Hej

Hier is mijn verhaal, en ik hoop dat ik jullie steun en raad kan rekenen.
Al vier jaar ben ik samen met mijn vriend die ook nog een andere vriendin heeft die 6 jaar ouder ius dan hem; Hij kent haar al ongeveer 8 jaar en zijn zeer goed bevriend met elkaar, die vriendin helpt hem ook zowat financieel. Hij zegt me altijd dat hij haar eeuwig dankbaar is en zij hem ook.
Hij heeft nooit verborgen dat hij die vriendin heeft. Van in het begin heeft hij mij dat gezegd.
Ik heb dat 4jaar lang kunnen volhouden! Ik zie hem gewoon doodgraag! Maar nu is de maat een beetje vol. ik ben stikjaloers. Hij zegt dat er geen reden is om jaloers te zijn. Maar jah, voor hem is het natuurlijk gemakkelijk!
Die vrouw(vriendin) is een soort gezelschapsdame,zelfstandig, hij krijgt alles wat hij wil van haar. ze wonen nu niet meer samen aangzien zij nu haar privé -complex heeft 70 km hier van bij ons, maar toch staat ze nog ingeschreven enz... bij hem. Maar dat heeft hij nooit gezegd, ik heb zijn brieven gezien die hij heeft gekregen van het gemeentehuis.
Hij zegt dat hij haar op een dag zal loslaten , maar nu nog niet, tot hij alles heeft wat hij wenst!
Weten jullie hoe moeilijk dat is om dat te verstaan!
Ik kan niet meer! De laatste tijd is hij ook zo afstandelijk, als ik hem vraag wat er is zegt hij , ja ik ehb weer last van mijn maag, Hij heeft enorm veel problemen aan zijn maag. Maar toch heb ik er geen goed gevoel bij.
Een paar dagen terug vroeg ik hem, 'is er iets?' en hij antwoordde 'ben je daar weer, met u vragen, mocht er iets zijn , dan ga ik u dat wel zeggen,ik voel mij gewoon niet goed ,ik ben ziek' dat was zijn antwoord. Ik zei van ja , maar ik voel me er niet goed bij, je belt niet meer terug als ik jou bel, en ook je bent zo anders. Ik wil een normale relatie zei ik tegen hem. Hij antwoordde: 'je gaat toch niet weer beginnen,waarom ben je zo veranderd,waarom ben je niet zoals vroeger, je weet hoe de situatie in een zit.
Ook als ik hem vraag ,ja doen we iets samen morgen, dan zegt hij van nee morgen ga niet, ofwel voelt hij hem nioet goed, ofwel moet hij naar de dokter, of is hij weg met zijn broer. Het is sinds maandag geleden dat ik hem nog heb gezien.

Pfff ik weet het niet meer, ik zie hem doodgraag, maar soms heb ik het gevoel dat het niet wederzijds is.
Mijn probleem is , ik kan er geen afstand van nemen. Mijn hart zit mijn verstand in de weg.
Ik had me voorgenomen om hemniet meer te bellen, maar dan zie ik hem op straat, of dan wil ik vragen hoe het was bij de dokter, ik kan het niet.
Ik weet het echt allemaaal niet meer.
Ik ga er aan kapot.
Ik ben echt ten einde raad.
Hij zegt altijd tegen mij,'je moet geduld hebben'
Ik heb 4jaar lang al zoveel geduld gehad, ik heb zoveel kunnen verdragen, maar nu is de maat echt vol.
Maar toch verlangt mijn hart steeds naar hem.

Heeft iemand van jullie al een gelijkaardig situatie meegemaakt? Kan er mij iemand raad geven aub?
Ik kan niet meer....

Loloutje