Omdat ik het zelf niet meer weet!

afbeelding van flowers1976

Lieve lezers,

Mijn verhaal begint een jaar of 10 terug waarin ik getrouwd was en 2 kinderen heb gekregen met mijn toenmalige man.Inmiddels ben ik gescheiden( sinds 8 jaar)en sinds 3 weken uit een relatie gestapt(althans proberen) met een getrouwde man.

Daar begint mijn verdriet,wat hou ik van deze getrouwde man en wat mis ik hem.Ik zal bij het begin beginnen....

Ik liep X tegen het lijf in de plaatselijke kroeg en had direct een klik met hem,ik zat toendertijd vast in mijn relatie terwijl ik niet meer van mijn man hield.X wist me gelijk op mijn gemak te stellen en zei van meet af aan de juiste dingen tegen mij,hij ging met me einden rijden en liet me de dingen doen waar ik van droomde.Al gauw voelde ik meer voor hem als was toegestaan(want welke idioot gaat een relatie aan met een getrouwde man als getrouwde vrouw,nou ik dus)X en ik namen elk smoesje en leugen aan om bij elkaar te zijn en na veel ups en downs ben ik uiteindelijk gescheiden van mijn man(dat was 10 jaar geleden).Ik hoopte toen dat X ook zu gaan scheiden,maar dat was niet zo.Ik hobbelde met de stroom mee en elkaar ontmoeten ging nu veel makkelijker want hij kon tenslotte bij mij thuis komen,en dat was veel,heel veel.Elke avond was hij er, met uitzondering van de donderdag en zaterdag-avond.Ik vond het heerlijk ondertussen ook wel missende dat ik smorgens niet naast hem wakker werd of dat we niet samen konden gaan wandelen.Ik miste de 'normale'relatie tussen ons.Dit heb ik 8 jaar volgehouden waarin uiteindelijk toch wel de jaloezie een rol ging speken.ik vond het verschrikkelijk dat hij elke avond weer terug ging naar zijn huis,terug naar zijn vrouw!Ik wilde dit eigenlijk niet en toch heb ik het zolang uitgehouden in de hoop dat hij uiteindelijk toch wel voor mij en mijn kinderen zou keizen.3 weken geleden is de bom gebarsten,en geloof me dat bedoel ik letterlijk....

Na de zoveelste jaloerse gedachte van mijn kant heb ik zijn vrouw een sms gestuurd met de mededeling dat hij tegen ons allebei wel zou liegen.Dit had ik,achteraf,beter niet kunnen doen,want zij is gelijk samen met een vriendin verhaal komen halen bij mij.Ik heb letterlijk in doodsangst gezeten en mijn kinderen zijn er van A tot Z bij geweest....

Zijn vrouw heeft altijd een vermoeden gehad,maar heeft het nooit kunnen bewijzen.nu dus wel.Zij vond me een slechte moeder,een hoer en ik had haar en X 10 jaar lang het leven zuur gemaakt.Nou dat laatste kan ik verdedigen,Xkwam maar al te graag en ik heb hem nooit,maar dan ook nooit gedwongen.

De eerste dag nadat zij bij mij is geweest heeft zij me bedreigt via smsjes en deze liepen dusdanig hoog op dat ik in overleg met aantal collega's heb moeten besluiten om aangifte te doen van bedreiging.Inmiddels heb ik na deze middag overigens niets meer van haar vernomen.X was dat weekend uit met een stel vrienden en kon pas beoordelen wat er aan de hand was toen hij de volgende dag thuis bij zijn vrouw arriveerde.Ik heb tot aan dat moment echt geloofd/gehoopt dat hij dan nu voor ons zou kiezen.....wederom nee....en ik had het gedaan met alle liefde van de wereld en ondanks de mega financiele problemen die het zou gaan geven.(eigen bedrijf en getrouwd in gemeenschap van goederen)

En daar wringt hem nu de schoen,ik word gek,ben veel misselijk en loop heel veel te denken en te piekeren.X heeft tot aan 3 dagen terug niets meer van zich laten horen en wacht nu af wat zijn vrouw wilt en doet,naar eigen zeggen kan hij het financieel niet opbrengen om het bedrijf over te nemen en zij heeft gezegd dat ze zorgt dat zijn kinderen hem nooit meer willen zien.X heeft niet zelf contact met me opgenomen maar dat heb ik met hem gedaan.Ik heb vanaf zondag tot aan woensdag gekropen over de grond van verdriet.Ik zou en ik moest hem spreken en door dat gesprek heb ik wel antwoorden gekregen op mijn vragen wat er dat weekend zich heeft afgespeelt in zijn huis.Ik ben nu wel rustiger,maar voel het verdriet en gemis in mijn buik en mijn gedachten zijn elke minuut bij X.....Mijn gevoel zegt;vechten en mijn verstand zegt;weghollen.......

Ik heb inmiddels hulp gezocht bij een psycholoog om dit gevoel te plaatsen,maar het gemis word er niet minder om....

Komt tijd komt raad??????

afbeelding van evee

ikl denk dat het heel goed is

ikl denk dat het heel goed is dat je naar een psycholoog gaat. 8 jaar met een getrouwde man een affaire hebben is behoorlijk bizar. Waarom heb je niet veel eerder de knoop dooprgehakt? heb je echt 8 jaar hoop gehouden dat hij weg zou gaan? Of vind je jezelf niet genoeg waard? Iedere vrouw verdient een man die er helemaal voor gaat.

Wat ik eerlijk gezegd best schokkend aan alles vindt is dat je kinderen hebt , dat die ook een band met hem hebben en al deze drama moeten meemaken nu. Zo geef je kinderen wel een raar beeld mee van wat liefde is. Een relatie met een getrouwde man is een niet al te best voorbeeld vanb hoe de liefde zou horen te zijn.

