Sedert 1 week ben ik uit huis vertrokken en tijdelijk ingetrokken met mijn hond in een stacaravan.
Ik ben getrouwd en onze relatie heeft maar 3 jaar geduurd.
Enige maanden terug had ze al eens in haar hoofd: "ik ben er klaar mee" en op een gegeven ogenblik heb ik een LAT-relatie voorgesteld omdat ik haar niet kwijt wilde.
Zij stemde hiermee in en ik ging op zoek naar woonruimte, na enige tijd zei ze tegen me: ïk wil niet dat je weg gaat en ik wil dat je blijft.
Overigens heeft zij 2 kinderen, 1 jongen van 15 en een dochter van 10 jaar oud, die ik dus ook 3 jaar heb opgevoed en waar ik zielsveel van ben gaan houden.
Deze kinderen zijn van 2 verschillende vaders en deze willen helemaal maar dan ook helemaal ,niets meer met hun kinderen te maken hebben.
Ikzelf heb een dochter van 16 jaar en een zoon van 21 jaar die ongelofelijk lief voor me zijn, ook al woont mijn dochter bij mijn ex en mijn zoon woont sinds kort samen.

Vervolgens heeft zij mij ook gezegd op mijn vraag: "zie jij ons samen oud worden" en hier had ze JA op geantwoord en hou je van me: zij ze ook JA op.
Tot vorige week toen iemand van jeugdzorg over de vloer kwam die al enige maanden bij ons kwam omdat mijn stiefzoon van 15 jaar met zichzelf overhoop ligt.
Deze vrouw kwam ook bij ons terecht om na te gaan hoe het met ons was.
Deze schok kwam nog veel harder aan na de eerste keer omdat de vraagstelling van de vrouw van jeugdzorg van gelijke strekking was zoals ik die had gesteld en toen antwoordde ze met NEE!!
Ze hield wel van me, maar niet als zijnde een partner.
Ik voelde me ongelofelijk gebruikt en ze had voor het gesprek begon nog gezegd: "Ik vind het wel goed gaan zo" om vervolgens nadat ik had verteld dat het vaak door mijn hoofd spookte: wanneer is de volgende keer dat ze dit doet.
Overigens zij ze me wel,dat ze niet kon zeggen hoe lang de relatie zou duren, een half jaar, een jaar, twee jaar?
Natuurlijk is niets zeker in het leven,maar daar ga je toch niet vanuit en dat wil je natuurlijk ook niet horen en mijn beleving is dat je er voor gaat.
Ik was wel goed om voor de kinderen te zorgen en het huishouden en ik zorgde er altijd voor dat ze kon aanschuifen met eten omdat ik altijd eerder terug was van mijn werk.
Op dit moment ben ik al een tijdje in de ziektewet vanwege depressieve klachten waar ik ook medicijnen voor gebruik, maar dit heeft er ook geen goed aan gedaan.
Ik zit nu met mijn hond tijdelijk in mijn stacaravan omdat ik had aangegeven na het gesprek om er een punt achter te zetten, hoe moeilijk ik dit ook vond.
Maar als je al ruim een jaar geen genegenheid en intimiteit geeft en ik haar wel de liefde heb gegeven, dan moet je toch concluderen dat het inrichtingsverkeer is.
De eerste dagen heb ik verschrikkelijke paniekaanvallen gehad en ik dacht dood te gaan door de pijn en verdriet, onmacht, frustratie.
Weinig geslapen, in een week tijd 5kg afgevallen en periodes met ongelofelijke huilbuien.
Nu ik alleen zit, heb ik alle tijd om alles de revue te laten passeren en dat doet pijn.
Daarbij, heeft ze een periode gehad waarbij we heel graag een kindje wilden samen en van een buurvrouw/vriendin heb ik moeten vernemen dat ze dit wilde omdat het dan misschien beter zou gaan in de toekomst.
Ik heb in een mail gezegd naar haar dat je zo'n beslissing niet zomaar neemt en met een leven te lichtzinnig omgaat.
Periodes, met intens verdriet wisselen zich af met boosheid en frustratie.
Ondanks wat ze me heeft aangedaan heb ik nog steeds gevoelens voor haar.
Haar kinderen zijn er ook kapot van omdat ik vooral met die kleine meid van 10 jaar een zeer goede band heb opgebouwd.
Ik ben bang voor de toekomst, omdat ik ook 49 jaar ben en niet permanent in een stacaravan kan wonen, en ik mis haar en de kinderen ook.............