Ik wil nog vertellen dat ik zo het gevoel heb dat ik op eieren loop. Alels kan verkeert zijn wat ik doe. Ik weet het niet. Ik doe zoals ikzelf ben. Meer kan ik niet.

... en de rest drinkt bier in het cafe ...

Als ik zo vrij mag zijn: "als je echt van haar houdt, vecht er dan voor", zou ik willen tegenspreken. Ik heb zonet uit nieuwsgierigheid je blogs gelezen, en ik kan door de regels door de lading voelen van de emotionele landmijnen die op onwillekeurige momenten in deze relatie lijken af te gaan. Petje af, hoor, dat je je in de moedeloos- en grilligheid nog staande weet te houden--maar ik vraag me wel af hoelang nog voordat de koekkruimels echt op zijn. Na alles dat ik heb gelezen, zou ik willen zeggen: als je echt van jezelf houdt, ga dan voor jezelf (wat je ook mag beslissen).

Ik heb uit je blogs enkele fragmenten gehaald waar ik in het bijzonder op wil reageren.

"De relatie is niet gezond meer. Al tijden niet. Maar ik hou wel heel veel van haar en zij schrijft soms zulke lieve dingen dat ik denk dat het wel goed komt." --Schrijven & zeggen (beloven) is toch iets heel anders dan acties en handelen naar je woorden. Acties dwingen je om risico's te nemen, om je nek uit te steken en je kwetsbaar op te stellen--(mooie, beloftevolle) woorden zijn voorlopige schetsen die in de realiteit nog bewezen en vervuld moeten worden. Waar je je achter kan verschuilen, zonder daadwerkelijk actie te ondernemen. The true measure of a (wo)man is shown by his/her actions, no? Het is heel ontmoedigend en teleurstellend om soms te realiseren dat 'liefde alleen' niet genoeg is om een relatie gezond en in stand te houden. We willen zo graag geloven in die vaseline-lens besmeerde romantische film-flicks die ons keer op keer bewijst dat (echte) liefde werkelijk alles kan overleven. Ja, 'liefde overwint alles' is een mooi en geruststellend uitgangspunt en veranderd menige popsong of film tot een hit of filmkraker, maar soms dwingt de naakte realiteit ons helaas toch om dat geloof bij te stellen.

We voelen ons aangetrokken tot wat ons bekend is, dat wat we (al) kennen, ook al brengt 'het bekende' ons niet verder meer. We klampen ons vast aan gewoontes, patronen en de consequentie daarvan is dat we soms moeilijk los kunnen komen van een partner, een liefde, die een gewoonte, een sentiment, is geworden. Ondanks onze natuurlijke stille intuitie die ons op de achtergrond adviezen blijft toeroepen om uit een gevoelsdodende situatie te stappen, blijven we staan waar we staan--want het is wat we gewend zijn geworden. Ook al realiseer je je zelfs wel, heel diep ergens verborgen dat je eruit zou moeten klimmen, doe je niets en blijf je vastgekleefd aan een situatie die simpelweg een comfort zone is geworden.

Ik zie jouw intuitie soms ook een regel of twee zelf typen. Hier bijvoorbeeld "En ik denk vaak licht te zien, verbetering, nieuwe levenslust. Maar zoals vannochtend, dan ben ik mezelf kapot aan het maken. Dan kost het te veel energie. Waarom niet opzoek naar iemand waarvoor ik hetzelfde voel maar zonder deze depressies. Ik loop op eieren." Climb, je w?ɬ©?ɬ©t diep van binnen wel hoe het zit, en dat een relatie niet op deze manier bedoeld is. Ik ben ervan overtuigd dat je je terdege realiseert dat de relatie zoals jullie deze momenteel vorm geven, nauwelijks voedingsbodem heeft. Het is een meer van drijfzand en jullie trekken elkaar er steeds weer terug in.

