Soms wil ik m'n ex terug, met al z'n gebreken en onhebbelijkheden erbij, maar enkel zoals hij vroeger was (de eerste 2,9 jaren van onze 3 jaar samen)!
Van de persoon zelf die hij is, heb ik dus niet zozeer gehouden, maar wel van de man die ik die tijd heb gekend...de persoon die hij vreemd genoeg wel lang kon 'spelen' of 'zijn', maar dat bleek maar 1 zijde van hem te zijn.

Dit is echter mijmeren, dromen zoals ik deed toen ik een klein meisje was, dromen van mijn mens-geworden teddybeer die me het machtigste gevoel ter wereld gaf, de heerlijkste momenten deed beleven, en de liefde deed voelen tot in z'n diepste kern.
Maar het is niet realistisch en daarom enkel een droom...net zoals je 's morgens wakker wordt na een mooie droom en na een paar tellen beseft dat het niet echt is....en ook niet echt k?ɬ†n zijn.

Misschien moeten we beseffen dat we de liefde te erg verpersoonlijkt hebben in die ene persoon en daardoor moeilijk kunnen loslaten...
Wat denken jullie hierover?

Liefs,

italygirl x

PS: Soms voel ik me zelfs schuldig dat ik niet van die echte K. hou, zoals hij nu blijkt te zijn, dat mijn liefde er dan eigenlijk was onder de voorwaarde dat hij 'lief' voor me was...zover gaat de liefde voor mij dat ik me daar zelfs schuldig over voel.