Hallo mensen,
Ik heb een maand geleden een relatie met mijn vriendin verbroken omdat het echt niet langer ging. Het rare is, en dat besefte ik op die moment zelf ook, dat mijn hart niet koos voor de verbreking, maar mijn verstand wel. Het ging uiteindelijk almaar bergaf. Het zou kunnen uitmonden in een situatie dat we elkaar zelfs geen vriendschap meer zouden kunnen gegeven hebben. Daarvoor zag ik haar te graag, daarvoor was alles me teveel waard geweest na alles wat we hadden en deden samen. Om dat te voorkomen, en gedeeltelijk uit zelfbescherming, heb ik het punt voor de eerste keer eens zelf gezet, ook al stond mijn hart er niet volledig achter.

De reden: mijn vriendin kwam uit een depressie, ik heb er weer wat leven kunnen inblazen en haar terug wat recht kunnen trekken. Alleen het moeilijke is dat ze steeds weer hervalt, of de neiging daartoe, en me gebruikte om alle frustraties af te reageren. Ik heb heel veel verdragen, maar uiteraad kan ik ook niet alles over me heen laten gaan. En dan botste het wel eens.

Zo waren er ups en downs; ze heeft een erg verleden, kort samengevat was ik, haar lief, de enige waarde in haar leven die ze nog had. En we vochten voor elkaar. Met ups en downs. Ik had het volste vertrouwen in onze toekomst, en heb mijn ziel gegeven aan haar, het uiterste uit me zelf, wat ik nooit voor iemand deed, of het gevoel had dat voor iemand te kunnen doen of voelen. Ze zit dus enorm diep.

De uiteindelijke reden van stopzetting is wanneer ik haar een derde keer betrapte op zware leugens. Na ons lange tijd samen. Mijn vertrouwen werd wantrouwen, ik wist soms niet meer wat ik nog moest denken, en was verward. Die laatste keer ik erop uitkwam was me teveel, het deed pijn en gaf me een heel slecht gevoel. Het vertrouwen tussen ons was er niet meer zoals voorheen..Nooit meer... Uiteindelijk met veel tranen en slikken heb ik de relatie verbroken. Deels ter bescherming dat we toch nog onze vriendschap zouden kunnen houden, deels ter zelfbescherming om mezelf niet volledig te laten kraken, en het allemaal liet gebeuren, voor mijn ogen.

Haar reactie was eerst kwaad, maar ik kon wel afleiden dat zij dacht, wat ik deed. Ik had de laatste weken al langer het gevoel dat ze er een einde aan wilde maken, maar ze het door mij wilde laten doen, zoday ze er zelf geen schuldgevoel aan overhield of zo?

Zoals ik al schreef was ik de enige, ze heeft geen familie meer en een zéér beperkte vriendenkring.
Ik bleef haar dus na onze verbreking nog opvangen. We belden elkaar nog dagelijks, hielden nog contact, ik ging regelmatig nog eens langs.

Het lukte ons toen wel, al was het niet zo simpel en zwaar, we wisten allebei dat het beter was zo. Voorlopig toch alleszinds.

Ik hoop er nog altijd op dat het ooit goedkomt. En dacht dat van haar kant ook.

Ze verjaarde vorige week, en traditioneel ging we een lang weekend weg. Ook dit keer hebben we dat gedaan, en we zijn overal goed doorgekomen, ook al lijkt dat voor sommigen heel raar te zijn. Het was een weekend zonder spanningen, en we maakten nog plezier samen, zoals zoveel, maar toch, het voelde 'anders'.

Het moeilijke is dat ik net voordat we vertrokken ben te weten gekomen dat ze terug contact heeft gezocht met een ex vriend van ons. Eentje die alles heeft gedaan ons uit elkaar te krijgen, maar waar zij voor onze relatie een hechte band mee had. Een vriend van mij, maar met veel leugens en achterbaksme.
Ik las chatlogs, dat zij schreef dat ze me enkel nog wel ziet zitten als vriend, maar nooit nog een relatie.
Ik snap het echt niet.

Er zijn vele details die ik bespaar; maar in mijn gezicht doet ze net het omgekeerde, alsof ze nog wel toekomst ziet en alsof ze nog wel iets voor me voelt.

