Ja het zal je maar gebeuren; je plaatst een oproepje, omdat je gewoon wat vriendinnen zoekt. Om eens wat leuke dingen te gaan doen. Je hebt immers een relatie, maar die geraakt ook wat in een sleur, het zou dus allemaal veilig zijn; je bent immers niet "op zoek". Dan mailt er iemand, waar het meteen vanaf dag 1 zo waanzinnig mee klikt, dat er al snel gevoelens om de hoek komen kijken...Eerst bij die ander, later bij mij ook. We mailden veel, praatten veel op msn en later gingen we ook bellen en elkaar ontmoeten. De eerste ontmoeting was eigenlijk bedoeld omdat we hoopten dat het een des-illusie was en het gevoel weg zou gaan. Integendeel: het was een superleuke dag, die veel te snel ging en we praatten over alles, niks was taboe. Het gevoel werd sterker! En elke keer als we elkaar zagen waren waanzinnig leuke dagen, die veel te snel om waren. Het afscheid werd dan ook steeds moeilijker. En we kregen het ook steeds moeilijker om "gewoon vriendinnen" te zijn, al vertelden we elkaar dat natuurlijk niet. Ja achteraf , op msn ofzo. Daar konden we elkaar behoorlijk gek maken om vervolgens, als we elkaar weer in het echt zagen, weer zo braaf en verlegen te zijn.
Dit bleef echter niet zo. Het begon sterker te worden en we durfden er voor uit te komen dat die gevoelens er waren. Maar het was allemaal zo dubbel; ik heb immers een relatie! Zij ook, maar was meteen nadat ze gevoelens kreeg al in een echtscheiding verwikkeld, omdat het in ieder geval eindelijk voor haar bevestigd was, dat ze op vrouwen valt. Een nieuwe weg ging ze inslaan. We hoopten dat ze gauw iemand zou vinden waar ze gelukkig mee zou worden. Omdat het dan voor ons hopelijk ook beter zou worden. Maar het gevoel wordt alsmaar sterker en ik zie in dat mijn huidige relatie eigenlijk niet zo veel voorstelt. Dat heb ik nooit zo gevoeld bij haar! Maar de 'nieuwe vriendin' is harstikke gek op me, maar wil niet tussen ons in komen en wil ook geen relatie met me. En dit omdat we te ver uit elkaar wonen, een leeftijdsverschil van 12 jaar(wat ik ook met mijn huidige vriendin heb, maar dan precies de andere kant op) EN ik heb 3 kindertjes uit een huwelijk wat ik 4 jaar geleden beeindigd heb ivm met gevoelens voor vrouwen. DIt maakt het allemaal veel te ingewikkeld, maar ondertussen..... ga ik eraan kapot. Dit gevoel is zo sterk. Ik wil er zo graag voor gaan! Maar het kan niet, mag niet en we weten niet hoe of wat ook!? Zou zo graag advies krijgen.
Mijn vriendin weet dat ik verliefd ben op die ander, maar wil ook voor me vechten. Ik weet niet of ik nog voor haar wil vechten; het gevoel is er gewoon niet meer....
De vraag is ook of het een uitvlucht voor me is(jaar depressief geweest, wat nu ook weer de kop opsteekt door de problemen allemaal) en dat ik dus uit de sleur wil breken. En of het voor haar niet vooral nieuwsgierigheid is, de eerste vrouw in haar leven. Ze krijgt aandacht en liefde ervan. En wie is daar niet gevoelig voor?
Ik weet me geen raad meer, het doet zo'n verdomde pijn!! Ben je dan bijna 40 jaar voor!