Ik was 24, woonde een paar jaar op mezelf maar had nauwelijks vrienden in de stad, ik voelde me een enigszins alternatieve vrouw die het alternatieve circuit maar niet kon vinden. Ik wist dat ze ergens waren, 'mijn mensen', maar was te eenzaam en verlegen om een plan te maken om erop uit te trekken.
Mijn beste vriendin J en ik leerden elkaar kennen in die tijd dat we allebei eenzaam waren en slecht
in ons vel zaten. We zochten nieuwe, echte vriendschap en die vonden we in elkaar, maar we gingen
ook samen op avontuur. Op J's open housewarming ontmoetten we B, een vrouw van 44 met een turbulent leven achter de rug, die onze grote vriendin en mentor zou worden. Ze heeft onder andere incest, een scheiding en een drugsverslaving overleefd en is een gigantisch positieve en liefdevolle vrouw. Ze wilden ons de wereld laten zien die wij zochten: diepe vriendschap, groei, schoonheid, maar ook de festivals die ze vroeger bezocht, muziek en drugs. Ze nodigde ons uit voor haar oud-en-nieuw feest, waar een vriend van haar (W) ook zou komen en hij zou xtc meenemen. Dat heb ik me geen twee keer laten zeggen, zo lang ik weet van het bestaan van het spul wil ik het al proberen.
Mijn eerste indruk van hem die bewuste dag: een vrij kleine man, een vreemd gezicht, ruig uiterlijk,
gespierd. Hij was de 'man van de drugs' en ik vroeg me af of hij te vertrouwen was, maar B heeft een zesde zintuig voor foute mannen dus ik ging met hem in zee. Na vijf minuten met hem te hebben gekletst voelde ik al zijn vriendelijke zachtheid, zo anders dan zijn uiterlijk deed vermoeden, en bovenal zijn enorme oprechtheid, waar ik nu zo wég van ben. Hij zag er nog erg jong uit, ergens begin dertig, maar hij bleek al 45 te zijn. Ik wist meteen dat ik hem als vriend erbij wilde.
Die avond zijn er nog meer mensen op het feest gekomen en we zijn onze eigen gang gegaan, tot om 01.30 uur iedereen weg was en we de pillen in zijn gaan nemen. Ik kan wel zeggen dat mijn eerste keer xtc een groot succes was, ik weet dat veel mensen het extreem lekker vinden maar toch was ik compleet overdonderd door het effect, hoewel we niet eens op een groot feest waren en gewoon aan het spacen waren op de bank met de gordijnen dicht.
Xtc is een middel dat beginnende vriendschappen katalyseert en W en ik waren meteen heel intiem en vertrouwd met elkaar. Op de 'day-after' heb ik naar zijn vreemde, maar mooie gezicht zitten kijken op de bank. Ik wilde deze man doorgronden en voor me winnen. Ik voelde nog geen verliefdheid, maar wel een enorm gevoel van vertrouwen én interesse. Hij bleek vrijgezel te zijn, dat stemde me wel tevreden. Toen J en ik naar bed gingen zei ik half grappend dat ik wel bij W in bed zou willen kruipen. Nog steeds had ik geen echte seksuele gevoelens, maar ik wist wel dat ik hem wilde en stiekem had ik me die nacht écht graag in zijn zachtheid wille wentelen, mijn armen om hem heen willen slaan en zo samen in slaap willen vallen. Ik was toen 26 en nog maagd; ik was nog nooit iemand tegen gekomen aan wie ik mijn maagdelijkheid wilde geven, vond seks een beetje vreemd en vies ook, twijfelde aan mijn geaardheid en of ik wel 'normaal' was. Maar W bewees dat ik hartstikke hetero was: ik wilde hem.
Na twee weken had ik mijn avontuur met de pillen verwerkt en bleven de gedachten aan hem over. Ik voelde plotseling een kriebel in mijn buik die niet meer wegging. Ik dacht dat ik hem had geromantiseerd omdat hij de verrukkelijke feestnacht had verzorgd, en vond dat ik opnieuw moest oordelen wanneer hij er zou zijn op B's verjaardagsfeest. Toen ik hem daar zag zitten op de grond, in lotushouding, sloeg de vlam in de pan. Ik was plotseling tot over mijn oren verliefd en durfde bijna niet meer met hem te praten. Ik heb me er overheen gezet en hem recht in zijn mooie grijsgroene ogen gekeken en gevraagd naar zijn hobby's, zijn jeugd, zijn woning.
