Hoi blondie72, ik snapte mijn ex ook niet, ik vertrouwde mijn leven aan haar toe, en toch van de ene op de andere moment is ze totaal iemand anders geworden. Het gevoel verraden te zijn, geen vertrouwen meer hebben in de persoon die ik 18 jaar lang blindelings heb vertrouwd. Dat zij ten koste van alles haar leugens in stand hield, en zelfs mij ging zwartmaken. Dat heeft mij veel meer pijn gedaan dan alleen de breuk zelf. Het feit dat ik haar niet meer kon vertrouwen, vertrouwen is namelijk de basis van een relatie. Als dat is weggevallen, dan blijft er niet veel meer over helaas. Als het eenmaal geschaad is, is het ook heel moeilijk een vertrouwensband weer op te bouwen, als een vaas die in duizend stukjes uiteen is gevallen. Probeer het maar te lijmen, je blijft de littekens zien.
Het is bijna 2 jaar geleden, ik kan me nog herinneren dat ik door een hel ben gegaan, ergste periode in mijn leven heb gehad. Mijn enige houvast was dat ik voor de kids moest zorgen, omdat ze anders niemand anders hadden, ik moest sterk blijven voor hen. Zonder hen had ik het veel moeilijker gehad. Daarnaast had ik het gevoel niet gewonnen te willen geven, ik was ook boos, en gebruikte de boosheid om te laten zien dat ik dit aankan, dat mijn ex mij niet klein kan krijgen. Ik wilde bewijzen dat ik hier goed uit kan komen, en ook zonder haar mijn leven goed op orde kan krijgen, zelfs beter dan zij? Uiteindelijk vocht ik voor mezelf, op den duur hoefde ik mezelf niet meer te bewijzen, dan alleen voor mezelf. Maar bij mij werd al gauw duidelijk dat zij mij ging verlaten, weet niet hoe de situatie bij jou is, of jouw relatie nog te redden valt. Vind het wel het toppunt dat hij alles ontkent, zelfs als jij met keiharde bewijzen hem ermee confronteert. Dit zegt genoeg, ik denk dat je op het ergste moet voorbereiden. Het interesseert hem niet meer dat hij jou met zijn leugens pijn doet, wil zeggen dat hij waarschijnlijk alleen om die ander geeft, jij bent het zogenaamde gepasseerde station?

Wens je veel sterkte en wijsheid

Mr Bean