Tof om jullie verhaaltjes en adviezen te lezen hier, wel zo fair om ook mijn verhaaltje te posten. 5 Maanden is niet zo'n hele lange periode maar intens was het wel, voor mij althans. Elke week weer alles regelen om zoveel mogelijk tijd met haar door te kunnen brengen, overal aan proberen te denken. Kleine details onthouden en er iets mee doen. Ze zat echt in me. Daarbij had zij kinderen waar ik ook snel een band mee opbouwde. Slechts drie weken geleden nog een aantal dagen in het buitenland samen geweest, geen enkele indicatie dat onheil in de lucht hing. En dan ineens -BOEM-. "Hoe vind je het zelf gaan de laatste tijd?" hartslag gelijk 170. "Anders dan normaal" antwoordde ik. Hiermee bedoel ik de veranderde verbale en non-verbale communicatie. "Het gaat niet meer" zegt ze vervolgens, "mijn gevoel is de laatste weken niet meer wat het was". Dit fijne bericht kreeg ik per telefoon nog wel, dus ik naar haar toe. Binnen een minuut wist ik dat alles waarin ik geloofde, het wereldje waarin ik dacht te zitten voorbij was. Ineens. Na een half uur met mijn ziel onder mijn armen vertrokken. Op vragen welke ik stelde werd soms lachend antwoord gegeven, daarbij kwamen de cliché-opmerkingen als "het ligt niet aan jou" en "ik wil wel graag contact houden". Wegwezen dacht ik, uitjanken en doorgaan. Na 2 dagen radeloosheid, niet eten en huilbuien weer enigszins aan het herstellen nu al valt het zwaar. Gelukkig is het niet de eerste keer dus wist ik wat mij te wachten stond. Wat ik wel en vooral niet moest doen om zo snel mogelijk te kunnen herstellen. Mijn tips dan ook aan iedereen die net als ik in deze fase zit (fase gebroken, 5 dagen slechts na breuk): afsluiten. Geen contact zoeken, niet te veel aan haar/hem denken hoe lastig dit ook is, niet opzoeken via social media, echt afsluiten dus. LDFD is net als een verslaving, je zult lichamelijk en geestelijk moeten afkicken van een persoon en alles wat je samen deed.

En nu? Nu eerst mezelf volledig op de rit zien te krijgen. Doorgaan met werken, hobbies en vooral erover praten met mensen. Huilbuien zijn gelukkig alweer minder maar het lucht wel op mocht er een komen. Vandaag heb ik er een uurtje aan overgegeven en het was heerlijk. Over 3 maanden zal ik er weer een stuk beter bijzitten.

Conclusie hoort er bij te staan onderaan, vooruit dan maar: vreemd dat iemand na 3 maanden zogenaamd al twijfelt aan gevoel. Naar mijn mening is van verliefdheid dan uberhaupt geen sprake geweest, meer "we zien wel hoe het gaat, wellicht word ik verliefd". Als het gevoel zo snel al definitief verdwenen is, is het er nooit echt geweest. Niet de moeite nemen dan om haar proberen terug te winnen.

Leuk om jullie reacties te lezen, houd je niet in