Hey mensen,

ik heb behoorlijk wat op een forum gepost, en heb die posts nu hieronder geplakt zodat jullie inzicht krijgen in mijn breuk. Het laatste stukje heb ik net geschreven.

Hallo,

ik heb 4,5 jaar een relatie met mijn vriend, en de afgelopen maand gaat het niet echt lekker. Ik merk dat ik me om de een of andere reden snel irriteer aan mijn vriend, en kan dan heel lelijk uitvallen of me gedragen als een verwend nest. Op het moment dat ik het doe, weet ik dat ik fout zit, maar op de een of andere manier kan ik het niet onderdrukken. Ik voel me daar dan ZO slecht over. Ik hoopte ergens dat mijn vriend deze verandering niet zou merken, maar da's natuurlijk bullshit. Ik kwets hem, en nu is hij dat even spuugzat. Deze week wil hij ff niks, en daarna moeten we goed gaan praten. Het gekke is: ik snap niet goed waarom ik zo naar tegen hem doe. Ik ben nu bijna een jaar overspannen geweest en inmiddels heb ik het dal achter me gelaten. Maar toch reageer ik dingen op hem af. Bij anderen moet ik me soms ook inhouden omdat ik me irriteer, en vervolgens ga ik bij hem helemaal los (omdat ik me op mijn gemak voel en het vertrouwd is met hem). Hij wilt het niet uitmaken ofzo, maar er moet wel iets veranderen, dat is duidelijk. Het gekke is: normaal is hij altijd degene die van dat soort buien heeft en twijfelt, maar nu ben IK zo aan het zieken. Ik ben niet op hem uitgekeken, want hij is alles wat ik in een man kan wensen en ik wil hem absoluut niet kwijt. Maar hoe moet ik met hem hierover praten, als ik zelf niet eens weet wat er met me aan de hand is? Herkent iemand dit? Of weet iemand raad? Hij heeft vanavond dus aan de phone gezegd dat-ie deze week ff niks wilt, en daar word ik heel verdrietig van.

XXFanna

Hey lieve meiden,

helaas, ik heb mijn vriend nog steeds niet gesproken. Hij heeft me wel een paar keer gemaild. Aan het begin van onze relatie hadden we het behoorlijk moeilijk omdat-ie steeds aan ons twijfelde. We schelen ruim tien jaar, en hij vond de relatie niet altijd gelijkwaardig. Na twee jaar maakte hij het uit, om me naar drie maanden zowat te smeken of we weer samen zouden komen, want hij had de grootste fout van zijn leven begaan. En nu blijken de twijfels weer keihard terug gekomen te zijn. Doordat ik het behoorlijk moeilijk heb gehad dit jaar (overspannenheid etc) heeft hij het verdrongen, maar nu lukt 'm dat dus niet meer. De timing kan niet slechter: vrijdag gaat mijn moeder trouwen en hij heeft laten weten dat-ie niet komt. Hij wil nu echt veen afstand nemen, omdat-ie niet gelukkig is in de relatie en ernaar streeft om dat wel te worden (wat? denk ik dan, gelukkig uberhaubt, of nog wel in de relatie?). Hij schreef ook dat hij me heel erg miste, maar dat deze rust en ruimte nodig was. Ik voel me er verschrikkelijk onder. Ik ben zo teleurgesteld dat de twijfels weer terugkomen, en dat hij me uiteindelijk nog steeds niet kan accepteren zoals ik ben. Dat doet zoveel pijn? Waarom heeft-ie me dan in godsnaam teruggewild drie jaar geleden. Ik ben erg in de war. Ook omdat ik dit totaal niet heb zien aankomen. En ik denk met gemengde gevoelens aan de bruiloft. Ik zou me erop moeten verheugen, maar nu sta ik er helemaal alleen, zonder hem aan mij zij. Ik ben vorige week verhuisd naar een eigen huisje, uit de studentenflat, waar hij zich zo op verheugde, en nu kan hij niet naast me liggen in mijn nieuwe bed. Ik zal ik oktober weer van hem horen.....

En nu heeft hij het gisteravond uitgemaakt...

Hij is vorige week niet op de trouwerij van mijn moeder geweest, wat ik tot zoverre nog begreep, maar nu heeft hij het dan toch uitgemaakt. Per mail. Het doet zo godvergeten pijn! Ik heb hem meteen gebeld en gezegd dat hij het op zijn minst recht in mijn gezicht kan zegge dat-ie niet verder wil, maar het komt erop neer dat hij bang is dat-ie gaat twijfelen als ik emotioneel word, en dat-ie me misschien uit medelijden terug gaat nemen. Hij wil zichzelf de pijn van een confrontatie besparen, maar intussen kan ik dit niet afsluiten en accepteren. Ik voel me zo genaaid! Ben zo intens verdrietig. Hoppa, vijf jaar door de plee gespoeld. Weet gewoon niet waar ik het zoeken moet.

