'Je moet alles eens opschrijven, daar ga je je misschien wat beter door voelen' is een van de vele goedbedoelde adviezen die ik krijg. Mmm, normaal gesproken heb ik nooit zo'n moeite m'n gevoelens te omschrijven, maar das nu wel een tikkie anders. En bij voorbaat denk ik al 'wie heeft er nou zin om een blog te lezen van zo'n doos'. Na ja, ill give it a try, we will see...

In het kort...nee, negen jaar in het kort kan niet... Ik begin gewoon met de laatste 2 maanden.

Onze relatie verliep al geruime tijd niet echt lekker meer. Toch had ik, tegen beter weten in, het vertrouwen dat het goed zou komen. We hadden afgesproken er aan te werken. Ik werkte me kapot, als je begrijpt wat ik bedoel!
Vorig jaar samen een huis gekocht, het is nog niet eens helemaal af en hij zet er een punt achter. Hij ziet het niet meer zitten, wil alleen zijn, het ligt niet aan jou maar aan mij, bladiebladiebla. Oke, das een flinke tik als eigenlijk je hele wereldje draaide om hem. Maar oke, je beseft je ook wel dat dit misschien het beste is. Dus spreek je af om vriendschappelijk probeert uit elkaar te gaan en elkaar nog te helpen.

Ik ga later weer verder, ik merk dat het veel gecompliceerder is dan ik zo kan opschrijven, mn hoofd zit te vol. Tot later.