Ik kwam per puur toeval op deze website terecht... Jullie verhalen en jullie pijn is zo herkenbaar.
Hier is mijn verhaal...

Sinds gisteren is het officieel uit met mijn vriend, X. Ondanks alle tekens en zijn kloterig gedoe, lijk ik het niet te willen aanvaarden. Ik heb nog steeds hoop, en ik heb nood aan mensen met een objectieve kijk die tegen me zeggen: Hij geeft niet om je. Hij is een klootzak. Je verdient beter.

Het begon allemaal een 7-tal maanden geleden in december. We zijn toen beginnen te daten. Ik was in het begin niet verliefd. Maar met de tijd begon ik hem grappiger en interessanter te vinden. Hij leek vanaf het begin al zeer verliefd te zijn op mij. Hij stuurde me altijd lieve smsjes, vroeg altijd of ik zijn meisje was en zei dat hij met mij in een relatie wou zitten. Je moet weten dat hij de eerste persoon is met wie ik serieus ben geweest na 4 jaar breuk van mijn vorige vriend. Ik was zo gekwetst geweest dat ik geen enkele gast meer vertrouwde. X heeft me echt overtuigd om het te proberen met hem, en ik had echt het gevoel dat hij om me gaf. Van zijn kant leek ik ook wel wat te betekenen. Ik ben namelijk het eerste meisje sinds 3 jaar met wie hij een serieuze relatie wou. Daarvoor had hij altijd wel vriendinnetjes gehad, maar nooit langer dan een paar weken.

We hadden het altijd zo leuk met elkaar. We konden goed met elkaar lachen, praten, en we waren zeer aangetrokken tot elkaar. De sex was altijd zo intens en vol gevoel. Tijdens onze intieme momenten zei hij altijd dat hij mij graag zag, dat hij alleen met mij wou zijn, en dat hij met mij wou trouwen. We zagen elkaar alleen tijdens de week, omdat hij nogal ver van mij woont.

Ergens in mei liep het fout. We zaten elkaar aan het plagen zoals gewoonlijk: hij duwde mij op bed, ik gooide zijn kleren uit het raam... Toen hij me 3 keer achter elkaar onder de koude douche had gezet, heb ik zijn gsm genomen en een berichtje gestuurd naar zijn contacten. Het bericht luidde "ik ben gay". Hij kon er eerst wel mee lachen, totdat hij zag dat ik het ook naar zijn bazen had gestuurd. Furieus was hij. Wou niet meer met me spreken. Hij dacht dat ik het expres had gedaan, dat ik boos was. Maar natuurlijk had ik het niet expres gedaan, en ik had totaal geen idee dat het ook naar zijn bazen werd verstuurd.

Na dat voorval probeerde ik hem een hele week te contacteren, met hem te spreken, maar hij was zo boos. Ik vroeg of we nog samen waren. Hij zei dat hij het niet wist. Hij had tijd nodig om na te denken, zei hij. We hebben na een week afgesproken en erover gepraat. Hij zei dat hij niet wist of hij nog samen wou zijn, omdat hij dacht dat ik het expres had gedaan. Ik zei nogmaals dat dat niet het geval was, en eiste een beslissing van hem. Ik zag hem twijfelen, en toen kantelen naar de kant van "het is uit". Hij zei dat hij me graag zag maar niet van me hield, dat hij me niet meer kon vertrouwen, en dat hij onder stress stond wegens zijn aankomende examens en geen relatie aankon. Ik was kapot.

Een week later hadden we weer afgesproken omdat ik naar de dokter moest en ik had gevraagd of hij mee kon komen. We hebben tenslotte de avond samen doorgebracht met zijn vrienden, en we hadden het weer heel leuk, net zoals vroeger. Diezelfde avond hebben we met elkaar gevreeën, en het was weer even tof en intens als daarvoor. Hij zei weer dat hij met mij wou zijn, en dus waren we weer terug samen.

Zijn examens kwamen eraan, en hij stond zwaar onder stress. Ik heb mijn contact met hem beperkt tot het minimale. De organisationele regelingen om elkaar te zien zijn altijd al vermoeiend verlopen (omdat hij altijd alles op het laatste moment plant en ik juist alles op voorhand), en tijdens zijn examenperiode was het nog erger. Toch deden we alletwee altijd moeite om elkaar te zien, en hadden we het altijd leuk in elkaars aanwezigheid.

