Ook ik wil graag mijn verhaal doen.
Twee weken geleden vertelde mijn vriend (ex-vriend dus nu) me dat hij twijfels had en dat hij tijd nodig had om erover na te denken. Dit was een heel naar gesprek en voor mij totaal uit het niets. Hij vertelde me dat hij al een jaar lang twijfelde. Voor mij klonk dit heel ongeloofwaardig, omdat in het afgelopen jaar dingen zijn gebeurd die ik niet zou verwachten van iemand die twijfels heeft (hij heeft me gevraagd om samen te wonen, we hebben samen zo'n maand geleden nog een super leuke vakantie beleefd etc.). We spraken af dat we elkaar na anderhalve week weer zouden zien en dat hij in de tussentijd goed na zou denken over wat hij wilde. Hij zei dat hij dacht dat hij het uit wilde maken, maar dat hij tijd nodig had om hierover na te denken. Ik was totaal geshockt en ben toen naar mijn beste vriendin gegaan. Ik heb in de dagen hierna niks van me laten horen. Dit was ontzettend moeilijk. Ik at bijna niets en sliep dramatisch slecht. Maar ik had wel nog hoop, omdat ik niet kon geloven dat hij me niet ging missen en dat hij het 'zomaar' op zou geven.

Vier dagen later belde hij me op en zei dat we eerder moesten praten en dat hij slecht nieuws voor me had; hij had zijn beslissing genomen en wilde uit elkaar gaan. Ik trilde helemaal toen hij dit uitsprak en kon het niet geloven. Ik vertelde hem totaal in paniek dat ik er niks van snapte en het niet kon geloven. Hierop antwoordde hij: 'oké, dan ga ik je de waarheid vertellen. Ik ben verliefd geworden op iemand anders'. Dit kwam als een harde klap. Hij kende dit meisje op het moment dat hij me belde pas een week en op het moment dat hij eerder zijn twijfels had uitgesproken zelfs nog maar twee dagen. Hij had al een aantal keer met haar afgesproken in de tijd tussen ons eerste gesprek en het telefoongesprek. Ik kon (en kan eigenlijk) gewoon niet geloven dat hij ons daarvoor zo 'makkelijk' op kon geven. We spraken af elkaar drie dagen later te zien om afscheid te nemen en elkaars spullen terug te geven.

Toen ik hem zag voelde het anders dan voorheen. Hij was zo afstandelijk en zo koud, zo had ik hem nog nooit meegemaakt. Ik had heel veel vragen die ik hem wilde stellen en deed dit dan ook. Maar ik heb niet echt antwoorden kunnen krijgen. Op een gegeven moment merkte ik dat het ook geen zin meer had om er nog langer over te praten. Ik kon zijn gedachten toch niet meer veranderen (ergens hoopte ik dit natuurlijk wel). Hij heeft me vier keer moeten vertellen dat dit is wat hij écht wil. Dat hij 'ons' niet meer wil en verder wilt zonder mij. En dat er geen enkele hoop meer is dat het goed gaat komen. Het enige wat hij nog voor me voelde was medelijden en schuldgevoel, zei hij. En hij gaf aan dat deze beslissing niet alleen met dit meisje te maken had. Voor hem was het al langer over en hij had het juiste moment nog niet gevonden om me dit te vertellen. En toen ik vroeg waarom hij me dan had gevraagd om samen te wonen en waarom hij dan met me op vakantie ging, kon hij hier geen fatsoenlijk antwoord op geven. Hij zei dat hij hoopte dat ik hier snel overheen ging komen en dat ik verder zou gaan met mijn leven. En dat ik hem altijd mocht bellen als er iets was. Toen ik hem vroeg of hij er dan helemaal geen moeite mee had, antwoordde hij 'ik probeer niet achteruit te kijken, maar vooruit'. Het deed me zoveel pijn toen hij dat zei. Hoe kan hij 3,5 zo makkelijk achter zich laten? Was ik dan echt zo blind geweest en had ik zijn signalen niet opgevangen? Hij klonk zo koud, heeft niet eens een traan gelaten. Hij leek een totaal ander persoon.

In de dagen die hierop volgde, heb ik heel veel nagedacht. Ik heb heel veel verdriet gevoeld, maar ook boosheid. Boosheid, omdat hij zijn twijfels niet eerder heeft uitgesproken en mij het gevoel gegeven heeft dat alles goed zat. En omdat hij me nu zo makkelijk aan de kant kan zetten en door kan gaan met zijn leven. Dat hij al met dat meisje van alles heeft gedaan terwijl het nog niet uit was en ik met heel mijn hart hoopte dat hij zich zou bedenken, dat hij zich zou realiseren dat hij me miste en dat alles goed zou komen. Boosheid, omdat ik hem blijkbaar verkeerd heb ingeschat.

Ik heb toen nog een brief getypt, waarin ik min of meer al mijn gedachten en gevoelens geprobeerd heb op te schrijven. Ik weet niet wat ik hiermee wilde bereiken, maar vond dat hij dit moest weten, omdat ik dit niet allemaal in ons laatste gesprek had kunnen zeggen. Ik kreeg hierop van hem een reactie, waarin hij kort door de bocht zei dat zijn gevoel al langer over is, dat hij me niet kon helpen (omdat hij daar machteloos in stond??) en dat hij hoopte dat het snel goed met me ging.

Ik geloof wel dat hij twijfels heeft gevoeld, want anders kun je in mijn ogen niet openstaan voor een ander en kun je 3,5 niet zo makkelijk loslaten. Maar dat zijn gevoel echt helemaal over was al een langere tijd kan en wil ik niet geloven. Ik weet dat het geen zin heeft om me hier te veel mee bezig te houden, maar ik kan gewoon niet geloven dat de afgelopen maanden nep waren. Waarom zou hij dat zichzelf en mij aan hebben willen doen?

Op sommige momenten gaat het al een stuk beter met me. Dan kan ik geloven dat ik uiteindelijk weer gelukkig word en kan ik genieten van kleine dingen. Ik heb een super lieve familie en hele lieve vriendinnen en daar put ik mijn kracht uit. Maar er zijn ook veel momenten waarop ik me nog heel verdrietig voel. Vandaag zag ik bijvoorbeeld op facebook dat hij gisteren (op zijn verjaardag) een wensballon heeft opgelaten samen met een vriend, de vriendin van zijn vriend en met dat meisje. En dat was waarschijnlijk ook nog eens de ballon die ik voor ons samen een tijd geleden gekocht had. Dit was echt een steek in mijn hart en ik raakte helemaal in paniek. Ik had hem al verwijderd op facebook, maar heb nu ook zijn vrienden en familie verwijderd. Ik snap gewoon niet dat hij mij dat aan kan doen, dat hij zo respectloos is. Want hij weet best hoe slecht ik me voel, dat heb ik hem meer dan duidelijk gemaakt..
Ik wil zo graag verder met mijn leven en me niet meer zo vaak zo slecht voelen. Maar er zijn nog zo veel dingen die ervoor zorgen dat ik met hem geconfronteerd word. Ik probeer me tegen deze momenten te verzetten, door mezelf wijs te maken dat ik hem blijkbaar verkeerd heb ingeschat en dat het maar goed is dat ik van hem af ben, omdat hij blijkbaar zo is.. Maar dat kan ik nog niet altijd geloven, omdat hij zo de afgelopen 3,5 jaar nooit was..

Sorry voor dit belachelijk lange verhaal! Ik weet eigenlijk ook niet precies wat ik hiermee wil bereiken.. Maar het lucht in ieder geval al behoorlijk op om even mijn hart te luchten!