Hallo blog, hallo aan iedereen die dit leest (en dat apprecieer ik enorm!)

Ondertussen is het 4 maand en een paar dagen verder... . En raar maar waar, ik had nooit gedacht dat ik me toch weer beter zou gaan voelen. Al heb ik soms nog het gevoel in een hoekje te willen kruipen en gewoon het verdriet zijn gang te laten gaan.

Ok, ik heb het allemaal naar mijn gevoel een beetje kunnen afsluiten, tegen mijn zin. Maar ik ben al zo ver dat ik het in elk geval niet meer opnieuw wil proberen. Als er na 13 jaar niet gepraat kan worden, wie zegt er dan dat het niet opnieuw kan gebeuren als we het opnieuw zouden willen proberen. (als dit al van haar kant zou gebeuren want ze loopt nog steeds op wolkjes met de nieuwe liefde, die ze amper na 2 dagen had opgepikt, hoewel ze wel iets neemt tegen de stress blijkbaar). Neen dat idee heb ik laten varen, ik kan dit niet nog eens aan. Ik zie haar nog wekelijks, maar de laatste paar keren had ik niet meer het gevoel dat ik haar perse terug wilde, ik ben dat actief beginnen omkeren en dat lijkt te lukken.

Het grootste probleem is organisatie, niet meer haar liefde, aanwezigheid, genegenheid, maar organisatie. Ik ben erg blij dat we ons zoontje in co-ouderschap gaan opvoeden en dat ze hem ook niet wegtrekt (wat wel haar oorspronkelijk voorstel was, ongeveer onmiddelijk nadat ze zei dat het over was). Ik voel me nu vaak gefrustreerd en boos, ja zelfs boos, dat ze het allemaal veel moeilijker maakt, vooral voor en in verband met ons zoontje. Nujah, hij lijkt het ook wel goed op te vatten allemaal. Al laat ie soms verstaan dat hij liever de activiteiten onder ons drietjes wil doen, en niet met ons twee of als hij bij haar is met die nieuwe van haar.

Uiteindelijk zie ik nu wel een uitweg, ik ben er nog niet helemaal, maar ik begin het einde te zien. Hoewel einde klinkt weer zo negatief, misschien verwoord ik het beter als een begin, een begin van een nieuwe toekomst, zonder haar maar zeker en vast met mijn zoontje . En hoewel ik een beetje bang ben om te gaan rebounden, heb ik wel eens zin om te gaan daten, in eerste instantie om vrienden te maken, en wie weet... Maar daar ben ik nog wat terughoudend in, we zien wel, voorlopig zet ik mijn zoontje en mezelf nu op de eerste plaats. Zo naief als ik was, geloven in de droom van het eeuwig samenblijven, neen, dat zal me niet zomaar meer overkomen.