Mijn vriend en ik konden altijd zo geod met elkaar praten, en het doet pijn dat we dat nu niet hebben gedaan. Ik kan niet accepteren dat het uit is, omdat hij het niet recht in mijn gezicht heeft gezegd. Daarom ga ik morgen bij hem langs, om wat spullen terug te brengen, en dankan-ie meteen zeggen dat hij me niet meer wil, dat hij wil dat ik voorgoed verdwijn uit zijn leven. Al zie ik het maar aan zijn blik. Het voelt nu alsof een familielid van me dood is, en ik het lijk nooit heb gezien, ik heb geenafscheid kunnen nemen. Ik ben best nerveus, maar ik moet dit gewoon doen, om het af te sluiten. Doet zo verschrikkelijk veel pijn.... Alles, maar dan ook ALLES doet me aan ons denken, liedjes, dingen die ik zie in de stad, alles. Onze levens waren zo met elkaar verweven. We konden een mooie frisse start maken na mijn overspannenheid en in mijn nieuwe huisje, en nu haakt hij opeens af. Gooit hij de handdoek in de ring. Het probleem is dat ik bang ben dat hij zichzelf heeft aangepraat dat het beter is zo, en dat-ie over een maand ofzo tot inkeer zal komen. Volgens hem zal hij niet meer op deze beslissing terugkomen, maar je weet het niet.... Ik ga nu maar slapen, dan zie ik er nog enigszins toonbaar uit, want ik wil dat hij ziet wat hij laat lopen (nu maar hopen dat-ie thuis is). Misschien een top voor andere meiden met liefdesverdriet: er staat deze week een artikel over liefdesverdriet in Viva, misschien wel goed om te lezen. Ik wens jullie heel veel warmte en sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Liefs, Fanna

Ik ben dus bij mijn vriend (laat ik m maar ff Tom noemen), langsgeweest, gisteren. Hij had het totaal niet verwacht, maar ik mocht wel binnenkomen. Ik had een tas met spullen van hem bij me, zodat ik een excuus had om langs te komen. Hij zei: dit doet de boel geen goed. Ik: het is toch uit? Het maakt nu toch niets meer uit.

We hebben met elkaar gepraat, en hij heeft rake dingen gezegd: hij kan met mij niet op een bepaald intellectueel niveau praten, ik snap veel cynische grappen van hem niet, en hij heeft nu het idee dat een groot deel van hem niet aan bod is gekomen. De afgelopen weken heeft hij veel afgesproken met vrienden, en hij had ook al een beetje rond geinformeerd of zij single vrouwen kennen (dat zei dat dus echt tegen me). Niet om opeens een nieuwe relatie te hebben, maar hij was de afgelopen vijf jaar alleen maar gefixeerd geweest op mij. Hij vindt me de leukste vrouw ever, maar aan de andere kant vind-ie dat-ie nu ook niet veel vergelijkingsmateriaal heeft. Dus dat wil hij nu uitzoeken. Hij wilde eigenlijk de heel maand oktober nog uitzoeken wat hij voor me voelde, maar dat kon hij mij (en vooral zichzelf) niet aandoen, dus maakte hij het uit. Hij is bijna 39 en staat op een tweespring: wel of geen kinderen binnen een paar jaar? En hij ziet mij du niet de moeder van zijn kind worden. Pats, pats, allemaal pijnlijke woorden. Hij had ook nagedacht of hij met zijn exen ook vaak zo'n strijd moest leveren, en kwam tot de conclusie dat dat niet zo was (dat hij met hen weer andere sores had, vergeet-ie dan maar even). Hij vind me de laatste tijd ook niet meer zo leuk, en hij verlangt naar de Fanna van voordat ik overspannen werd(precies een jaar geleden). Dat heeft hij wel vaker gezegd, dat-ie de oude Fanna terug wilde, maar daar kan ik toch niks mee? Ik baalde er ook van dat ik me zo voelde, ik wilde OOK de oude worden.
En nu heeft hij de hoop opgegeven dat de oude Fanna ooit nog terugkomt.
Hij vond het zo'n verademing dat-ie met zijn leeftijdsgenoten over andere dingen kon praten dan waar wij over praatten. Maar weet je: hij is een loner, en heeft het afgelopen half jaar amper afgesproken met zijn vrienden (ondanks mijn aandringen om dat wel te doen). Dus hij probeert alles waar hij behoefte aan heeft in mij te vinden, maar dat KAN gewoon niet. Ik vind ook niet alles wat ik wil in 1 persoon, bepaalde dingen besprek ik alleen met mijn vriendinnen.
Anyway, ik bleef vrij koelbloedig, moest gelukkig niet huilen, want ik wilde niet, dat als ik als een hoopje ellende de deur uit zou gaan, hij zou denken: godzijdank ben ik van die ellende af. Ik bleef heel sterk, en wist de goede woorden te vinden. Ik zag de tranen en de twijfel in zijn ogen, maar hij vond nog steeds dat het in elk geval 'nu uit is'. Maar hij wilt me niet helemaal kwijt, hij wil me wel blijven zien en met me vrijen en wel de lusten, maar niet de lasten. No way dat ik daarmee akkoord ga. Ik wil hem helemaal, niet half. Ik ben meer waard dan de helft. Het is alleen maar uitstel van executie.
Ik had sterk het idee dat hij nog steeds twijfelde, er nog helemaal niet uit is. En da's zo frustrerend! Want hij moet zich realiseren dat uit, uit is. Dan ziet hij me nooit meer, want ik trek dat niet.

