Sarah,

Je hebt hem dus een SMS-je gestuurd. Tja, zo'n moment van zwakte is dat nu ook weer niet. Je had er gewoon behoefte aan. Misschien helpt het. Of hij het gezien heeft. Sorry, mijn glazen bol is op het moment in de reparatie . Wat ik daarmee wil zeggen, is dat niemand je dat kan zeggen. Jij kent hem het beste. Wat denk je zelf. Heeft hij zijn GSM altijd bij zich of laat hij dat ding altijd slingeren.

Ik denk dat het voor jou inderdaad wel beter is dat jij afstand neemt. Het is het beste voor het verwerkingsproces.

Let je een beetje op jezelf?

Groetjes,
Angelo

Ha, ik had vandaag een e-mail van hem gekregen.
Hij heeft het dus wel gelezen, hij wil nog niet bellen en sms-en daar doet hij niet aan, maar dat wist ik al.

Ik heb zijn e-mail gelezen, nou de traantjes kwamen weer kijken hoor (tjaah of het nou verstandig was om weer iets van hem te horen? Ik weet het niet hoor)

Ik ben een beetje geschrokken, hij zit in een rot-periode, zijn vader ligt op sterven en een goede vriendin van hem ook. Dus tjaah....wat er zoal kan gebeuren als je een paar weken uit iemands leven verdwenen bent. Ik vind het erg dat ik hem juist nu niet kan steunen, aan de andere kant....hij klonk wel moedig.

Het helpt me misschien een beetje relativeren, hij zit in nog ergere omstandigheden dan ik. Hij heeft mij verloren en staat op het punt om nog 2 mensen aan de dood te verliezen. Dat is niet niks.

Aan de andere kant merk ik ook een gevoel op, misschien denkt hij nu veel minder aan mij. Ja logisch, maar toch doet dat wel weer een beetje pijn. En ach uit zijn e-mail lees ik ook duidelijk dat onze relatie voorbij is. Dat weet ik dan ook wel, maar om het toch even terug te krijgen (andersom doe ik dat ook naar hem) blijft het pijnlijk.

Bah wat een rot leven eigenlijk waarin we zitten. WE worden gekweld met verlies, dood, verderf....ja ik ben weer somber gestemd hoor.
Ik moest eigenlijk iets belangrijks doen, maar op dit moment ben ik daartoe niet in staat na het lezen en reageren op zijn e-mail. Ik ben geschrokken, het dwingt je ook om na te denken over het leven, hoe snel/plotseling je overvallen kunt worden door pijnlijke zaken.

Het liefst ren ik naar hem toe, om hem even vast te houden, maar ik weet dat hij me juist nu keihard zou weg duwen, dus toch maar niet doen en lekker uit de buurt blijven. Het enige wat er in zit is e-mailcontact en dat ook af en toe.

Slik.

Soms even zwijg je in zelf medelijden en doet alles zo een pijn...
blijf je hangen in je pijn in je onmacht...maar er komt licht aan de eind van de tunnel...ik weet het, ik zou het mezelf ook moeten zeggen maar dat is lastig ik weet het... Ik weet het goed gemaakt... bijna 2006 een fris en nieuw begin.... leven gaat verder al het grauw krijgt weer kleur... en we gaan ervoor...heel veel succes meid...ik schrijf dit zelf met tranen op mijn wangen en met muziek waarvan ik weet dat ik die niet moet draaien...