg bed en een leeg hart.
mamasan70