Hallo allen,

Ook ik kamp met liefdesverdriet en niet zo'n beetje ook.
het verhaal:

Bijna vier jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn nu ex vriend. We hebben elkaar leren kennen via internet. We waren allebei niet op zoek, maar raakte met elkaar in gesprek en dat klikte eigenlijk meteen. Na een paar maanden en heel wat gesprekken verder hadden we besloten om elkaar te ontmoeten. Hij is naar mij toegekomen en is meteen blijven slapen, uiteraard hebben we ons heel netjes gedragen! Dit was het begin van een heel intense, speciale maar voor mij toch moeizame relatie.

Hij heeft van het begin af aan aangegeven niet op zoek te zijn naar een relatie en dat ook nog niet te willen, ik had daar (met pijn in mijn hart) respect voor. Dus we hielden het op een heel goede vriendschap met ''bijbedoelingen''. Maar na een aantal maanden begon dit toch aan mij te knagen en heb ik hem de keus gegeven om er mee te kappen of er toch de label relatie aan te hangen. Want dit moeizame gedoe kon ik niet meer volhouden. Ik was stapel verliefd op hem en ik wist hij ook op mij, maar iets hield hem tegen. Hij heeft er toen toch voor gekozen een relatie met mij te beginnen. Ik natuurlijk door het dolle heen, YES!

De eerste paar maanden verliepen heel leuk, maar toch ook een beetje stroef. Ik merkte aan hem dat hij het lastig vond om zijn principes opzij te kunnen zetten van geen relatie te willen hebben. Dit uitte zich in het uitstellen van het ontmoeten van zijn vrienden en het achterhouden voor zijn ouders dat hij dagen bij mij in Den Haag zat. Zijn ouders hadden geen weet van mijn bestaan. Dit heb ik natuurlijk een aantal keren aangekaart gezien ik ermee zat. Hij sloeg dan dicht en wilde het er niet over hebben of beloofde mij dat het er snel van zou komen. Uiteindelijk na een half jaar nog steeds niemand ontmoet (we hadden nu bijna een jaar een relatie). We zouden samen naar Praag gaan met oud en nieuw, al geboekt en wel. Maar gezien zijn ouders nog steeds niet van mijn bestaan af wisten, wisten ze al helemaal niks over onze vakantie naar Praag. Ik heb hem uiteindelijk zo ver gekregen dat hij het aan zijn ouders heeft verteld. Die reageerde natuurlijk prima. Binnen een week zat ik in Waalwijk op de koffie. Eindelijk, we zijn weer een stap verder. Na een paar maanden ook zijn vrienden ontmoet. Hier natuurlijk heel zenuwachtig voor omdat het zo lang op zich heeft laten wachten. Maar gelukkig klikte dit meteen!

Vanaf toen is alles eigenlijk super verlopen. We waren dik in love en hij was zo vaak als kon bij mij (van zaterdag avond t/m vrijdag ochtend) en we hadden het geweldig samen. Veel lachen, veel dingen ondernemen en de meest geweldige gesprekken voeren tot diep in de nacht. Eindelijk dacht ik, eindelijk is hij over die gigantische drempel van hem gestapt. Totdat de zomervakantie eraan kwam. Hij ging met aanvankelijk twee vrienden van hem naar Sziget, een festival in Boedapest. Omdat hij met twee vrienden ging vond ik het logisch dat er geen sprake van was dat ik mee ging. Totdat er opeens 4 vriendinnen van een vriend van hem zich bij de groep aansloten plus nog een vriend van hem samen met zijn vriendin. Ik heb hier uiteraard op gereageerd met dat ik het leuk zou vinden ook mee te gaan, maar hier kreeg ik eigenlijk meteen nee op te horen want de bus zat vol. Hier was ik natuurlijk teleurgesteld om maar helaas, niks aan te doen. Uiteindelijk bleek dat de bus helemaal niet vol zat en dat er nog één iemand mee kon. Hij heeft dit voor mij achter gehouden. Ik ben hier woest om geworden en hij heeft zijn excuses aangeboden. Hij vond het lastig om aan het idee te wennen dat ik mee zou gaan omdat hij aanvankelijk alleen op de twee vrienden gerekend had. Ik heb hem dit vergeven, maar wel een beetje met een onderbuik gevoel.

Daarna is het nog een jaar goed gegaan, tot vorig jaar zomer. We zouden met z'n allen naar Sziget gaan. Dezelfde groep als vorig jaar maar nu met mij erbij, YES! Wat had ik er zin in zeg, nog nooit zoveel zin gehad in een vakantie. Maar toen: 1,5 maand voordat we zouden gaan komt hij met de mededeling eigenlijk niet zeker te weten of hij voor mij wil gaan. Hij wist niet of hij überhaupt toe was aan een relatie als deze en wilde eigenlijk nog lekker kunnen doen wat hij zelf wilde zonder verantwoording af te leggen. Ik helemaal in tranen en paniek. Het ging toch zo goed? Na een paar belachelijk onzekere dagen voor mij kwam hij met het besluit toch heel veel van mij te houden en ervoor te willen gaan. Wat een opluchting! Maar hij begon afstandelijk te doen, minder langs te komen en vaker geërgerd te reageren, iets wat ik niet van hem gewend ben. Een week voordat we naar Sziget zouden gaan heeft hij er alsnog een punt achter gezet. Ik was compleet door zessen gescheurd en mijn hart was uit mijn borstkas getrokken. Hij ging met zijn vrienden naar Sziget en ik mocht niet mee. Die pijn was ondraaglijk.

Na een kut vakantie op Sziget en veel nadenken en mij missen kwam hij er toch achter dit niet te willen. Hij wilde mij weer terug. Stiekem heel blij maar argwanend heb ik ermee ingestemd dat ook te willen. We zijn rustig aan het samen zijn weer gaan oppakken en eigenlijk waren we een maand later weer dolgelukkig met elkaar. In maart samen een vakantie geboekt naar een camping in Zuid Frankrijk , alles aangeschaft en we keken er samen heel erg naar uit. Tot vorige week zondag. Toen hij bij mij binnen kwam zetten overlaadde hij mij met kusjes, daar werd ik uiteraard heel vrolijk van. We gingen samen op de bank zitten en begonnen een beetje te kletsen. Totdat er een ongemakkelijke stilte ontstond. Iets wat bij ons NOOIT voorkomt. Ik vraag hem of er wat is, hij zegt niks en kijkt me niet aan. Ik schoot natuurlijk meteen al in de paniek die ik vorig jaar had beleefd. Uiteindelijk na aandringen en zijn handen vastpakken kijkt hij me aan en zegt hij: ''ik weet niet of ik nog zo enthousiast ben over de vakantie en of mijn gevoelens voor jou nog wel hetzelfde zijn, ik denk dat ik diep van binnen gewoon alleen wil zijn''. Een uur later heeft hij zijn spullen gepakt en trekt hij de deur achter zich dicht.

BAM in een klap stort mijn wereld weer in, precies een jaar later op precies dezelfde klotemanier. Hoe kan hij mij dit opnieuw zo aandoen?! Zonder aanleiding?! Zonder hints of iets?!

Ik heb zoveel geduld met deze jongen gehad, hem zoveel geleerd op emotioneel gebied. En nu heb ik er spijt van dat ik er zoveel energie in heb gestoken. Diep van binnen heb ik het altijd al geweten. Maar de hoop dat het goed zou komen heeft mij overeind gehouden. Nu begint een nieuw hoofdstuk in mijn leven, nog niet wetende hoe ik het vorige hoofdstuk af moet sluiten. Pijn doet het, heel veel pijn.