Jij zei mij dat ik een opvliegend karakter heb.. Ik vermoed dat het gewoon een opstapeling was van frustraties die er nu en dan uitmoesten.. Ik heb gewoon soms een uitgesproken mening over bepaalde zaken.. misschien moet ik leren water bij de wijn te doen..
Maar jij had evengoed een uitgesproken mening.. soms botst dat..maar is dat niet leuk? Elkaar zo leren kennen.. Jij hoefde nooit bang van mij te hebben, soms vermoede ik dat je bang had van mij, maar ik ging jouw nooit slaan ofzo.. eerlijk.. waarom had je bang om ook eens je emoties te tonen?

is het niet zo dat je het meest van al boos kan zijn op de mensen die je het diepst van al raken?
Misschien moet ik leren daar mee om te gaan, meer zeggen wat mij dwars zat? Maar dan had ik bang jouw te kwetsen, jij zo speciaal en zo breekbaar soms.. soms wou ik je het niet zeggen omdat ik bang had jouw te kwetsen, maar dan stapelt het zich gewoon maar op...

Ik had jouw meer moeten plagen, ik weet dat je hiervoor voor mij gevallen bent.. maar sinds dat je wegliep op onze eerste date van mij..(mss dat je nog met je vorig lief te veel in je hoofd zat) was ik altijd n beetje geremd om mijn ware emoties te te tonen..

ik had je meer moeten plagen en verleiden..ik weet dát.. mss door de lange duur van de relatie zag ik je meer als mijn maatje dan als liefje.. maar waarom had jij dan schrik om mij sexueel uit te dagen?

Ja..waarom had jij daarvoor schrik?