wat me nog het meest kwetst in dit alles. Het niet gehoord worden. Totaal niet.
Tot de allerlaatste snik is alles mijn fout. Hij verdedigt zich slechts tegen mijn idiote gedrag.
Hij schuift alle schuld voor het mislukken van deze relatie op mij af. Het ging constant over wat ik fout deed, en over zijn beschadigde vertrouwen, en dat hij met mij zo had gewenst dat de dingen anders waren na zijn verleden maar dat ook ik hem zo teleurgesteld heb.

Als IK boos ben of huil, of gewoon wil laten zien hoe zeer IK er verdriet van heb, hoezeer ik een relatie met hem wenste en hoezeer het nu pijn doet, dan wilde hij nooit praten, dan komt het blijkbaar te dichtbij en gaat hij er niet op in. Elke keer tegen een muur oplopen. Zo ontzettend vernederend.

Ik WEET dat het onzin is. Ik WEET met mijn verstand dat het gewoon onzin is.
Maar toch komt het op een emotioneel niveau zo hard binnen. Juist omdat ik zo hard heb geprobeerd,
omdat ik voor mijn gevoel alles heb gedaan. Dan voelt het gewoon weer als een afwijzing.

Misschien is dat wel part of the game voor hem: hem treft geen blaam, we laten haar nog even flink rot voelen, gevoelig als ze is voor schuldgevoelens... dan voelt ze zich misschien zo schuldig dat ze nog harder haar best gaat doen, en komt ze weer terug en heb ik de controle. Zou dat kunnen? Hoort het er gewoon bij?

Waarom kan ik het niet gewoon loslaten en verder gaan? Waarom hou ik me hier überhaupt nog mee bezig?
Ik moet vooruit! Ik moet gaan douchen en hardlopen, iets gaan doen, afleiding. Morgen godzijdank lekker lunchen met vriendinnen, maar vandaag wordt een lange dag.