Nu ik start met dit blog schiet spontaan de volgende ontroerende film in mijn gedachten: 'Awakenings' I quote:

Waarom ik daar aan denk is niet zo verwonderlijk, tenslotte ben ik voor de zoveelste keer de enige wakkere ldvder online.
Ik gebruik het positieve citaat echter licht sarcastisch... Zeker met het oog op de vergadering waar ik over 7 uur moet zijn. Het zou dan ook zeer fijn zijn om na dit blog in slaap te kunnen vallen!

Dit was eigenlijk de eerste quote waar ik aan dacht bij het openen van de site. Het gaat dan vooral om de laatste 2 korte zinnen. Ter info, ik heb deze film in jaren niet gekeken, al heeft ie wel grote indruk op mij gemaakt. Hoe dan ook, voordat ik mezelf verlies in een review over 'Awakenings', terug naar mijn eigen situatie.

Zoals de meesten van jullie hebben kunnen volgen heb ik gedurende de laatste maand van 2012 verwoed elke dag geblogd. Dat ritueel was nodig om de ergste ldvd-onrust de kop in te drukken en me de kans te geven op een ietwat fatsoenlijke nachtritme.
& toen...? Toen sprong Snorrebaard op de tafel Ahhh de kracht van de Pinkeltjesboeken. Toen brak het moment aan waar ik voor vreesde, Oud & Nieuw. Toegegeven, ik had geen betere plek kunnen uitkiezen om deze dagen door te brengen & had zelfs veel lol, maar de dipjes waren er ook.
Hoewel verwacht deed het niettemin pijn om niets van Haar te horen. De deur naar contact ging hierdoor nog een stuk verder dicht dan deze al was. Zonde om te ervaren dat er niets overblijft na 1,5 jaar intens van elkaar gehouden te hebben. Ik zei het laatst in meerdere chats, hoewel moeilijk om de switch te maken zou ik met liefde over zijn gegaan op vriendschap.
In mijn leven heb ik nooit mensen die mij aan het hart gaan doelbewust verwijderd, waardoor het moeilijk te verkroppen is dat het nu andersom wel gebeurt. Ik weet dat het naïef klinkt, maar de grootste kortsluiting bij mij zit 'm erin dat ik mij ondanks alle bewijs niet kan voorstellen dat zij om wie ik het meest geef/gegeven heb op deze kille wijze met anderen om kan gaan. Tuurlijk begrijp ik dat de situatie minder zwart-wit is dan hierboven beschreven, maar zo voelt het wel.
Eergisteren sprak ik met iemand over de comfortzone en mijn gevecht om de hele situatie van nu er naar toe te trekken. Een korte uitleg is hier op z'n plaats. Hoewel in eerste instantie niet mijn opzet werd Zij op een gegeven moment de basis van mijn comfort, de basis van mijn geluk. Door de relatie vielen alle andere steentjes van werk/hobby/leven op hun plaats en voelde ik mij voor het eerst totaal in balans. Niet dat ik haar teveel geclaimd heb, sowieso onmogelijk door de afstand, maar haar support en liefde in de kleine dingen, de telefoontjes/berichtjes bijv. voor het slapen gaan of opstaan, maakte wel een wereld van verschil... Was echt blij met mijn leven & na een jaar kreeg ik de gedachte 'Met haar zou ik best samen oud willen worden'.
1 juni is deze zeepbel uit elkaar gespat & sindsdien worstel ik met het loslaten van een toekomst die ik voor ogen had, het accepteren dat zij blijkbaar niet in dat plaatje past & mezelf niet afvragen 'Waarom' maar berusten in het feit 'Dat het nou eenmaal zo is'. Het gaat redelijk tot soms goed met dit proces, maar er blijven van die dagen... 'The desire is strong in this one' hahaha
Na ruim 3 maanden op 3 januari 2013 om 00:03 heb ik mijn NC de das omgedaan door alsnog een nieuwjaarssms te sturen. Het gevoel achteraf is dubbel. Ik ging niet uit van reactie, ook niet om gevraagd, dus dat is niet het probleem. Maar die ene vriendin van mij verwoordde het wel goed: 'Aan de ene kant vind ik het lief van je dat je haar het beste toewenst, aan de andere kant zou ik graag zien dat je je iets meer als een klootzak gedraagt naar haar toe en zegt 'Fuck you, 2012 was jouw jaar, 2013 wordt mijn jaar!'
De laatste dagen waren erg wisselvallig, ene dag goed/actief, andere beroerd/passief. Kortom de balans is momenteel zoek, voel me letterlijk af en toe 'out of place'
& ten tijde van 'slechte' dagen denk ik dan:

I know it isn't 2011. I just need it to be.

(Vanaf 1 uur en 42 minuten, paar meest ontroerende scènes ever! It's ok to cry...)

Liefs de dromer