Ik veroordeel je niet maar denk wel dat het goed is om heel kritisch naar jezelf en de situatie te kijken. En ik vrees dat hij niet voor jou zal gaan, in ieder geval zal hij niet zelf die beslissingen nemen. Wellicht komt hij als zijn vrouw niet meer wil maar dan is het dus niet echt zijn eigen keuze en wie weet mist hij dan wel de spanning van jullie affaire. En zou je hem ooit kunnen vertrouwen als jullie een relatie krijgen? want als hij vreemdging met jou waarom zou hij dan niet met een ander kunnen doen als jullie een relatie hebben?

ik snap dat je veel pijn hebt maar denk wel dat het goed is dat er iets gebeurd is nu

afbeelding van B2D

Zoo dat is nog is een

Zoo dat is nog is een verhaal.

Als ik dit uit mijn eigen perspectief bekijk, zou ik zeggen "ben je toen der tijd niet aan een hele grote fout begonnen". De man in kwestie is onbetrouwbaar want hij heeft een beste tijd met een leugen gelopen, en als ik jou verhaal zo lees; zonder enige moeite. Als jij voor hem ' de ware' bent, waarom kiest hij dan voor de makkelijkste weg? Zou het niet zo kunnen zijn; dat hij jou 'erbij' had voor de spanning? En; vanwege het feit dat hij thuis moeilijk aan zijn trekken kwam?

Verplaats ik me nu in de persoon die verliefd is, zou ik zeggen begrijpelijk. Wanneer we verliefd zijn, nemen we veel voor lief; zo heb ik ook partners gehad die vreemd gingen van hun partner. Echter, koos ik altijd om dit niet door te zetten, omdat op een gegeven moment er toch een 'vertrouwenskwestie' zal ontstaan. Wat jou jaloezie op zijn beurt weer verklaard.

Vraag jezelf eens af; Waarom jij wel offers durft te brengen, en hij niet? Liefde is niet altijd de weg van de minste weerstand kiezen en; Vanwaar jou jaloezie? en; Speelt er misschien in je hoofd dat wanneer jullie daadwerkelijk een officiele relatie aangaan, hij jou binnen afzienbare tijd het zelfde flikt als zijn vrouw?

Jammer genoeg leert en ontwikkeld niet iedereen de zelfde normen en waarde in de loop van de jaren! De ene persoon behandelt een ander zoals hij zelf ook graag behandelt word en; een ander misbruikt en manipuleerd andere mensen om zo te krijgen war hij/zij wilt. Een gezonde relatie hoort in balans te zijn. Beide personen maken even veel offers en; men geeft en neemt evenveel en; men kiest onvoorwaardelijk voor elkaar en als laatste; men kiest niet voor de weg van de minste weerstand!

Verdiend zo'n onbetrouwbare kerel, die simpel en alleen voor zichzelf kiest, jou hart en aandacht wel?

Sterkte

afbeelding van flowers1976

nu denk ik dat ja,

INderdaad,toendertijd heb ik een megafout begaan door met hem in zee te gaan.Ik stapte er toen in met het volste vertrouwen dat hij ooit voor ons zou kiezen,dat 'ooit' is iets langer geworden en heb niet de kracht gehad om dat te veranderen.Het gaf wekelijks wrijving dat X telkens terug ging naar zijn vrouw.X gaf altijd als reden dat zijn bedrijf kapot ging als hij zou gaan scheidden,ik geloofde hem en ging op de 2e rang zitten wachten op hem.
NU nog feitelijk en hij zit in mijn lijf en krijg em er niet uit....

afbeelding van Hoe kan ik nu verder

Ik begrijp je... Zit er ook

Ik begrijp je... Zit er ook in met kop en schouders... al 9 jaar... en geraak er niet uit... Iemand die niet in zo'n situatie zit/gezeten heeft kan dit niet begrijpen... ik zou het ook niet kunnen begrijpen... Is ook niet te vatten zo iets... Je begint er ook niet aan bewust, je rolt erin en het groeit en groeit en groeit... Tot de frustraties komen dat hij telkens terugkeert naar zijn vrouw, dat hij enkel bij je komt als hij niet bij haar moet zijn, feestdagen alleen moeten doorbrengen en wetende dat hij met zijn gezin is... Het maakt je zot, mij althans... En dan probeer je er een einde aan te maken, ben je volledig overtuigd dat het nu de laatste keer is dat hij je dat lapt... Maar dan zie je hem niet meer en ben je eenzaam... Je date met andere mannen, maar die blijken dan niet zo goed te passen als die ene man... Ik denk soms dat het van mij een vlucht is omdat ik een vaste relatie te verstikkend vind... Vraag me dan af of ik in feite geen zelfrespect heb? Of ik dan in feite zo'n ezel ben om het altijd maar weer te laten voortduren?

afbeelding van flowers1976

hoe kan ik nu verder

Hoe kan ik nu verder schreef:

Ik begrijp je... Zit er ook in met kop en schouders... al 9 jaar... en geraak er niet uit... Iemand die niet in zo'n situatie zit/gezeten heeft kan dit niet begrijpen... ik zou het ook niet kunnen begrijpen... Is ook niet te vatten zo iets... Je begint er ook niet aan bewust, je rolt erin en het groeit en groeit en groeit...

ongelooflijk hoe herkenbaar dit is,ik heb altijd het gevoel gehad dat ik de stommerik was die dit overkomt,maar sinds ik op deze site zit en blogs van anderen lees weet ik dat ik niet de enigste ben,ik heb hier het gevoel begrepen te worden,en dat is heel lang geleden dat ik dat gevoel heb gehad.