En nu komt de klap op de vuurpijl: ik kwam ongelegen, want zijn ex (heeft-ie zes jaar mee gehad, voor mij) zou langskomen. Zij waren eeuwen gebrouilleerd (wat ik onzin vond, en hem er ook op wees dat hij een boek dat hij geschreven had aan haarmoest geven), en hij wilde niet meer met haar praten. En nu heeft-ie het met mij uitgemaakt en dan spreekt hij met haar af! Dat doet zo godvergeten pijn! Hij had me net zo goed een stomp in mijn maag kunnen geven, ik werd er kotsmisselijk van. Ook omdat hij ervoor zei dat hij haar een keer toevallig tegenkwam bij de bieb en dat hij het zo'n verademing vond dat zij het over een nieuw boek van zijn favo schrijver had (hoera, iemand met diepgang, die mijn gedachten snapt). Hij ging helemaal aan mij uitleggen waarom ze langskwam (ik wil haar mijn boek geven, en moet daar wat dingen bij uitleggen, blabla) en ik had zoiets van: je bent mij geen verantwoording schuldig, want het is over (maar het deed zooooooveel pijn).

En toch, en toch en toch.... wil ik hem terug. Ik wil hem niet kwijt. Ik vind dat je partner een crisis mag hebben (al helemaal na vijf jaar), en dat je hem de ruimte moet geven om dingen op een rijtje te zetten. Maar hij heeft al zulke erge dingen gezegd, waar trek je dan de grens? Wanneer is genoeg echt genoeg? Vandaag stuurde hij me een mailk: of ik het schilderij wat hij voor me kocht echt niet wil hebben. En of ik daar goed over na wil denken. Aan de ene kant baal ik dat ik het ding niet heb. Aan de andere kant weet ik dat als ik ernaar zou kijken, in mijn nieuwe huisje, ik constant aan hem moet denken. En da's nu dus juist niet goed voor mij. Ik heb alles wat aan hem doet denken al in een doos gedaan, want er zijn al te veel dingen die me aan hem doen herinneren. Ik ga nu een paar cd's branden, oa Jim Morrisson, en zag dat daar al een paar mooie liefdesverdrietliedjes op staan. Misschien een tip voor jou? En zoek veeeeel afleiding, doe ik ook (al heb ik daar niet altijd zin in). Hij blijft constant in mijn hoofd rondspoken, maar soms voel ik de pijn iets minder.
Dikke knuffel

Pfff.... heb het weer even heel zwaar. Toen ik vanochtend wakker werd, moest ik direct aan mijn 'ex' denken. Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat hij mijn ex is. Hij is mijn lieve vriendje, mijn geliefde. En als ik eve bedenk dat hij mijn ex is, word ik zoooo verdrietig. Ik doe wel veel dingen om afleiding te hebben, maar moet er constant aan denken. Alles wordt opeens ook zo nutteloos, nu ik het niet met hem kan delen. En het gaat me alleen maar om hem, niet om al dat andere. Ik mis 'm zo. Ik ben ook heel erg bezig met wat hij nu misschien aan het doen is, of hij aan mij denkt etcetera. Ik heb sterk het gevoel dat ik binnenkort van he hoor dat we moeten praten. Maar het wachten duurt zo lang (en ik wil helemaal niet meer wachten). Ja, hij wil wel praten, over drie weken, als hij een beetje rondgesnuffeld heeft. En tot de conclusie is gekomen dat-ie mij echt niet kwijt wil. Maar ik ga niet voor second best. Als hij ruimte wil: okay, da's prima. Maar als hij met andere vrouwen gaat daten.... het is iets wat ik niet kan verkroppen. Doet zo fucking veel pijn....

Vannacht droomde ik voor de zoveelste keer dat mijn vriend zijn spijt betuigde en dat hij me koste wat kost terug wilde. Het leek zo echt, ik zou bijna de telefoon oppakken om een afspraak met hem te maken om 'm weer te zien, alsof er niks gebeurd is. Maar dat kan nu niet. Ik zou er bijna schizo van worden. Ik slaap al zo ontzettend slecht en kort, en als ik slaap, droom ik ook nog eens constant over mijn vriend. HOUDT HET DAN NOOIT OP?! Ik heb ook het gveoel dat ik steeds verder afglijd in een dal. Weet van wanhoop niet waar ik het zoeken moet. Ik denk soms (heel erg, ik weet het), als ik word aangereden en in het zikenhuis beland, dan beseft hij misschien dat hij me echt, echt, echt niet kwijt wil. Doet zoveel pijn. Ik weet gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik kan er niet mee dealen.