Na een hele intensieve relatie van 4,5 jaar met mijn eerste en grote liefde heeft hij er twee maanden geleden een punt achter gezet. Hij was toch nog niet klaar voor een serieuze relatie en vond ons beide te jong om nu al zo serieus te zijn. Dit kwam als een klap in mijn gezicht. Vooral omdat hij degene was die er op stond dat wij zouden gaan samenwonen. Ik wilde daar nog even mee wachten omdat ik net zelf een nieuw huisje had en eerst mijn eigen dingen op een rij wilden zetten. Ik wilde heel graag samenwonen, maar wilde het niet overhaasten net naar een verhuizing.

Mijn ex en ik hebben samen veel meegemaakt. We hebben allebei niet een stabiele jeugd gehad en hadden veel problemen met onszelf. Hier hebben we elkaar heel erg goed door geholpen. We zijn veel sterker dan dat we waren voor we kregen, maar dan alleen als we samen waren. Verder hebben we ook eerdere breuken van 1 maand en 2 weken overleefd. Iedere keer was ons gevoel te sterk om elkaar los te laten. Dit zorgt er ook voor dat het voor mij moeilijk is om dit keer te geloven dat het echt definitief is.

De breuk valt mij erg moeilijk vooral omdat ik door de 4,5 jaar heen al mijn eigen vrienden ben kwijt geraakt door verschillende dingen. Zijn vriendengroep voelde na zo'n lange tijd ook als de mijne. Maar nu het puntje bij paaltje komt, keren ze mij bijna allemaal de rug toe. Het voelt niet alleen als of ik gedumpt ben door mijn grote liefde maar ook door mijn 'zogenaamde' vrienden. Ik ben daardoor veel alleen en heb veel te veel tijd om te denken. Ik blijf maar piekeren en piekeren over wat er fout is gegaan en of ik iets anders had kunnen doen. Het ergste is dat ik op het begin nog veel contact had met mijn ex, soms over onzinnige dingen, maar meestal op momenten dat ik er doorheen zat. Hij was mijn rots en iedere keer als het me allemaal te veel werd belde ik hem. Dit zorgde er natuurlijk eindelijk voor dat bij hem de BOM ontplofte. Hij zei dat ik hem met mijn gevoelens probeerde te chanteren en dat ik door het zielig doen hem probeerde terug te krijgen. Dit is nooit mijn bedoeling geweest om hem zo te laten voelen over mij. Ik weet gewoon niet goed met wie ik anders mijn verdriet moet delen.

Voor dat ik hem leerde kennen was ik zo sterk. Ik had niemand nodig en leefde voor mezelf en voor mijn vrienden. Nu lijkt het als of de laatste 4,5 jaar alleen om hem hebben gedraaid. Ik weet eigenlijk niet eens meer wie ik ben zonder hem. Dit is ook wel een reden dat ik zelf zie dat het beter is om door te gaan. Er is een groot deel van mij dat die onafhankelijkheid terug wil. Mijn gevoel zegt echter nog steeds dat hij de ware is, dat het op een of andere manier toch wel weer goed komt met ons. Ik wil dit gevoel zo graag loslaten en doe er alles aan. Ik lees boeken, vraag professionele hulp, sport, ga om met andere mensen en doe leuke afleidende dingen. Maar als ik 's ochtends dan weer wakker wordt, naar weer een droom te hebben gehad waarin ik en mijn ex weer samenzijn voelt het alsof ik weer van vooraf aan kan beginnen. Hoe kom je ooit over iemand heen, als er nog steeds een groot stuk van je is dat gelooft dat hij de ware is en het allemaal weer goed komt? Hoe vecht je tegen jezelf?