Dan, ergens midden juni, een maand na onze eerste breuk, ontdekte ik dat ik zwanger was. Waarschijnlijk gebeurd tijdens die eerste nacht terug samen, want toen was het condoom gescheurd en heb ik de morning-after pil moeten nemen. Ik was in tranen. Hij was ook onder shock. We hadden een moeilijke periode. We besloten om abortus te plegen. Ik zou een paar dagen later vertrekken op vakantie, en ik kon het niet afzeggen omdat alles al betaald was. Dus het zou na mijn vakantie gebeuren.
De dag voor mijn vertrek hebben we gepraat over ons. Ik vroeg of hij het kind zou hebben gehouden indien het met iemand anders zou zijn geweest. Hij zei van niet, omdat hij niet klaar was voor een kind. Ik vroeg of hij samen met mij wou zijn binnen 2 jaar; Hij zei dat hij het niet wist omdat zijn leven zo onstabiel is en omdat er zoveel kan gebeuren in 2 jaar. Ik zei dat het een kwestie was van willen, en niet kunnen. Hij antwoordde dat hij het niet wist. Daarna tijdens sex zei hij weer van die lieve dingen, dat hij voor altijd samen met mij wou zijn, alleen met mij, dat hij me graag zag... Ik vroeg waarom hij alleen die dingen zei tijdens sex. Hij zei dat het altijd zo intens was, en dat hij dan al die dingen voelde, maar dat overdag zijn rationele kant de bovenhand nam, en dat hij dan tegen zichzelf zei dat het niet kon. Ik vroeg of hij die dingen alleen voelde tijdens sex of ook overdag. Hij zei minder overdag, maar waarschijnlijk ergens toch wel want anders zou hij ze niet zeggen.
Ik vertrok met een gerust hart op vakantie. Had niet het gevoel dat het slecht zat. We hadden weliswaar een moeilijke periode, maar we steunden elkaar.

Na 3 weken ben ik teruggekomen. Tijdens mijn vakantie stuurde ik hem smsjes. Soms kreeg ik een antwoord, soms niet. De smsjes waren net zoals gewoonlijk, een beetje plagerig, een beetje lief.

Bij mijn terugkomst hebben we elkaar gezien. Hij zei toen dat hij in september ofwel naar het buitenland zou gaan, ofwel zou gaan samenwonen met zijn beste vriendin die ook zijn ex is (de enige met wie hij een lange relatie - 4 jaar, heeft gehad). Ik was furieus. Ik besefte dat hij nooit rekening met mij hield, en dat mijn mening hem niks kon schelen. Dat was 2 dagen voor de abortus. Ik heb het direct uitgemaakt, en gezegd dat ik geen enkel contact meer met hem wou. Zelfs niet voor de abortus. Diezelfde avond kreeg ik een nachtmerrie over hem. Ik werd huilend wakker.
Hij contacteerde mij de volgende ochtend, en vroeg waarom ik hem had gebeld in het midden van de nacht. Ik zei dat ik niet klaar was om het nu uit te maken, en dat ik zijn steun nu nodig had voor de abortus. We spraken af. Er was een spanning omdat hij boos was en ik ziek wegens de zwangerschap, maar alles leek terug ok te zijn tegen het einde van de avond. We zaten in de tram, hij probeerde me jaloers te maken met smsjes van zijn ex, en ik had dan zijn gsm afgepakt, en zat door zijn smsjes aan het neuzen. Tenslotte kwam ik op een paar smsjes naar een meisje, daarin stond "Ik wil je kussen" en "Ik ben alleen thuis vanavond. Kom je af?". Ik vroeg wat die smsjes betekenden, en hij zei dat hij dronken was die avond, en dat ze niks betekenden. Ik begon te huilen, en vroeg hoe het nu verder moest tussen ons. Toen zei hij dat het beter was om het uit te maken. Hij zag me graag maar was niet "in love", hij hield niet van mij. Hij zag geen toekomst met mij. Ik begon nog harder te huilen. Daarvoor zag hij ook geen toekomst met mij maar toch waren we samen. Waarom het juist nu uitmaken, tijdens de abortus, zo'n moeilijke periode van mijn leven. We besloten om nog een week of 4 samen te blijven, totdat de zware periode voorbij zou zijn, en dan zouden we er terug over spreken.

