Hallo,

het is inmiddels 6 maanden geleden dat mijn ex vriendin het via een smsje heeft uitgemaakt, na 5,5 jaar bij elkaar te zijn geweest. Ik heb dit nooit zien aankomen. Ik dacht dat we gelukkig waren. We hadden natuurlijk weleens ruzie, omdat zij graag wilde trouwen en ik daar nog niet klaar voor was. Tenminste, ik was er wel klaar voor, maar ik wilde eerst afstuderen en aan een baan komen. Zekerheid weet je wel. Ik zal ff bij het begin beginnen.

In mei 2005 kregen wij wat met elkaar. Maar ik ken haar eigenlijk al sinds 2002. We hebben elkaar via internet leren kennen. We spraken elkaar eigenlijk alleen op msn. Ik was eigenlijk altijd tegen dat hele internet daten. Maar bij haar kreeg ik toch een goed gevoel en ze zag er nog leuk uit ook. Maar alsnog bleef ik in die tijd best voorzichtig. Zij wilde eigenlijk al meteen afspreken, ik zag dat niet zo zitten. Even later bleek dus dat ze al een relatie had, haar vriend destijds was er dan ook niet van gediend dat ik met haar op msn praatte. En dat kon ik wel begrijpen. Ik heb dan ook direct een punt achter ons contact gezet. Wat ik op zich best jammer vond, maar gelukkig had ik haar toen nog steeds niet in het echt gezien en waren de gevoelens nog niet heel sterk. Maar goed. 2 jaar later kreeg ik ineens een mail van haar. Dat ze het begreep dat ik boos op haar was maar dat ze het jammer vond dat we geen contact meer hadden. Ik had allang een nieuw mail adres, maar checkte af en toe nog mn oude adres. In december 2004 stond daar dus een mailtje van haar in. We kregen weer contact. En het was weer zoals toen. Maar alsnog deed ik het rustig aan, ik vond het leuk om met haar te praten, maar thats it. Maar naar mate de maanden voorbij gingen en ik eigenlijk steeds hechter aan haar geraakt werd, merkte ik toch dat steeds meer wat voor haar begon te voelen. Zodra ze online kwam op msn begon mijn hart sneller te kloppen. Dat gevoel weet je wel. Maar alsnog heb ik 5 maanden gewacht om haar in het echt te zien. In mei was het eindelijk zover. Ze was toevallig op een plek waar ik ook was. We zagen elkaar voor het eerst na al die gesprekken op msn. Best spannend. En het viel niet tegen. Het gesprek was echter kort omdat ik al andere afspraken had staan. Ik vroeg haar dan ook of we de volgende dag konden afspreken. Dat was oke. De volgende dag hadden we dus onze eerste date. We gingen ergens wat drinken, ze was best verlegen, maar ik was wel verliefd op haar. Voordat ik haar ooit had gezien was ik al verliefd, hoe raar dat ook klinkt. Op de dag dat ik haar voor het eerst zag, wist ik t zeker; het plaatje was compleet, mooie meid, super lief en leuk karakter, zelfde interesses enz. Onze eerste date verliep goed. Tot ze op een gegeven moment een grapje maakte, met ik heb een vriend. Ik dacht echt dat ze een grap maakte, maar later bleek dat ze serieus een vriend had, maar het wilde uitmaken voor mij. Ik wist niet wat ik hoorde.

Het leek wel helemaal opnieuw te beginnen, in 2002 had ze ook al een vriend terwijl ze met mij lange gesprekken op msn had. En nu weer?? Maar goed. Ik was zoals ik net al zei toen al verliefd op haar. Maar ik zei dat ik niet verder met haar kon praten als ze een vriend heeft. Dat vond ik niet eerlijk tegenover hem. Ik heb haar daarna een week niet gezien. Toen belde ze me en vroeg ze of ik wilde afspreken. Ik haalde haar met de auto ergens opgehaald. In de auto vertelde ze me dat ze het die middag nog met haar vriend had uitgemaakt. Ik vond het lullig voor hem, maar ze zei dat hij geen goede jongen was enz. Dat hij haar niet goed behandelde en dat ze al een tijdje niks meer voor hem voelde. Maar goed. We stopten ergens met de auto. Ze keek me aan en ik haar, we dachten denk ik allebei hetzelfde. We waren allebei vrijgezel en eigenlijk stond niks meer in de weg. Ik stelde voor om uit de auto te stappen. Die avond hadden we onze eerste kus en werd onze relatie eindelijk officieel.

