Beste Lucifer,

Ik denk na je verhaal gelezen te hebben, juist je nu de oren die je hebt gekregen moet gaan gebruiken. Je eigen 'oren' wel te verstaan denk ik...Als hij en jij zoals je zelf zegt, er niet meer voor elkaar kunnen zijn omdat de 'persoonlijk ervaringen' je boven het hoofd groeien, is dit denk ik de weg die je gewezen wordt om te gaan. Nu, met alle inzichten die je je eigen hebt mogen maken, zou het vertrouwen in alles eigenlijk supersterk moeten zijn, ipv dat je er nu tegenaan schopt en er vraagtekens bijzet.
Als de stof werkelijk doorgedrongen is, is het niet alleen een kwestie van het kunnen dragen, maar ook begrijpen...of er moet van zijn kant 'meer' aan de hand zijn waarvan jij misschien het bestaan niet af weet?
Ik weet niet of hij dezelfde boeken als jij gelezen hebt, als dat het geval is dan snap ik jullie break-up nog minder eigenlijk...Want als dat zo is dan 'behoort' het draagvlak in deze vele malen groter te zijn dan bij mensen die deze materie niet gelezen hebben.
Dan moet het besef van zijn kant er toch ook zijn dat wat jullie dan hebben, iets verschrikkelijk kostbaar is en dat je dat niet zomaar achterlaat wanneer het vuur aan de schenen gelegd wordt door de kosmos. Daarin zit, lijkt mij, een stukje persoonlijke groei en groei naar elkaar toe...Maar alleen als hij de stof ook tot zich heeft genomen, zoniet is het toch weer een ander verhaal.Je geeft God de schuld van je leven wat je lijden moet, maar eigenlijk heb je voordat je geboren werdt voor dit leven met alles er in gekozen,..
omdat dit leven je de ervaringen zou geven die je verder zouden brengen, een stapje hoger op de ladder des hiernamaals, wat jou in staat stelt een nog grotere steun te zijn voor wie of wat dan ook. En stel dat je een document mee kreeg bij je geboorte, met alles er in van minuut tot minuut wat er plaats zou vinden in je leven, zou het dan ook nog zo aantrekkelijk wezen als het je nu lijkt. Dan weet je van tevoren wat je te wachten staat...en je kan niet terug, maar moet daar ook doorheen. Nu is het vaak maar goed dat er 'ontwetendheid' is...anders zou je sidderen van angst denk ik..Ik heb al eens in een van mijn blogs geschreven dat al wordt deze materie gelezen die jij beschrijft, en probeer je daar aan vast te houden en in de praktijk te brengen, dat dat geen garantie geeft op geen gebroken hart of een freecard voor nooit meer hartenpijn op wat voor manier dan ook. Deze dingen gebeuren met een reden waarvan wij de betekenis nog niet weten en misschien in dit leven nimmer achter komen. Waarom jullie dit niet 'gegund' is, heeft niemand een antwoord op, en om het te moeten ondergaan is een hard gelach, je hoeft me niks te vertellen, ik weet het...Maar als jullie er samen dan al niet uitkomen is misschien inderdaad de enige manier om ondanks de steun voor elkaar, die blijkbaar niet toereikend is, om in je eentje te achterhalen waarom er gevoeld wordt wat er gevoeld wordt, en waarom. Dan zal er een tijd aanbreken waarin je w?ɬ®l in balans kan komen (beiden) en w?ɬ®l kan in gaan zien waarom alles op deze manier zijn beloop heeft.
Nu schijnt het 'samen' je dat zicht te belemmeren....Als dat niet zo had geweest dan hadden jullie elkaar hieruit kunnen trekken of elkaar de steun kunnen geven die je had kunnen geven. Dat je 'geloof' nu onder druk staat en dat 'meer geven dan nemen' en 'liefde overwint alles' door je verdriet om je verlies, ondergesneeuwd wordt, kan ik goed begrijpen...maar het blijven toch de enige waarheden die sinds mensenheugenis overeind zijn blijven staan. Geven IS beter dan nemen...Liefde overwint inderdaad alles...
Het zijn sterke benen die dat moeten kunnen (uit) dragen, en daar worden we allemaal voor 'klaar gestoomd' met vallen en opstaan, met een lach en een traan, met verdriet en geluk...Maar uiteindelijk krijgen we niets op onze schouders gegooid wat we niet kunnen dragen...ons pakketje voorziet ons in alles, of we het nu leuk vinden of niet...uiteindelijk komen we sterker uit de strijd die we hebben moeten strijden...dat zien we ook pas als we alles achter de rug hebben, dan kunnen wij dat pas op waarde schatten wat het ons gebracht heeft en waar we staan. Nu begrijp ik dat je verdriet om je verlies hierin de bovenhand heeft, en dat de gelezen boeken je geen troost bieden, maar geloof me, je hebt al z?ɬ?veel voor op anderen die zonder die inzichten dit moeten doorstaan. Dalijk als er een berusting is opgetreden en het shaken van de schok is afgenomen, komt alles wat 'geleerd' is naar boven, en laten je het weer zien zoals je het ooit zag. Het is nu heel moeilijk om het vertrouwen te blijven schenken aan het 'onzichtbare' waarvan je diep in je hart weet dat het naast je leeft. God heeft geen 'zeggenschap' in jouw leven...dat heb jij...dat zou je toch moeten weten. Het komt er nu op aan of jij het vertrouwen kan geven en het geduld op kan brengen om te kijken waarheen dit lijd en wat het je brengt.
Ik zeg daarmee niet dat je de pijn niet zal voelen waaronder je hart nu verpletterd wordt...pijn is pijn en ondergaan is ondergaan...en niemand die het op dit moment kan verzachten...Ik hoop toch dat je enige troost vind in mijn schrijven en dat je je 'geloof' snel zal hervinden...

Een warme groet, Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Veel herkenning in je verhaal. Alleen bij mij was het alleen hij die zoveel problemen had en ze niet opgelost kreeg. Wij zijn inmiddels 4 maanden uit elkaar en sinds twee maanden heeft hij alle contact verbroken en blijkt al drie weken nadat ik vertrokken was een nieuwe vriendin te hebben. En dat terwijl hij op het moment dat ik vertrok helemaal kapot was en me alleen maar wilde vasthouden en zeggen dat ie zoveel van me hield en dat altijd zou blijven doen en dat het niet aan ons samen lag maar aan zoveel andere dingen.Veel onbegrip en ongeloof van mijn kant, maar ik kan er niets aan veranderen. Hoop dat jij ook de kracht weer vindt om dit te overwinnen.

sterkte

mira