J en ik hadden ook de smaak te pakken gekregen met xtc en we spraken die avond af dat we van de zomer met z'n vieren naar een psytrance festival zouden gaan. Toen W naar huis was, heb ik helemaal leip, giechelend, stralend en high op de bank gezeten. Ik had het B die avond ook verteld en B's vriendin S voorspelde een heerlijke relatie voor ons. Ook B zelf, die hem al de helft van haar leven kent, dacht aan hem te zien dat hij ook in mij geïnteresseerd was. Ik voelde me de koningin te rijk, ik dacht dat ik eindelijk geluk in de liefde zou kennen, maar wist niet hoe
het verder moest. Ik ben heel erg mijn best gaan doen. Ik nodigde hem uit voor feestjes, stuurde hem maffe plaatjes (we hadden precies dezelfde humor), en heb zelfs bij hem thuis gegeten. Ik zag toen natuurlijk ook zijn minder leuke kanten. Ik merkte dat hij stronteigenwijs was, niet opmerkte wanneer hij iemand kwetste en minutenlang kon lullen over dingen die niemand interesseert. Toch werd ik almaar verliefder op hem maar ook steeds meer gefrustreerd, ik snapte niet dat
hij de liefde in mijn ogen niet zag en snakte naar een zoen die ik maar niet kreeg. Ik legde mijn condoom maar weer terug in de la.
Na vier maanden schreef ik hem met mijn hart in mijn keel een lange email waarin ik hem mijn liefde verklaarde, ik wilde dat ik hem had durven bellen maar was bang dat ik mijn tekst zou vergeten. In afwachting van zijn antwoord heb ik nauwelijks geslapen.
Zijn antwoord was afwijzend maar lief. Ik glimlachte in eerste instantie om de liefheid, voelde me verdrietig maar niet gebroken. De dag daarna kwam het: golven van pijn, ik heb tranen met tuiten gehuild. Ik snapte het niet en was boos op iedereen die dacht te hebben gezien dat W ook 'op mij' was. Tegelijkertijd ook golven van diepe, intense liefde voor hem.

W en ik bleven elkaar zien op feestjes bij B thuis, dit waren voor mij welkome afleidingen van het stressvolle dagelijks leven, waarin in stage liep op een druk bedrijf terwijl ik last heb van faalangst. Mijn hart werd telkens gevuld met liefde en blijdschap en intens verdriet en verlangen, als ik hem zag. Ik vroeg me af of dat het waard was, maar dacht er telkens aan wat een me een paar jaar daarvoor had gewenst: avontuur en de diepte in mogen gaan met lieve vrienden, en dat kon ik met hen en W was toen al onlosmakelijk verbonden en verweven met onze vriendengroep. Niet alleen
bij mijn intieme vrienden zag ik hem vaak, maar hij is ook bekend in 'het wereldje'/alternatieve circuit. Hem mijden zou dus al mijn vrienden mijden en feestjes missen betekenen. Bovendien zouden we nog naar ons festival gaan. Ik besloot te wachten tot het festival voorbij was om dan verder te bepalen wat ik zou doen. Eerlijk gezegd was mijn hoop dat het toch nog wat zou worden al heel snel weer gegroeid. In zijn antwoord op mijn liefdesverklaring schreef hij dat hij 'op slot zat
wat betreft gevoelens', met name door zijn laatste ex-vriendin. Ik dacht dat ik met veel geduld zijn hart wel zou kunnen ontsluiten. Het festival was heftig, ik heb voor de tweede keer pillen genomen en was mét pillen hemelhoog verliefd en blij, heb alleen maar met hem gedanst en geknuffeld. In mijn pillenkater was ik intens verdrietig. Ik kon na het festival niet zeggen of ik dit nog een keer zou willen beleven. Wel heb ik toen voor het eerst durven zeggen dat ik zielsveel van hem houd, en
voor het eerst begrepen dat W mij heel, heel leuk vindt. Hij geniet van mij, geeft om mij, wil samen met me zijn, en wordt blij van de gedachte dat ik van hem houd. Hij vindt me speciaal, wil me niet missen en heeft oprecht spijt dat hij niet verliefd op me is, ook al kan hij daar niks aan doen. Hij zegt dat hij niet begrijpt wat er mist en ik weet dat als ik een toverdrankje voor hem zou maken waardoor hij wel verliefd op me wordt, hij het meteen op zou drinken.
Telkens weer wordt ik overvallen door mijn gevoel voor hem, zijn zachtheid, warmte, zijn heerlijke geur, zijn daverende lach, zijn ondeugende ogen. Bij iedere vallende ster die ik zie wens ik zijn liefde en ik bid tot iedere god die maar zou kunnen luisteren.
Toen het teveel energie van me ging vragen en het verdriet de overhand begon te krijgen over de blijdschap, heb ik besloten een tijdje afstand van hem te nemen, en dan met oud-en-nieuw opnieuw te beginnen. De meeste mensen die ik spreek vinden dat een goed idee maar B vindt het niet de remedie en vindt dat ik een therapeut moet gaan zoeken. Ik heb niet zulke
goede ervaringen met psychotherapie en heb er helemaal geen zin in.

Wat zou ik in godsnaam kunnen beginnen? wachten tot W's hart zich nog ontsluit (zijn eigen bewoording), en geduld hebben?
Hem wel of niet blijven zien? Mijn gevoel leren uitschakelen, maar dan alleen de seksuele kant, want mijn liefde is diep en die wil ik graag aan hem geven...? Ik heb nog nooit iemand zo intens liefgehad.