Dat is dus 5,5 jaar geleden, of nu dan inmiddels 6 jaar geleden. Ze was mijn eerste echte en grote liefde, dat wist ik zeker. Voor haar heb ik een relatie van 2 maanden gehad en een relatie van 6 maanden. Beiden stelde niet zoveel voor. Maar met haar wel, bij haar voelde ik me goed. Ik wilde met haar trouwen, ik zag mijn kinderen in haar ogen. Aan het begin van onze relatie was ik vaak diegene die het uitmaakte. Ik durfde mijzelf niet compleet aan haar te geven denk ik, omdat ik nog nooit eerder zo erg verliefd op iemand ben geweest en soort van voorzichtig aan wilde doen. We hadden wat ups and downs zoals ik elke relatie. Maar we hielden wel van elkaar. We konden niet zonder elkaar. Ik was letterlijk verslaafd aan haar liefde geworden. Maar ik had daar in principe geen problemen mee. Ik zag andere meisjes sinds mei 2005 ook niet meer staan. Ik had het beste, waarom dan nog verder kijken? Zij heeft me daar en tegen in die 5,5 jaar weleens teleurgesteld met andere jongens. Ze is niet zozeer vreemd gegaan (voor zo ver ik weet) maar had soms nog wel contact met andere jongens. Als ik daar achter kwam vergaf ik haar keer op keer. Maar goed. In 2008 is ze een keer met een jongen wat gaan drinken die ze via hyves had leren kennen. Ze zei dat ze dat deed om te kijken of ze wat voor iemand anders kon voelen. Dat ze die hele date alleen maar aan mij kon denken en dat ik dat ook eens zou moeten doen. Met een ander meisje daten. Ik had zoiets van, als je met iemand hebt dan ga je niet verder zoeken, en dan ga je al helemaal niet op date met iemand anders. Maar goed. Ook dat heb ik haar vergeven. Sindsdien ging het eigenlijk best goed. Ik chekte af en toe nog wel haar telefoon maar kwam daar nooit wat tegen. Ik vertrouwde haar weer.

Tot december 2010. Op 7 december hebben wij voor het laatst wat met elkaar wat gegeten. Het was best gezellig, ze wilde dat ik bij haar bleef slapen maar ik kon niet vanwege een afspraak die ik de volgende ochtend ergens had. Ik kreeg nog wel een afscheidszoen. Niks aan de hand zou je zeggen? Maar op 10 december, besloot ze op een voor mij onverklaarbare wijze het via een smsje uit te maken. Ik dacht dat het niks zou voorstellen omdat we het weleens vaker uitmaakten, maar na een week was ze nog steeds vastberaden. Ik wilde haar graag zien omdat ik het niet snapte waarom het uit was. Ze is ook in december jarig, eind december. Ik vierde dit al 5 jaar met haar samen. En wilde dat dus dit jaar weer met haar vieren. Ik smste haar dat omdat we uitelkaar zijn het niet betekend dat we niet haar verjaardag zouden kunnen vieren. Ik kreeg een hele preek in de vorm van smsjes dat ik niet zo egoistich moet zijn en dat dit haar dag was en ze het met haar familie wilde vieren. Ik vond dat jammer maar geen probleem. Ik besloot om de volgende dag na mijn werk haar op haar werk op te halen en het alsnog samen te vieren. Ze was blij verrast toen ze mij zag, ze werkt in een kleding winkel. Het was de eerste keer dat we elkaar zagen nadat ze het via een sms had uitgemaakt. 2 weken later ongeveer. Ik nam haar mee uiteten en had cadeautjes voor haar. Ze was alleen nog steeds vastberaden. Het was over, definitief. Ze zei dat ze me al een tijdje niet meer zag zitten, maar omdat ik het zo druk had met afstuderen en met mijn traineeship het lullig vond om het toen uit te maken. Ik begreep dat niet echt omdat ik het druk had met afstuderen voor onze toekomst. Maar goed. Ik moest voor haar neus huilen en het deed haar niks. Ik snapte dat niet, ze was volkomen emotieloos.

In januari spraken we weer een keer af, een maand na haar verjaardag. Het was inmiddels al een maand uit. Best lang voor ons doen. Maar ik wilde haar nog steeds terug, ik zou alles doen om haar terug te krijgen. Maar ze was nog steeds vastberaden. Ze zei dat ze niet meer verliefd op me was en niet meer van me hield. En dat we het misschien als vrienden konden proberen maar niet zolang ik nog gevoelens voor haar had. Ik belde haar nog dagelijks omdat ik haar vreselijk miste. Soms nam ze niet op, vaak zei ze dat ik niet zo dramatisch moet doen. Ik snapte dat niet, ik had verdriet, en zo gek is dat toch niet na 5,5 jaar??

