Voel met je mee, leef met je mee en begrijp je uitspraak opnieuw naar een begrafenis gaan......
Maar ook na een begrafenis gaat het leven door en ook dat moment zal voor jou weer aanbreken..

sterkte

liefs mira

Beste Berrie,

Ik heb je muziek beluisterd..en tranen welden op ...al heb ikzelf geen ldvd..ik kan me heel goed indenken hoe je je moet voelen...eens was ik daar ook...en het is inderdaad een soort begrafenis die je moet meemaken. Het verleden is/lijkt dood en geen enkele reanimatie-poging lijkt voldoende..Het is nu de dagen van opbaring en afscheid nemen,voorgoed...Er moet een weg (gedwongen) ingeslagen worden, waar je eigenlijk helemaal niet achter staat..maar je moet..het moet...er is geen enkele andere optie. Je staat er in je eentje voor, alleen...aan je lot over gelaten met al je verdriet en de enige die enig begrip of troost kan geven, is er niet....De enige waarvan je troost wil ontvangen, de enige die enige waarde kan leggen op die weegschaal geeft niet thuis...staat ineens mijlenver van je vandaan....Alles...alles zou je willen geven voor een moment van begrip, understanding, erkenning van het verdriet wat je lijd...Als je de klok terug kon zetten...
alle fouten ongedaan maken, alle verkeerd uitgesproken woorden rechtzeten..al het ongeziene zien, al het ongehoorde, horen...al het foute naar het goede keren...Wat zou je er niet voor over hebben....
Maar de koude werkelijkheid slingert je de realiteit in wanneer er geen gehoor gegeven wordt aan enig gevoel of emotie die je voelt...waar je zo behoefte aan hebt...Het moeten verhapstukken dat er een 'vreemde' voor je zit..die je ziet, die tot uitspraken en gedrag komt waarvan je het niet thuis kan brengen..niet herkent...verwarring schept, verdriet...
Wanneer je achter gelaten word in een herkenbare geur, je tot de realisatie komt dat dit de laatste keer is dat je die zal ruiken....De wegen des levens zijn gescheiden...met ieder zijn eigen 'last' om te dragen, en waarvan er verwacht wordt dat je die draagd, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is....Niemand die ziet wat het met je doet..niemand die ziet hoeveel tranen je tegen houd..niemand die ziet dat je loopt met een zwaar bloedend hart...niemand kan enige woorden spreken die zullen helen..niemand.
En daar sta je dan....realiteit die je om je oren slaat...mensen om je heen die zeggen: het slijt, je komt er wel overheen, het is je lot....Maar wat hebbie daar voor de f*ck nou aan?
Je sterft duizend doden...en het lot is zo wreed dat het van je verwacht dat je de zon blijft zien ...welke zon? het enige wat je wil doen is...Wanne lay down and die.....
Lieve Berrie ...If you wanne lay down and die for the moment...die....till you will reborn again from the ashes.....because you will be reborn again.. you know....everyone does, in time....
Emoties dwingen mij te stoppen in mijn betoog, omdat ik heel goed weet hoe zwaar de weg is die je moet belopen...het enige wat mij rest om te zeggen is...Berrie..er komt een dag dat de zon weer zal schijnen...echt waar...

Ik sla een virtuele arm om je heen en geef je mijn schouder..its hard..so hard...I feel for you, I feel with you...

Een heel warme groet en knuffel, Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...