Beste mensen,

Al geruime tijd heb ik geen contact meer gehad met mijn 'ex' (voorzover ik hem zo mag noemen, want hij wilde destijds niks officieels met mij aangaan). Het bevalt me prima moet ik zeggen. Ik merk dat alles zijn kleur weer terugkrijgt, dat ik langzaamaan verder ga met mijn leven. Maar toch... nog niet helemaal.

Ik zal het jullie besparen om een heel script hier neer te zetten, maar ik zal wel de situatie schetsen. Ik kende deze man al een tijd voordat ik met hem af begon te spreken en had al jaren een zwak voor deze man. Op een avond met een glas teveel heb ik hem verteld van mijn gevoelens. Ik had op dat moment een prille relatie, maar begon een affaire - ondanks het besef van het egoïsme van mijn daad en het destructieve van mijn gedrag. Nu moet ik zeggen dat het vuurtje tussen mijn prille liefde en mij in mijn beleving weinig voorstelde - ik vond hem te aanhankelijk en bijna irritant - maar netjes was het natuurlijk niet.

Alles gebeurde stiekem. Het waren vreemde ontmoetingen, die niet op een normale manier verliepen. Hij belde me altijd op als hij dronken was, voornamelijk met seksuele toespelingen. Na allerlei heftige gebeurtenissen claimde hij niet verliefd op mij te zijn. Ik was ontzettend verliefd en had daar veel verdriet van. Niet veel later verbrak ik mijn eigen relatie, want naast het verdriet speelde het schuldgevoel mij parten. Ik wist dat het beter was om alleen te zijn dan dat ik diepongelukkig zou zijn door een schijnleven.
Een maand na het verbreken van mijn relatie stond deze man weer voor mijn deur. Hij wilde praten en wederom seks. Omdat ik verblind was ging ik erop in. De weken daarna stuurde hij weer een hoop berichten en kreeg ik telefoontjes over wanneer we elkaar weer zagen. Intuïtief wist ik natuurlijk wel dat er iets niet in de haak was. Het ging een keer zelfs zo ver dat hij om 2 uur 's nachts op mijn stoep stond terwijl ik eigenlijk hartstikke moe was, subtiel maar duidelijk zei dat ik niet wilde: het gevolg was een gevoelsmatige aanranding.
Na deze tweede heftige periode kreeg ik weer de harde toespeling dat hij niet van mij hield en dat het hem alleen maar om de seks ging. Ik belandde wederom in een emotionele rollercoaster, maar het gekke was dat iets in mij veranderd was na dit bericht. Ik denk dat ik mezelf een van de 'gelukkige' personen kan noemen die al gauw 'de foute man' ontmaskerd had en inzag dat het mij alleen maar pijn deed.

Ik verbrak het contact en zocht veel contact met andere mensen. Ook was ik vastbesloten mijn leven anders in te richten en begon ik een sessie bij een psycholoog. Daar ben ik nu ook al aardig wat maandjes mee bezig. De psycholoog is nogal de diepte ingegaan en heeft verbanden gelegd die ik zelf niet zag, zoals het feit dat ik vanuit een wereldbeeld leef 'dat ik niet beter verdien' en dat het gegeven dat mijn vader vroeger alcoholist was en ik vroeger weinig emotionele steun en aandacht thuis heb gehad een belangrijke factor kan zijn in de problematiek.

Ik ben de afgelopen maanden na het verbreken van het contact van mijn kant nog vaak door deze man lastiggevallen. SMSjes op obscure tijdstippen, een deurbel die midden in de nacht afgaat, dronkemansgezwets op mijn voicemail, ga zo maar even door. Ik heb zelfs een keer een mail ontvangen, waarin hij heilig ervan overtuigd was dat hij verliefd op mij was. Toen had ik hem al tijdenlangs niet gezien, en ik had hem dan ook afgewezen met het kille antwoord: 'Hoe kan je nou verliefd zijn op iemand die je nooit ziet.'
Ik koesterde geen hoop en ik besefte me dondersgoed dat het niet ging werken en dat het ook nooit zal werken. En toch doet het nog heel erg veel pijn. Het gaat goed met mij op sociaal vlak, op mijn werk, noem maar op: ik heb echter het idee emotioneel afgestompt te zijn. Ik snap niet hoe ik ooit verliefd heb kunnen worden en ik snap in deze ook niet hoe ik het naar mijn idee nog zo lang vol heb kunnen houden met hem en deze affaire. Het lijkt achteraf gezien op zelfvernietiging.

Op het moment heb ik overigens veelvoudig contact met een andere man. Hij is een van de eersten die ik van al deze gebeurtenissen heb verteld en die weet van mijn ups en mijn downs. Ik zag hem als een vriend, maar ik ben kennelijk al zo intiem met hem geworden dat hij nu een relatie met mij wel ziet zitten.
Ik wijs hem noch af, noch ga ik erop in. Door mijn sessies met de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik nog behoorlijk wat shit op te ruimen heb. Mijn vraag is of iemand iets weet om het proces te versnellen, of het eigenlijk wel slim is om naar steun te zoeken in een nieuwe relatie. Een luisterend oor kan ik natuurlijk ook al erg waarderen.
Het is nu alsnog een vrij lang verhaal geworden. Ik kan enkel concluderen: door alles wat er gebeurd is kamp ik met (onderdrukte) depressieve gevoelens, heb ik last van hoofdpijn en ga zo maar even door. Ik ervaar nog steeds verdriet, en ik weet niet wat ik ermee moet...

Liefs,
saribari