In februari, tijdens valentijn, zou ze een weekend weg gaan met haar zus, ik wilde een ticket boeken om haar daar te verrassen. Maar daar ben ik toch maar vanaf gezien. Toen ze terug kwam nam ze niet meer op. Ik besloot toen om eind februari naar de kleding winkel te gaan waar zij werkt. Ik heb haar daar opgewacht tot ze klaar was met werken. Ik liep haar achterna en vroeg of ze ff met me wilde praten. Ik moest weer huilen. We gingen ergens apart staan en vertelde me het volgende: Het komt niet meer goed, omdat ik sinds kort een nieuwe jongen in mijn leven heb...

Ik kon mijn oren niet geloven. De grond onder mn voeten zakte weg, voor zover dat nog kon. Ik was al kapot maar nadat ik haar dat hoorde zeggen werd ik gek. Ze vertelde me dat ze hem al 6 jaar kent maar dat ze pas sinds een maandje contact hadden. Dus een maand nadat het uit was met mij. Ik was echt helemaal gebroken. Die week was ik mezelf ook niet, ik wilde mezelf bijna dingen aandoen waar ik me nu achteraf zo voor schaam. Want die gedachtes kwamen nooit voor bij een jongens zoals ik, een jongen die altijd vrolijk was, een jongen die van het leven hield, een jongen die van haar hield. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd was mijn motto... Ik lach al maanden niet meer. Maar goed. Na die week besloot ik om naar haar kamer te gaan. Ze woont op kamers. Ik had daar een extra sleutel van. Ik belde eerst aan, maar ze was niet thuis. Ik ben toen naar binnen gegaan en besloot om haar daar op te wachten. Ik wist dat ze die dag thuis zou komen, ik kende haar schema. ]

Tot mijn grote verbazing zag ik daar een valentijnskaart van iemand. Van die jongen, met iets in de zin van ik hou van je, en laten we van elkaar genieten, niet alleen vandaag maar elke dag. Ik vond dat best intiem voor iemand die ze beweerde net een maand contact mee te hebben en net voor te gaan vallen. Ik kreeg weer een soort van messteek in mijn hart maar ik hield me sterk. Ik had al genoeg gehuild die afgelopen week. Ik besloot toen om al mijn spullen die daar nog lagen bijelkaar te verzamelen, tot mijn grote verbazing kwam ik daar een soort van dagboek tegen, met alle dates die ze met hem had gehad de afgelopen 3 maanden. Zij maakte het op 10 december via een smsje uit en lag al op 17 december bij die jongen in bed waar ze haar eerste kus met hem had.

Ik kon niet geloven wat ik las. Op 8 december had ze haar eerste msn gesprek sinds tijden met hem, en op 9 december weer. En op 10 december maakte ze het dus uit met mij. Ongelofelijk. Ik ben boos omdat ze me al die tijd nog aan het lijntje hield en nog valse hoop gaf. Als ze het toen gelijk had gezegd had dat mij een hoop tijd, geld en moeite bespaard. Ik ben echt geschrokken van wat er allemaal in dat boekje stond. Maar ik besloot haar alsnog op te wachten om haar daarmee te confronteren. Het is een soort van patroon. Telkens als zij een jongen zat begint te worden, gaat zij opzoek naar iets beters tijdens de relatie, en zodra ze die gevonden heeft dumpt ze haar vriend harteloos.

Ik besloot haar eerst te bellen. Ik vroeg waar ze was, ze zei dat ze in haar kamer was. Dat was een leugen omdat ik in haar kamer was. Ik zei niks. Ik vond het al raar dat er helemaal niks in haar koelkast stond, geen eten in huis niks, het leek alsof ze daar niet meer woonde. In dat boekje bleek dus dat ze zowat bij hem samenwoonde. Ik werd er letterlijk misselijk van, en nog steeds als ik erover nadenk. Toen kwam ze eindelijk thuis, de volgende ochtend pas. Ik heb geen oog dicht gedaan. Toen ze thuis kwam schrok ze toen ze me op de bank zat zitten met dat boekje op mijn schoot. Ze begon te schreeuwen en werd hysterisch. Ik bleef rustig, ik was woedend maar wilde haar alleen om antwoorden vragen. Ik kreeg daar de kans niet voor, ze begon te schreeuwen en te stampen dat het net leek alsof ze werd aangerand ofzo. Ik ben enorm geschrokken van haar reactie. Ik bedoel, ik was geen vreemde? Ik heb die kamer verdomme samen met haar ingericht! Is ze nou helemaal gek geworden. Ik kreeg niet de kans om mijn verhaal te doen, ze dreigde om de politie te bellen. Ze zei dat ik had ingebroken maar dat was natuurlijk niet zo, ik had gewoon nog de sleutel die zij mij zelf had gegeven. Maar goed. Ik besloot om maar weg te gaan. Volkomen in shock, over het feit waar ik was achter gekomen maar ook over haar hysterisch gedrag.

