Wat rot Sarah! Je komt er wel weer boven op hoor, iedereen komt er weer bovenop. Dat verschilt per persoon hoe lang diegene erover doet.
Het is idd goed om geen contact meer te hebben. Maar toch, het los laten is het lastigste wat er is, ik kan hem ook nog steeds niet los laten.
Veel sterkte!
Liefs,
Dearest...

Lieve Sarah,

Ik voel je pijn. Ik heb er even geen woorden voor... Dit doet erge pijn. Doorleef de pijn maar, laat m daarna los en daarmee je ex. En dan, voor je het weet, sta je aan een nieuw begin, met allemaal nieuwe mogelijkheden en kansen..

Maar eerst verdriet en pijn... het is niet anders...

Veel sterkte! En als je je hart wil luchten...

Liefs Margriet

Lieve Sarah,

Het leven... Er zijn heel erg veel mooie dingen. Liefde, geluk, je overwinningen. Dit zijn de zaken die het leven waard maken om geleefd te worden. Er zijn echter ook de donkere bladzijden. Dit is helaas zo'n bladzijde. Het was een hele mooie en lichte pagina, toen je begon met lezen, maar inmiddels, nu je het einde van de pagina bereikt hebt, is de pagina zwart verkleurd. Hij is gescheurd, verkreukeld, vol gaten. Het was zo'n mooie pagina!

Iedereen heeft dit soort pagina's in zijn Boek des Levens. En het omslaan van zo'n pagina is heel erg moeilijk. En zelfs als je hem omslaat, dan blader je nog regelmatig onbewust terug naar die bladzijde. Je lijkt te blijven steken. Je probeert de pagina te herschrijven, maar het lukt niet. Je probeert de pagina uit het boek te scheuren, maar het lukt niet. Je probeert de pagina vast te lijmen aan de vorige en volgende pagina, maar ook dat lukt niet. Netuurlijk niet. Deze pagina hoot bij je leven. Helaas. En helaas, als je de beginregels leest van de pagina, dan lijkt hij zo mooi en helder wit als de dag dat deze regels geschreven werden. Het vergroot de pijn. De letters lijken te branden op je netvlies. Kon je je ogen er maar uit rukken om het niet te hoeven zien. Om het niet te hoeven lezen.

De tijd zorgt er echter vanzelf voor dat de pagina;s langzaam worden omgedraaid. Een nieuw hoofstuk begint. Andere pagina's. En op den duur wordt de behoefte om terug te slaan naar die bewuste pagina steeds minder. Mooie nieuwe pagina's zullen verschijnen. Pagina's die helder wit zijn en met hele mooie teksten.

Maak de donkere pagina waaraan je nu bezig bent maar rustig af. Er zullen nog een paar volgen, maar je zult merken dat iedere pagina een stukje lichter wordt.

Succes met je boek...
Angelo

LDVD-genoten, ik dank voor jullie steun...

Het is een rot-periode waar je door heen moet, waar ik door heen moet en waar jullie allemaal door heen moeten. Nu kijken we vaak terug en lijken we niet vooruit te (willen) gaan...

Ik merk bij mezelf dat ik elke dag denk, nou ga ik even aan hem denken, een beetje mijmeren, de herinneringen ophalen, alsof dat het enige is wat ons met elkaar verbindt.

En dat is het in feite ook, want ik weet dat hij aan me denkt en ik denk aan hem....dus we hebben een emotionele band, ook al staan we op afstand.

Angelo, dat met die bladzijdes, dat ga ik onthouden, erg mooi beschreven ja....zo is het helemaal!

Gevoel blijft schommelen, voelde me erg down vandaag, maar na het kijken van een film zakte dat gevoel weer weg....dus ja afleiding en afleiding zoeken helpt.

Grappig is dat er in de film een baby voorkwam met zijn naam!
Deze naam werd een paar keer genoemd, maar pas op het laatst dacht ik, hey zijn naam!! Positief, of niet? Al denk ik niet dat het zo'n vaart zal lopen, maar misschien ben ik hem toch een tikkeltje aan het loslaten.

In het begin moest ik natuurlijk meteen aan hem denken als ik zijn naam tegenkwam in een film, op straat, in een boek etc. En ja daar kwamen de verdrietige herinneringen weer.... Ik kon er niet tegen!

Ik moet zeggen dat alleen het gevoel van verdriet bij mij overheerst, dit voel ik altijd, de ene keer sterker dan een andere keer... Gevoelens van boosheid en wanhoop zijn af en toe wel naar voren gekomen, maar snel verdwenen.