Na paar dagen alle verhalen te hebben gelezen ben ik er aan toe om ook mijn verhaal op ''papier'' te zetten. Na een relatie van ruim 12 jaar ben ik erachter gekomen dat mijn vriend een ander heeft. Hij zegt verliefd op haar te zijn en wil kijken of er met haar een toekomst in zit. Aan de andere kant zegt hij dat hij van me houd en zich geen leven zonder mij kan voorstellen. Zegt dit ook niet te willen...Wil contact blijven houden en me helpen. In september heb ik een miskraam gehad en hij heeft hier nooit op gereageerd, nooit een keer een arm of een lief woord. Ik heb me hier heel erg alleen in gevoeld en hij heeft me absoluut niet gesteund. Ik vind het een onverteerbare geachte dat hij nu al verdergaat en mij in al deze ellende achterlaat. Gisteravond een gesprek gehad met hem over de miskraam in september. Het lijkt eindelijk tot hem door te dringen wat er is gebeurd en is nu helemaal kapot. Hij verblijft bij zijn vader en ik zit hier alleen in ons huis. Voel me super onrustig en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Heb het gevoel dat ik doodga van verdriet....
sterkte
je vriend is duidelijk in de war wat betreft zijn gevoelens; hij zal een keus moeten maken.
Maar voor jou is deze tijd ondraaglijk. Ik kan je onrust voelen, ik voel met je mee !!!
Wens je sterkte en hoop dat er snel wat duidelijkheid voor je komt!
tijdelijk wrak
Je blog is al van een aantal dagen geleden , hoe gaat het nu met je?
Heb je nog contact gehad met je vriend ?
groetjes
Hortensia
@tijdelijk wrak
Sterkte.... Wat zal jij het inderdaad moeilijk hebben nu zeg... Vooral omdat jij nog in het huis zit wat van jullie was....
De tijd zal het makkelijker maken en jullie misschien de oplossingen geven die jullie nodig hebben.... Misschien is alles van hem uit wel een reactie op de verwerking van de miskraam die jullie in September gehad hebben... Misschien staat alles er los van.... Het lijkt me dat je enorm veel vragen hebt...
Iedereen gaat op een andere manier met verwerken om, en sommige mensen kunnen daar enorm egoistisch van worden... Is een stukje zelfbescherming denk ik, maar voor de buitenwereld moeilijk te verkroppen....
Neem de tijd en de nodige afstand... Misschien kun je zelf ook even een tijdje ergens anders logeren? Even weg uit de situatie doet soms wonderen.... Soms besef je pas wat de ware gevoelens tegenover iemand zijn als je even afstand van diegene neemt....
Ik hoop dat jullie eruit komen (zowel samen, als apart)
Liefs en sterkte!