En ja mijn gevoelens zijn zeker nog altijd niet verdwenen, het verdwijnt gewoon niet. En dat is net het pijnlijke; ik wéét dat zij zo denkt, ook al doet ze zich anders voor tov mij.

Soms ben ik ten einde raad. Zoals nu ook vandaag. We hebben een super verlengd weekend gehad, ik heb er alles aan gedaan om haar goed te doen voelen dit weekend, want het ging tenslotte om haar verjaardag, en ben daar in geslaagd. En nu kom ik thuis..en dat is het dan..
Niemand meer..alleen..en een eenzaam gevoel.

Ik mis haar, ik mis alles was we hadden en deden. Ik zie haar graag, en wil dat blijven doen.
Waarom is er geen duidelijkheid? Waarom zegt ze me niet rechtuit wat zij over alles denkt. Of hoe zij alles verder ziet. Waarom doet ze me uitschijnen dat ze nog iets met me wilt, maar houd ze toch steeds voldoende afstand. Speelt ze met me ? Waarom gingen die gevoelens over ?

Ik heb altijd geloofd dat die oprecht waren. Maar de laatste maanden voelde ik geen oprechtheid meer.
Toch bleef ze steeds bij me en het tegendeel beweren. Ze was bezitterig, en kon niet loslaten. Ze beweerde het niet te overleven als we uit elkaar zouden zijn. Nu leeft ze meer dan ik nog doe..... Het voelt soms alsof ze gewoon 'iemand' nodig had. En ik was die iemand. Gewoon. Ze was verliefd op iemand. en niet op MIJ. Ze moest iemand hebben, en niet specifiek mij. En vandaar ook dat ze bij me bleef ? Gewoon om niet alleen te zijn en iemand te hebben? Maar niet uit liefde zoals ze me deed geloven?

Ik kan haar mss maar beter loslaten. Maar het lukt me niet. We houden nog steeds contact. En zolang we dat blijven doet gaat dat nooit lukken denk ik. Maar ik heb geen reden dit contact te verbreken; het zou alleen maar in mijn nadeel spelen, al zou het mss beter zijn even enkele dagen te "stoppen".

Iemand die zich herkend in een gelijksoortige situatie?
Sommige beweren symtomen van Borderline of Manische depressie in haar te zien.
Na veel informeren merk ik ook veel van borderline in haar te herkennen. Mss is het dat wat het tss ons zo moeilijk maakte.

Het doet alleen erg pijn dat ze die ex vriend altijd maar in ere houd. En ze geloofd me nog altijd niet voor 100% dat ik de waarheid over alles sprak. Die gast heeft het met haar gedaan tegen haar wil, ik heb altijd respect gehad voor haar lichaam en problemen. Kheb het beste uit mezelf gehaald, en vraag me af wat ik ermee bereikt heb. En waarom ik niet een klein beetje 'dank' of dat 'eergevoel' verdien wat ze aan hem geeft. Het had een roman kunnen zijn zoals het was tussen ons. En het was allemaal zo gemeend en oprecht. Ik snap niet dat ze me nu zwart maakt tegen hem, terwijl die kerel de eer van zijn naam te noemen gewoon niet waard is. Maar mij behandeld ze zo wel..alsof ik niet beter verdien.. Dat is vreselijk daar achter te komen. En nog stop ik niet, nog blijf ik er voor haar zijn en dingen doen voor haar zodat ze het toch wat beter heeft. Ze zou me echt moeten kwetsen, hard moeten kwetsen, voordat dit stopt denk ik. Normaal zou iemand hetgeen zij doet totaal geen aandacht meer van me moeten verwachten. Bij haar lukt dat niet. Ik blijf haar maar graag zien....

En daadoor..heb ik er wel goed aan gedaan zelf de knoop door te hakken? Had ik de toestand niet beter zodanig laten escaleren dat zij er toch zelf een einde aan maakte en me nu ook niet dat schuldgevoel kan laten geven? Ergens heb ik wel spijt dat ik heb "opgegeven". Maar dat was ook met het oog dat het ooit nog zou kunnen goedkomen. Zij denkt daar nu duidelijk anders over terwijl ik haar nooit iets misdaan heb. Integendeel, dus daaruit concludeer ik dan dat zij er meer achterstond dan ikzelf....