Hoi lezer,

Fijn dat je me de kans geeft om mijn verhaal met je te delen via mijn eerste blog.
Mijn verhaal is helaas niet uniek maar toch hoop ik door het op te schrijven een stukje herkenning te vinden en me daardoor begrepen te voelen.

Het is nu een jaar terug dat mijn ex en ik een punt zetten achter onze relatie van 2,5 jaar. Voor velen zal dit niet zo lang zijn, maar met mijn 19 jaar toch een hele belevenis vooral omdat het mijn allereerste 'echte' vriendje was. We hebben een hoop meegemaakt samen, zo hebben we een zware stageperiode achter de rug en heeft hij mijn verdriet en pijn over de slechte relatie met mijn moeder en stiefmoeder mogen meemaken. Ik heb veel met hem gedeeld vooral omdat we dezelfde interesses hadden en helaas nog steeds hebben. Het is namelijk zo dat we dezelfde opleiding volgen en in dezelfde klas zitten, daarom is het zo verrekte lastig om hem los te laten omdat we elkaar door de weeks dagelijks zien.
Na een week school schreeuwt alles in me dat ik moet stoppen met de opleiding, er een jaar tussenuit moet gaan zodat alles makkelijker wordt. Het klinkt misschien overdreven maar het is echt zwaar om continu te worden geconfronteerd met een ex waarbij alles zo makkelijk gaat, hij is sociaal, heeft heel veel vrienden en een fijn thuisfront. Terwijl ik kamp met onzekerheid, het moeilijk vind om contacten te onderhouden en me te mengen in groepen. Dit alles maakt me zo moedeloos dat ik me regelmatig terug trek en de dingen somber en negatief inzie.

Gelukkig ben ik deze site tegengekomen, dit geeft me al een stukje hoop. Door het lezen van de verhalen van anderen zie ik dat er meerdere zijn die in het zelfde schuitje zitten.

Laten we vooral doorknokken om ons eigen leven op de rit te krijgen, er zijn zoveel mooie dingen te ontdekken. De vraag is alleen wanneer kan ik al dat moois weer voor de volle 100% toelaten?

Bedankt.

Groetjes,
Anne