hai
ik ben nieuw hier en het is niet dat ik geen steun van de omgeving krijg.. maar van je afschrijven helpt ook
ik voel me ontzettend rot.. had 1,5 jaar een relatie..hij was mijn eerste echte vriend en zeker mijn eerste liefde en droeg me echt op handen, alles was geweldig.. als je elkaar alleen maar omhelsde..voelde je gewoon n intense liefde.. we hadden we veel ruzie maar dat had in dit geval niet de reden hoeven zijn. Het enige probleem was, was dat hij ziekelijk jaloers is.. (en mijn reactie daarop, die vaak niet al te aardig was veroorzaakte vervolgens dat er ruzie ontstond) en tijdens mijn vakantie (waar ik notabene was om zijn moedertaal te leren..)is hij helemaal gek geworden.. en heeft contact gekregen met meisjes die hem vertelde dat daar in het buitenland zeker contact zou hebben met andere jongens etc (terwijl ik sowieso tijdens de relatie nauwelijks contact had met jongens, iniedergeval niet in vriendschappelijke vorm)...ik hou nog ontzettend veel van hem en hij heeft kort geleden ook met een van die meisjes gezoend.. ik was afgelopen week naar hem toegegaan omdat ik op geen enkele mogelijke manier contact kan krijgen met hem .. hij moest ontzettend huilen.. en t volgende moment.. slaat hij weer om als een blad aan een boom..
zo vermoeiend..
snap ook niet waarom mijn gedachte niet op een lijn met mijn emotie kan staan.. ze zeggen beide wat anders
Ik zou er alles voor overhebben (gehad?) om het weer goed te maken, dat weet hij ook.. en als het geen liefde kan zijn.. dan maar vriendschap. De knop omschakelen van liefde naar vriendschap is mijns inziens namelijk makkelijker dan de knop omschakelen van alles naar niets. Ik weet nu ook totaal niet wat ik moet doen, vergeten kan ik hem niet. Hij is op dit moment alleen thuis, ouders zijn er niet (voor een langere tijd).. en er komen dagelijks meisjes langs.. (15 jaar hij is 20)... ik snap niet wat hij in hen denkt te vinden. Mijn vriendinnen zeggen..gemak. Ik volg een goede opleiding, verwachtte van hem ook dat hij de motivatie zou vinden voor school en dat hij gewoon een rustiger leven zou leiden ipv eerst.. slechte vrienden.. slechte gewoontes.. hij zei (afgelopen week) dat hij tijdens onze relatie echt zichzelf was en echt gelukkig was.. en dat hij dat nu niet is en elke avond als hij in bed ligt denkt en weet dat hij de grootste fout van zijn leven heeft begaan om bij me weg te gaan..maar TOCH wil hij niet terug.. ik vroeg hem waarom? hij zegt omdat er teveel is gebeurd.. (ja hij heeft mij heel veel verdriet gedaan door vorige week met zon 15 jarig kind te zoenen.. omdat ze zei dat ze "verliefd" op hem was..) .. en ja hij is ook vervallen in zijn oude stramien.. vroegere vrienden.. vroegere gewoontes..
Voor mij is het ook moeilijk te accepteren dat die meisjes nu bij hem in huis zitten.. logeren.. eten.. hem elke dag bellen (heb zijn nieuwe nummer niet..en wil het niet omdat als ik hem bel hij toch weer gemeen doet..).. en dat ik.. die zoveel met hem had.. gewoon niks meer kan en mag.. hij wil geen contact.. geen vriendschap omdat hij dat niet aan kan..

coccinella
*to heart and mind, ignorance is kind, there's no comfort in the truth.. pain is all you'll find*