Nou daar ben ik weer. De traantjes lijken opgedroogd te zijn. Is mijn gevoel nu geblokkeerd?? Ik mis hem nog heel erg en denk veel aan hem, maar de traantjes komen er niet echt bij kijken zoals voorheen. Ik weet dat er vanuit mijn kant toch nog die valse hoop aanwezig is, ik check nog steeds mijn e-mail en neem mijn mobiel met me mee naar bed, want stel dat hij iets van zich laat horen. De neiging om hem te bellen/mailen heb ik ook aardig onder controle!

Wel ben ik gisteren toch naar zijn huis geweest, heel even om te kijken of er licht in zijn huis brandde. Ik had er een naar gevoel aan overgehouden, want stel dat hij me zou betrappen....
Is dat niet vernederend, dat ik als een dief in de nacht rond zijn huis scharrelde. En wat ben ik ermee opgeschoten? Een teken van leven, pff...

Het is gewoon zelfkwelling, want daarna voelde ik me toch erg verdrietig, maar ik kon het gewoon niet tegenhouden.

Ik vraag me af wat dit voor een fase is waarin ik zit? Ben ik nu verdoofd en doe gewoon wat er van me gevraagd wordt en komt die schrik/klap nog?? Of is dit het?? Dat kan ik bijna niet geloven, want dat zou betekenen dat mijn gevoel voor hem niet erg sterk was. Woede heb ik ook nog niet echt gevoeld, af en toe iets van woede, maar dat zakte snel weg.

Hellp, wie kan me hierbij helpen?
Wie ervaart of heeft hetzelfde ervaren?
Wat betekent dat? Komt de klap nog?
Brrrr, daar heb ik helemaal geen zin in.

Ik merk dat ik dit nu gewoon kan schrijven zonder te huilen of me echt verdrietig te voelen. Voorheen stroomden de tranen en voelde ik veel pijn in mijn hart. Ik ben nog wel onrustig hoor en mis hem (of misschien het maatjesgevoel?) heel erg. Mijn leven voelt erg kaal aan.