Toen ik net de deur uit was belde ze me. Ze zei de buren hebben de politie gebeld. En ze hing weer op. Toen ik eenmaal thuis was gekomen belde ze weer. Ik nam op, maar het was niet zij die aan de telefoon was, nee, het was haar nieuwe vriend. Ongelofelijk. Alsof ik de behoefte had om met die sukkel te praten. Die jongen begon te dreigen met aangifte doen als ik niet met hem wilde praten enz. Ik had geen behoefte om met hem te praten, ik smste dat ik alleen met haar wilde praten en dat ze vanaf die dag geen last meer van zou hebben. Hij begon nog wat stoer te smsen, dat ik haar tv moest vergoeden. Toen ik weg liep gooide ik uit woede de tv op de grond.

Ik liet haar sinds die dag dan ook met rust. Ik was verdrietig, gebroken, maar wilde niks meer met haar te mane hebben. Zij bleef mij de weken daarna af en toe nog smsen met dat ze aangifte gaat doen als ik niet mijn excuses aanbood en die tv niet vergoed. Ik ging daar niet op. Ik weet dat die smsjes niet van haar komen maar van die hond. Dat meisje is namelijk veel dingen, maar een materialist is ze nooit geweest. Ik kreeg ook smsjes van hem via haar nr dat ik die schade moet vergoeden anders kan hij mijn carriere verpesten door middel van aangifte te doen enz. Echt een ongelofelijke zielige lozer. Maar goed.

Begin April kwam ik haar tegen op het centraal station, toevallig. Ik liep haar tegemoet en zei dat ze niet moest denken dat ik daar voor haar sta. Ik moest weer voor haar neus huilen, ik weet niet waarom. Het deed haar nog steeds niks en zei dat ze nog steeds aangifte gaat doen. 2 weken later smste ze me weer dat ze aangifte heeft gedaan omdat ik volgens haar tot alles in staat ben sinds het uit was. Ik smste terug dat ze dat vooral moest doen als dat haar gelukkig maakt. Ik heb daarna niks meer van haar gehoord.

Toen ons jubileum afgelopen mei dichtbij kwam keek ik daar enorm tegen op. Ik had namelijk een ring voor haar gekocht om haar op onze jubileum ten huwelijk te vragen. Ik heb die dag gelukkig overleefd. Ik heb niet eens gehuild. Het gaat op zich ook wel goed met me af en toe, maar ik denk nog steeds elke dag aan haar. Elke ochtend als ik wakker wordt is zij nog steeds het eerste waar ik aan denk, zowel positief als negatief. Ze heeft veel voor me betekend, ook tijdens mijn afstuderen. Zonder haar had ik het waarschijnlijk niet eens gered. Maar dat betekend nog niet dat ze het recht heeft gehad om mij zo te behandelen.

Het doet nog steeds zoveel pijn. Alles wat ze me heeft aangedaan maar ook het feit dat ze nog steeds geen berouw heeft getoond. Ik heb haar een brief van 28 paginas gestuurd, via een gezamelijke vriend die we hebben. Ik weet niet of ze nm heeft gelezen. Gewoon een brief met mijn gevoelens en gedachtes over het hele gebeuren. Ik dacht dat ik het na die brief wel zou kunnen afsluiten. Ik verwacht ook geen brief terug. Maar ik kan het nog steeds niet afsluiten. Ik zie haar overal. Telkens als ik haar denk te vergeten wordt ik wel weer op de 1 of andere manier met haar geconfronteerd. En zo gek is dat denk ik niet, na 5,5 jaar met iemand lief en leed te hebben gedeeld. Ik ga over een maand op vakantie. Dat wil ik echt al sinds het uit is, ff weg weet je wel. Het enige waar ik nu tegenop kijk is het terugkomen van vakantie. Ik kwam altijd terug naar haar. Ik had altijd zin om op vakantie te gaan, maar ik had ook altijd zin om weer terug te komen, maar haar...

Ach ja. Dit was mijn verhaal in het kort. Nou ja kort, is alsnog best lang geworden haha. Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom mensen. Zij leeft vrolijk en zorgeloos verder en ik leef nog steeds elke dag met pijn. Alsof ik nog nooit wat voor haar heb betekend.. Op de 1 of andere manier hou ik nog steeds van haar, ik haat haar voor het geen wat ze me heeft aangedaan, maar ik zal ook altijd van haar blijven houden. Ze zei tegen mij dat ze niet meer van me hield, ik vraag me af of ze überhaupt ooit van me heeft gehouden...

Gr H.