Ik ben meestal heel beschermend naar mezelf toe, als het om jongens gaat. Ik laat ze niet zo dichtbij komen.
Meestal date ik maar één keer en verzin dan duizenden redenen waarom het mis zou kunnen gaan. Ik heb het allemaal al afgespeeld in mijn hoofd.
Ik snap het meestal ook niet, jongens zeggen heel snel dat ze verliefd zijn of je leuk vinden, terwijl ze je amper kennen. Ze zien alleen de buitenkant...maar weten ze ook hoe je bent qua karakter? waar je van houdt? waar je echt tegen bent?

De meeste jongens wimpel ik dus af, maar bij mijn ex was het anders. Hij houdt van praten en begon ook meteen een psychologisch gesprek met mij. Hij vertelde hoe hij dacht dat ik qua karakter was en we hadden het over heel persoonlijke dingen, maar dat vond ik juist wel fijn. Hij wist ten minste hoe ik over bepaalde dingen dacht en wat hij bij mij kon verwachten.

De relatie was heel kort, maar tegelijkertijd ook heel intens. Voordat ik hem leerde kennen vond ik het veel chiller als ik een jongen maximaal 1 x in de week zag (als we al nog een keer op een date gingen) en niet meer, maar bij hem was het anders. Ik zag hem om de dag en we brachten veel tijd samen door.

Op een gegeven moment kwam hij met het nieuws dat hij nog een beetje verliefd was op zijn ex. Hij had het drie weken voordat hij me leerde kennen uitgemaakt met haar terwijl hij 2 jaar met haar had gehad(miss ook wel een van de redenen dat zijn vrienden tegen de relatie waren omdat het zo snel ging).

Anyways, ik werd goed opgevangen door vriendinnen en ik zag mijn ex nog weleens met kermissen en feesten, maar op die momenten was hij altijd aardig. Ik dacht ook wel dat ik eroverheen was, maar ik kwam hem een keer in de kroeg tegen en toen hadden we weer een van die open gesprekken. Ik vertelde hem mijn verhaal en hij de zijne. De hele avond stond hij bij mij, het voelde als vertrouwd. En hij wilde me gaan zoenen, maar ik hield dat een beetje af. Ik wist dat ik meer gevoelens had voor hem dan hij ooit voor mij gehad zou hebben.
De andere keer dat ik hem zag, kwam hij meteen naar mij toe en we deden nogal klunzig en kusten elkaar op de mond. Ik ging snel een stapje naar achter en gaf hem een kus op zijn wang. Hij ging daarna snel verder, maar op dat feest gingen we weer praten en leken we weer net een stel. Alleen ik wilde niet zoenen, het voelde niet goed. Alhoewel ik het wel heel graag wilde, maar ik was gewoon bang om gekwetst te worden.

Na hem die twee keer gezien te hebben dacht ik veel aan hem en wilde hem eigenlijk super graag terug. Ik wist dat ik hem op een feestje tegen zou komen en hoopte dat het weer zou klikken. Er speelden veel scenario's in mijn hoofd af, maar deze waren allemaal best positief. De derde keer dat ik hem zag deed hij anders dan normaal. Hij liep niet meteen naar mij toe toen hij mij zag, hij gaf geen drie kussen en bleef niet de hele avond bij mij staan, nee hij keek om en draaide zijn hoofd weer weg. Kennelijk had ie alweer twee dagen een vriendin en vond hij het niet nodig om mij aandacht te geven. Het kwetste me wel, en voelde eigenlijk alsof hij me voor de tweede keer dumpte. Vooral omdat ik eigenlijk steeds hoopte dat we weer bij elkaar zouden komen en dat alles goed zou komen.
Het is gewoon stom omdat ik diep van binnen weet dat hij het 100% niet de ware is, maar ik hoopte er gewoon heel erg op.

Ik weet dat de meesten wel veel erger hebben meegemaakt dan dit, maar voor mij is dit ook al heel wat. Zeker aangezien dit mijn eerste vriendje was en ik meestal mensen niet zo dicht bij me laat komen. Het is fijn om het op papier te zetten, zo blijft het even uit mijn gedachten en kan ik weer wat anders doen.