Hi, hier ben ik dan weer.

Ik heb net mijn meisje naar school gebracht en zit achter mijn pc-tje. Ik zeg 'mijn' pc, maar zo voelt dat niet. Zijn account (met naam en plaatje) krijg ik niet verwijderd en zo wordt ik elke dag geconfronteerd met zijn naam. Ook foto's e.d. staan in een map op mijn bureaublad. Heb wel mijn background veranderd en dat voelde goed. Iets anders.

Ik heb nog steeds niet gebeld.....maar hij ook niet. Ik heb voor het laatst afgelopen donderdag avond contact opgenomen. Hij vrijdagmiddag. Vandaag en morgen is hij vrij. Zou hij bellen? En wat moet ik dan zeggen? Ik speel met het idee om een gesprek aan te vragen. Maar als er één ding is wat hij niet kan dan is het praten. Je krijgt er nooit iets duidelijks uit. Of vooral dingen die ik natuurlijk niet wil horen.

Maar het is echt waar ben ik bang: hij komt nooit meer terug. Althans, niet voor mij. Wel voor onze dochter hoop ik. Ik probeer voor het eerst afstand te bewaren en wat is dat een hel.

Gister zat ik zo enorm diep. Ontzettend bedank allemaal voor jullie lieve reacties. Ik wist echt met mezelf geen raad. Spookbeelden om voor een trein te springen enzo. Maar ik kijk dan naar mijn meisje en dus...

Heb dus een nieuwe huisarts genomen. Was ik nog niet aan toegekomen sinds 'we' verhuist zijn. Wat een fantastische man! Psychotherapeut, Huisarts (voor hoogsensitieven), Homeopaat en wat je zoal bedenken kan! Expert op depressie! Nu had ik al een antidepressiva voorgeschreven gekregen. PLEASE DENK NU NIET ALLEMAAL DAT IK GEK BEN! MAAR ALS IK DAT NIET ZOU DOEN, WAS IK BANG DAT IK NIET VOOR MIJN MEISJE KON ZORGEN!

De nieuwe huisarts vond het raar dat de vorige huisarts geen bloedonderzoek had laten doen, en vervolgens dat had voorgeschreven. Dus vanmorgen bloed laten prikken. Hij vertelde ook dat de dosis die ik slikte heel erg laag was. Te laag eigenlijk. Op zijn advies heb ik gister een extra pil genomen. Eigenlijk zei hij: probeer het met een halve te verhogen. Maar dan zou ik nog niet aan de standaard dosis zijn gekomen. Dus geslikt...om 20.00 uur naar bed gegaan en geslapen als een blok!

Voel me beter dan gister, maar nog steeds heel verdrietig. Ik realiseer me dat IK er een eind aan moet maken. Hij is niet goed voor me en een enorme egoist. Maar het knaagt aan me: ik ben niet goed genoeg voor hem. HIJ wil MIJ niet meer. Ik heb nog nooit zovvel pijn gehad. Vanmorgen bij het bloed prikken werd mijn naam opgeroepen: mevrouw...... Ik heb nog steeds zijn naam. Waar ik zo trots op was. Het was even slikken, maar ik hoopte dat met het wegvloeien van mijn bloed, hij mee zou vloeien. Mijn lichaam uit....

Liefs,
MaanElfje