Hij ging mee naar de abortus. Het was zwaar. Daarna hadden we terug met elkaar gepraat net als vroeger, zonder zorgen, zonder ruzie. De spanning was weg.
Daarna zijn we elkaar blijven zien. Hij verhuisde voor een paar weken naar mijn stad om een cursus te volgen, en contacteerde mij de eerste paar dagen om me te zien. De volgende dagen stuurde hij me smsjes, maar vroeg niet om mij te zien. Alles was net zoals vroeger. We lachten goed, konden goed praten, hij probeerde mij jaloers te maken door over andere meisjes te praten, maar stelde me daarna gerust door te zeggen dat het om te lachen was. We hadden sex, en hij zei weer dat hij alleen met mij wou zijn, en alleen van mij wou zijn. Hij zei dat hij met mij wou trouwen, en zei dat hij met mij kinderen wou. Hij zei dat hij het tof vond als ik ook die dingen zei.
We zouden elkaar in het weekend zien, maar hadden geen datum afgesproken.

Dan werd het weekend. Ik hoorde niks van hem, wou hem ook niet contacteren. Wou me niet opdringen. Ik ben uitgegaan. En kwam tot het besef dat het stom was om samen te blijven gewoon wegens de abortus. Ik vroeg mezelf af of ik nog steeds zijn steun nodig had, of gewoon de breuk uitstelde. Ik besefde dat ik het tweede deed.
Diezelfde avond smste ik hem. Ik vroeg of hij me wou zien. Hij stuurde rare smsjes terug. Hij antwoordde niet op mijn vraag. Toen ik zei dat ik dan bij een andere jongen zou gaan slapen, antwoordde hij: okidoki.
Ik heb hem daarna gebeld. Hij leek zat te zijn. Hij was met een meisje. Ze pakte zijn telefoon en schreeuwde "fuck you" in de hoorn. Ik was van de kaart.

De volgende dag wou ik hem spreken. Ik ben naar zijn appartement gegaan. Klopte aan, er brandde licht. Maar niemand deed open. Na een half uur wachten deed hij open. Hij had me niet gehoord. Na lang aandringen wou hij toch met me spreken. Ik eiste dat we naar zijn kamer zouden gaan. Hij wou eerst niet. Maar daarna liet hij me toch in. Er stond daar een meisjestas. Ik vroeg of er een meisje was blijven slapen. Hij zei eerst dat er een verhaal achter was, daarna dat het niet mijn zaken waren, tenslotte eiste ik dat hij het tegen me zei zodat ik verder kon gaan met mijn leven. Hij zei dat er een meisje was blijven slapen. Ik vroeg of ze sex hadden gehad. Hij zei ja. Ik zei dat ik niet wist of het uit was of niet. Omdat alles zo tegenstrijdig was. Hij zei dat het allang uit was. Dat hij me graag zag maar niet van me hield, dat samenzijn geen zin had. Ik vroeg waarom hij al die dingen had gezegd tijdens de sex, hij zei dat het anders was. Ik ben huilend weggegaan. Hij heeft me niet meer gecontacteerd. Ik heb hem gisterenavond een sms gestuurd. "Het doet pijn" stuurde ik. Hij antwoordde: "Het spijt me echt. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen om dat goed te maken". Ik weet het ook niet. Ik heb gevraagd of hij meekomt naar de psycholoog zodat iemand objectief het me kan uitleggen. Hij gaat mee.

Voor een buitenstaander is alles waarschijnlijk duidelijk. Ik ben te verliefd om in te zien dat hij me niet graag heeft. Ik snap niet waarom hij het uitmaakt en tegelijkertijk al die dingen zegt. Ik heb iemand nodig die mijn ogen opent. Aub jullie objectieve commentaar. De waarheid. Thanks.