Het is heel moeilijk om op afstand te speculeren wat jullie relatie-dynamiek precies is. Ik kan alleen maar afgaan op de informatie die jij verschaft, natuurlijk, maar je vriendin komt op mij over als een zeer emotioneel complex meisje (en niet op die interessante, mysterieuze manier die tegenwoordig zo 'trendy' is om jezelf mee te onderscheiden).

Dat complexe zou niet zo'n probleem hoeven zijn als zij in staat was met meer inzicht de zelfreflectie op zichzelf los te laten, zodat ze dit uiteindelijk kan terugkoppelen en vertalen naar situaties (onderliggende redenen van conflicten) binnen jullie relatie. Je schreef in je eerdere blogs: 'ze was weer in de stemming "ik heb het zwaar maar vind dat ik tegen jou niets moet zeggen omdat we elkaar een tijd niet gezien hebben en daarom vertel ik niets maar laat ik wel merken dat ik het heel moeilijk heb".

Dat gedrag getuigt van een onkunde eerlijk te zijn in haar gevoel en duidelijk uit te spreken wat zij van jou verwacht of nodig heeft. Dus speelt ze 'schijnbaar' mooi weer ("ik wil en MAG niet moeilijk zijn, moeilijk doen"), maar aangezien haar onvrede met de situatie zo groot is, kan en wil ze haar werkelijke emotie ook niet geheel verbergen. Dus kiest ze een manier waarvan ze hoopt dat je tussen de regels doorleest. Kansloos, natuurlijk, aangezien hints of onuitgesproken sub-taal niet haar werkelijke emoties communiceren, of alleen maar gedeeltelijk.

Omdat haar behoefte tot erkenning van haar gevoelens zo groot is, verwacht ze (eist, lijkt het soms wel) dat jij haar tot op het bot weet te lezen. Gevolg: teleurstelling omdat je niet aan haar verwachting voldoet en tata--nieuw conflict is geboren. Ze beroept zich ook vaak op de zogenaamde 'guilt-trip'; jou op zo'n manier 'bewerken' (jouw schuld dit, jouw schuld dat, etc) dat je je uiteindelijk schuldig gaat voelen dat je niet aan haar behoeften kan tegemoetkomen. Cursusje Zelfinzicht kan wonderen doen. En misschien als ze er een Cursus 'Communiceren met je Partner' bijboekt, krijgt ze cursuskorting.

Ik ben geen relatie-therapeut, maar na toch wel aardig wat relaties onder en boven de riem te hebben meegemaakt, ben ik, tegen wil en dank, toch enigzins wel een relatie/liefdes-pioneer geworden. Iets dat ik in al die jaren geleerd heb is dat het een relatie onnodig veel energie kost wanneer partners in 2 talen met elkaar spreken. Namelijk hetgeen dat je hardop uitspreekt, en datgeen dat je verzwijgt maar feitelijk WERKELIJK bedoeld en waarvan je VERWACHT dat die ander de ondertiteling kan lezen. Die manier levert beiden niks op, behalve dan conflicten en een steeds groter wordende kloof dat je 'niet begrepen wordt door de ander'. Nee, natuurlijk niet. Als je jezelf niet laat zien, kan je niet verwachten dat iemand anders dat wel kan.

Deze zin vond ik opvallend: "Maar wat als de situatie weer slecht wordt. Ikzelf heb geen invloed op de situatie. Het is haar stemming die omslaat."--hou jezelf niet voor de gek. Ik denk namelijk eerlijk gezegd dat ook jij zeer zeker een rol speelt en dus invloed hebt op de gehele situatie. Een patroon ontstaat door de actie-en reactie van 2 partners--en na een tijdje ben je het gewend geworden. Zeker, je bent niet verantwoordelijk voor de bron van haar onvrede en stemmingswisselingen, maar ik vermoed dat je het te vaak en te lang hebt laten gebeuren zoals het kwam--en ook niet duidelijk genoeg bent in je eigen gevoelens. Cursus voor 2 pers., dus

Zoals hier bijvoorbeeld: "Aan het einde vroeg ze me of ik boos was over gisteren. Ik antwoorde dat ik haar lief vind. Ik ben blij dat ze door heeft dat ze dan erg lullig doet. Ik heb vaak na zo'n vraag eerlijk gezegd wat ik voelde, maar dat had een nieuwe ruzie tot gevolg. Ik vind dat ik had moeten zeggen dat ik verdriet had."

