Ik word gek van mezelf, er is een jongen die ik al 7 jaar niet uit mijn kop kan zetten, terwijl het een gek is die spelletjes met me heeft gespeelt en me keer op keer heeft laten barsten en me teleurgesteld heeft.
Ik kende hem sinds ik 15 ben uit de kroeg, hij s mijn huisgenoot geweest toen ik op een leeftijd van 17 jaar de deur uitging (na mijn leven lang geestelijk en lichamelijk mishandeld te zijn door mijn "moeder".) en toen is het allemaal begonnen.

Hij gedroeg zich op het ene moment alsof ie gek op me was en op het andere moment negeerde hij me.
Hij is nu al een aantal jaren out of the picture en heb al lang al een andere vriend maar toch blijf ik aan hem denken en ik droom 's nachts vaak over hem. Soms zie ik mensen die op hem lijken dan sta ik te trillen als een rietje en word ik knalrood.

Een paar dagen geleden hoorde ik van mijn huidige vriend dat hij die jongen was tegen gekomen in de kroeg en dat hij zwaar bezopen was en het de hele tijd over mij had. Hij zei zelfs dat hij mij de mooiste vrouw van de wereld vond en dat hij zijn huidige vriendin steeds vergeet. Sindsdien ben ik helemaal van slag, weer terug bij af terwijl ik net op zo'n manier ermee om kon gaan dat het mijn leven niet meer zo belemmerde.
Zei hij het tegen mijn vriend om hem te stangen? (hij weet namelijk dat hij erg jaloers is) Of meende hij het en is ie echt gek op me ?(in de zin van dronken mensen spreken altijd de waarheid)

Ik ben weer zwaar geobsedeerd door hem. Ik denk aan niks anders. ik ben doodsbang hem tegen te komen terwijl ik hem aan de andere kant juist graag wil zien. Ik ga ineens vaker naar de sportschool omdat ik dan langs zijn huis moet fietsen, terwijl ik aan de andere kant dat juist niet wil.

Ik wil dit niet nog een keer, ik wil mij niet met hem bezig houden. Het is niet eerlijk tegenover mijn vriend en het kost mij veel te veel energie. Ik heb in mijn hoofd al duizend keer afscheid van hem geprobeerd te nemen, tot het verbranden van foto's en boycotten van alles wat ik met hem associeer. Maar toch lukt het niet.

Wat moet ik in godsnaam doen om die gast uit mijn kop te krijgen? ik ben radeloos

Hij is onbetrouwbaar wispelturig, hij stinkt en hij kan niet communiceren en kan absoluut niet zoenen (wat we 1 keer hebben gedaan). Hij heeft mij meer pijn gedaan dan goed, maar toch verlang ik nog dagelijks naar de periode waarin we als stel met elkaar omgingen en hij bij mij sliep (en dan bedoel ik ook alleen tegen elkaar aan slapen) . Dat was een paar maandjes in de zomer van 2004. We hebben nooit echt met elkaar gehad, maar toch voelt het wel zo.
Als hij mij aanraakte dan gierden de hormonen door mijn lijf dat effect heeft geen enkele andere jongen bij mij kunnen bereiken. Ik mis de aandacht de spanning, de grapjes, de aanrakingen en het gevoel van verbondenheid. Vaak hadden we dezelfde gedachte of maakten we hetzelfde grapje en dan zeiden we dat precies in koor.

Die zomer was voor mij de gelukkigste periode uit mijn leven en ik vind het heel erg dat ik daar drie jaar later nog steeds naar verlang. Ik weet dat hij helemaal niet gelukkig was in die periode en dat ik waarschijnlijk gewoon gebruikt ben als speeltje uit verveling. Vlak voor die periode had hij mij namelijk op een hele botte manier afgewezen. Na die "fijne" periode ging hij een jaar naar het buitenland. een paar uur voordat hij op het vliegtuig stapte probeerde hij mij te zoenen en zei hij dat hij dacht dat het toch wel iets kon worden tussen ons.
De eerste weekjes hebben we nog wat contact per mail en ineens hoor ik bijna niks meer. Bij terugkomst na een jaar (2005) blijkt dat ie al sinds maanden een vriendinnetje heeft.
Tegen mijn vriend (b.) zei hij toen dat hij mij nog steeds zag als zijn vriendinnetje ook al had ik nu met b.
Tegen mij zei hij dat het maar een scharreltje was en dat zij hem leuker vond dan hij haar, maar inmiddels wonen ze samen en hoor ik al anderhalf jaar niks meer van hem. Dat vond ik ook goed want ik wil hem vergeten maar nou dus ineens het bericht van mijn vriend en de wond die nog niet eens dicht was is weer opengereten.