Hallo allemaal!

Nooit gedacht dat ik hier zou belanden. Vroeger heb ik hier wel eens rondgekeken; toen ik ook last had van het zogenaamde liefdesverdriet. Dit keer voel ik de behoefte om mijn verhaal op papier te zetten, en waarom zou ik het dan niet delen. Misschien hou ik er nog een goed advies aan over of kan ik iemand er mee helpen.

Dit wordt een lang verhaal, want in eerste instantie schrijf ik het voor mezelf....

Ik ben werkzaam als teammanager bij een promotiebedrijf. Dit betekent dat ik mijn eigen personeel aanneem. Vorig jaar juni kwam E. solliciteren en er was al snel sprake van aantrekkingskracht. Niet meer dan een maand later lagen we bij elkaar in bed en meteen daarna hebben we afgesproken om het daarbij te laten, al was dat alleen om de verhouding "baas - werknemer" enigzins normaal te houden. Van mijn kant was het eigenlijk alleen lust, ik voelde aan alles dat het voor haar meer was.

Na een aantal maanden kreeg zij een vriend, eigenlijk was dat niet eens iets wat me raakte. Ondanks haar vriend hadden we veel contact; op het werk, msn, met stappen. Ze bleef me uitdagen om die ene nacht nog eens over te doen en ik kon gevoelloos vragen stellen over haar relatie en of ik in bed soms beter was. Het was de periode van uitdagen en niet toehappen, want het stond me tegen haar uiteindelijk vreemd te laten gaan. Uiteindelijk gebeurde het toch, we zoenden weer en er gebeurde meer. In eerste instantie gaf het me iets van schuldgevoel tegenover haar vriend, terwijl zij dat eigenlijk meer zou moeten voelen.

Je voelt het waarschijnlijk al aankomen...ik wilde toch meer, langzaam aan werd ik verliefd op haar en kreeg ik er moeite mee om verhalen over haar vriend te horen of uberhaupt te denken dat ze bij hem was.

Zoals in een film was er een stapavond dat je een kroeg instapt waar je nooit komt, je naar achter loopt en haar ziet staan met dr vriend. 'Trots' (vandaar de naam) ik op zo'n moment ben blijf ik buiten ook nog even staan zodat ze langs me lopen en ik haar even recht in de ogen kan kijken. Uiteindelijk is zij dan ook de eerste die smst dat ze zich nog nooit zo kut heeft gevoeld. Toch bleef de relatie aan...

Kort geleden ging ze op vakantie en hebben we 2 weken veel contact gehad. Ze gaf aan dat haar hart oversloeg als ze me belde of smste; ik wil je voor mezelf. Net na haar vakantie zei ze dat ze het ging uitmaken. Haar vriend was meer als een broer, ze had het helder nu. Nothing changed, tenminste niet dat ze er een punt achter heeft gezet. Na haar vakantie zijn we prive ook niet meer samengeweest, ik heb tijdens haar vakantie al aangegeven dat ik dat niet meer wilde zolang ik gedeeld zou worden. Ze heeft me een paar keer proberen over te halen maar ik heb niet toegehapt.

Gister kwam het een beetje tot een climax, ze vond dat ik haar aan het negeren was. Klopt, want na al die maanden was er ook niks veranderd. Uiteindelijk was ze wél een keer eerlijk maar dat kwam nogal hard en verrassend bij me aan. Ze gaf dit keer aan dat ze voor hem net zo veel voelt als voor mij. Eigenlijk weet ik beter, maar het is voor haar meer een dekmantel om hem niet te kwetsen en het niet uit te hoeven maken. Want als zij het uitmaakt gaat die jongen stuk, en dan zal ze hem niet eens de echte waarheid vertellen. Aan de andere kant is dat misschien mezelf voor de gek houden, want als ze echt genoeg voor me zou voelen zou ze wel bij mij zijn.

Ik heb gister, en ook nog vandaag, heel duidelijk proberen te maken dat het hier nu eindigd. Dit heb ik letterlijk gezegd maar ze gelooft niet dat ik de knop ineens kan omzetten en dat het hier stopt. Ik heb ook zelf wel meer het gevoel dat ik dat doe om haar een schuldgevoel aan te praten, dan dat ik er echt mee wil stoppen. Al lijkt het me een stap waarmee ik in ieder geval niks te verliezen heb.

Ik ga al de cliches niet uit de kast halen, en als je bovenstaande zo leest zal je misschien een negatief beeld bij haar hebben. Maar ze heeft ongeveer alles wat bij me hoort en bij me past. Ik ben al aardig in de 20 en heb nog nooit een serieuze relatie gehad. Ik ben nooit opzoek geweest maar ben er wel achter gekomen dat ik keer op keer de moeilijke/onmogelijke gevallen eruit trek. Dat kan geen pech of toeval meer zijn lijkt me, ik val misschien wel op dat soort types. Eerst is het leuk en spannend, uiteindelijk word ik verliefd en loopt het tot niets uit.

Iemand advies in dit geval? Haar nog meer tijd geven of het afkappen? Ze zal zelf contact blijven zoeken en ze weet ook wel dingen te zeggen die me blijven raken. Het kutgevoel van de afgelopen weken (vooral vannacht) heeft in ieder geval plaats gemaakt voor meer realisme. Ik voel me eigenlijk best ok, maar ik ben bang dat het is omdat ik weet dat ze me door te negeren gaat missen. Maar is dat het gene wat ik nu moet willen?

Thnx.
Voor iedereen met ldvd, veel sterkte!