Je antwoordde dat je haar lief vindt? Ik twijfel er niet aan dat je je haar over 't algemeen ziet als je 'lieve meisje', maar in dit geval ga je voorbij aan de werkelijke emotie die je voelde (en ik neem aan dat het woord 'lief' niet het eerste was waar je aan dacht). Je beloont haar met een compliment, waardoor je eigenlijk de situatie verzacht. Je bent zo blij als een kind wanneer je ziet dat ze zich realiseert dat ze 'lullig' doet, dat je voorbijloopt aan het feit dat haar 'lullig doen' je verdriet doet. Maak dit duidelijk(ER!)
Als er geen ruimte is om je werkelijke emoties met elkaar te bespreken, ben je wel heel ver van de bewoonde, vruchtbare weg afgeraakt. Nu is het inmiddels zo'n patroon geworden, dat je werkelijk alles overhoop zal moet gaan gooien om tot een verbetering/verandering te komen. Daar is enorm veel wil, empathie en vertrouwen voor nodig. Is dat er, denk je? Is zij de persoon die op dit moment in haar ontwikkeling in staat is bij zichzelf te rade te gaan? De manier zoals zij haar stemmingen duidelijk maakt, mag dan ooit in haar eerdere leven voor haar hebben gewerkt, maar soms, later in je leven, moet je bijstellen om verder te komen. Shitting your diapers worked back in the baby years, but when you're in your twenties, not so much! Snap je wat ik bedoel? Zindelijk worden.

Ik wil je geen dolk in je rug steken, maar dit lijken me geen eieren meer. Dit is heen en weer rennen op hete, smeulende kolen. En daarna liggen op een spijkerbed.

Ik hoop voor je dat je een sterke huid hebt. Heel veel moed toegewenst in ieder geval.

M.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

maar wel waar... Ik denk dat je haar niet tevreden kunt stellen. Ze stelt eisen aan je die a. onmogelijk zijn en b. onredelijk / onrealistisch zijn. Als je niet uitkijkt word je zowel marionet, als deurmat (een geplette marionet dus). Ik denk dat je nog kunt proberen heel duidelijk grenzen te stellen, maar dat is moeilijk, want dat betekent ook dat je op die momenten niet je eigen behoefte aan aandacht, liefde, e.d. moet laten meewegen. Als dat niet lukt... als het blijft misgaan, als het eisend blijft en als je nooit iets goed kunt doen in haar ogen, raak je enorm beschadigd.

Vraag je ook af waarom je van haar houdt, wat is het dat je aan haar bindt? Bij mensen die moeilijk zijn is een ding heel gemakkelijk, namelijk je hoeft niet heel erg naar jezelf te kijken. En je krijgt veel medeleven, want ja, zij is zo moeilijk en jij hebt het eindeloze geduld.

Maar de waarheid ligt waarschijnlijk dichter bij het verbond van jullie samen, dan bij haar gedrag, hoe lastig dat ook te accepteren is... Kijk dus naar jezelf en laat je niet teveel verleiden om toch weer aan haar spelregels te proberen te voldoen, want ik kan je voorspellen: dat gaat je niet lukken...

Het voorgaande bedoel ik overigens niet mee dat je het 'maar' uit moet maken. Wel dat je kijkt naar de patronen en wat je zelf doet om ze in stand te houden. En naar hoe de relatie voor jou zal zijn als jullie samen blijven en of je bereid bent dat te accepteren...

Heel veel sterkte.

Boa