Het begon voor mij zo'n 1,5 geleden. Ik was afgestudeerd aan een middelbare beroepsopleiding en besloot het toch nog om Kunstacademie er achteraan te doen. Erg leuk. Allemaal nieuwe, creatieve mensen om me heen waarmee de band na een niet al te korte tijd al erg goed was, en dus ook buiten de studie leuke dingen gedaan werden. In het begin was zij met nog niet echt opgevallen, maar naar verloop van tijd merkte ik dat er aantrekkingskracht van beide kanten was.

We gingen vaak stappen met klasgenoten en na iedereen naar huis ging, bleven wij meestal nog lang zitten om nog van elkaars bijzijn te genieten. We vervolgden onze weg dan naar mijn huis, om daar nog thee te drinken en om nog meer te kletsen. Het werd met regelmaat 6 soms 7 uur in de ochtend voordat ze me verliet. Naar haar vriend. Die enkele straten verderop woonde. Bovenstaande gebeurde vrijwel wekelijks, en we werden steeds verliefder op elkander. De situatie werd onhoudbaar voor haar relatie en op een gegeven moment ging het ook uit tussen haar en haar vriend.

Natuurlijk wilde ik haar tijd geven om haar ldvd te verwerken, want een relatie van 3,5 jaar is natuurlijk niet zomaar uit je system. Maar we waren gek op elkaar dus zij zocht me na zo'n 3 weken al weer op. Hartstocht in overvloed, maar toen ze op een gegeven moment nog wat spullen bij haar ex wilde ophalen kreeg ze spijt van de verbroken relatie. Ze zei dat ze het allemaal verkeerd had aangepakt en niet in de situatie zat om een relatie met mij te beginnen. Maar ik was GEK op haar, stapelgek! Er was een klik die ik nog nooit zo heftig met een vrouw gevoeld had, en ik wist dat zij ook heel erg veel voor mij voelde dus ik was niet in staat om alle zomaar op te geven.

De maanden daarna waren verwarrend. Ze was terug bij haar vriend, maar we bleven elkaar opzoeken en al snel gingen we samen weer dingen doen. Ik was 'in over my head' en volgde mijn emoties in plaats van mij ratio. Het escaleerde op een gegeven moment dat ze echt te ver ging in de dingen die er gebeurden na het stappen bij mij thuis. Daardoor wilde ze niet meer bij mij thuis komen, omdat ze zichzelf dan niet in de hand had.

Het bleef vervolgens maar doorzeuren. Het lukte mij niet om van mijn gevoelens voor haar af te komen, en het lukte haar ook niet om van haar gevoelens voor mij af te komen. We zagen elkaar nog veel, maar ze wilde niet de knoop doorhakken en voor mij gaan. Dit bracht op een gegeven moment erg veel frustraties en nare gevoelens met zich mee, wat onze verstandhouding niet ten goede kwam.

Toen ik haar in de zomer een hele tijd niet had gezien, werd het allemaal beter in mijn hoofd. Ik voelde me nog steeds gefrustreerd, maar wist het allemaal beter te plaatsen. Ik heb toen nog een keer iets met haar afgesproken, maar daar werd ikzelf niet beter van en dus besloot ik om haar de rest van de vakantie links te laten liggen. Zij kon dat niet accepteren en begon smsjes te sturen dat ze me niet kwijt wilde e.d. wat vervolgens weer erg verwarrend voor mij was. Ik wilde van mijn verliefdheid af, maar bleef hoop houden door die smsjes.

Na de zomer zagen we elkaar weer veel meer tijdens de studie, maar we bleven in die moeilijke situatie hangen. Ik wilde haar niet kwijt, zij mij niet maar ze wilde haar vriend ook niet kwijt. Toen leerde ik op een gegeven moment een ander meisje kennen. Wat een verademing was. Geen moeilijk gedoe meer, gewoon leuk. Ik heb haar dat op een gegeven moment verteld, omdat zij ook merkte dat ik me anders gedroeg. Ze barstte in huilen uit, ze ging helemaal kapot aan het feit dat ik nu iets met iemand anders had. Dat raakte me enorm. Het voelde alsof het recht uit haar hart kwam terwijl het aan de andere kant erg hypocriet was omdat zij al bijna een jaar lang niet voor mij wilde kiezen, maar mij 'blokkeerde' om iets met een ander te kunnen beginnen.

Ik ben toch voor haar gevallen, en een dikke maand na die gebeurtenis ging het weer uit tussen haar en haar vriend. Ik gaf haar wéér tijd om alles te plaatsen en ik niks wilde forceren. Toen we op een gegeven moment wel weer bijelkaar kwamen, werd ze afstandelijker en vertelde ze me dat ze zich niet meteen aan mij vast wilde pinnen. Ik vond dit verwarrend. Ik snapte er niks van. Een paar weken daarvoor had ze me nog huilend opgebeld, en nu twijfelde ze over mij.

Niet lang daarna wilde ze niks meer afspreken, omdat ze mij geen 'valse hoop' wilde geven. Nu heeft ze verteld dat ze verliefd is op iemand anders en dat ze een relatie met mij niet ziet zitten. Ik voel me nu gebroken, aan de kant geschopt en ben eigenlijk heel erg kwaad. Ik snap gewoon niet dat zij op deze manier met me omgaat. Dat het haar geen ene f*ck meer kan schelen. Ging het haar dan alleen om de spanning? En niet om mij? Ze zegt dat t niet zo is, maar ik kan het niet begrijpen dat je dan zo snel iemand kan vergeten. Dat het haar niet meer waard is wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen tijd. Mijn hoofd zit vol vragen, maar de antwoorden snap ik niet. Wat ik na veel praten met vrienden en mijn ouders wel begrijp is dat deze vrouw mij nooit gelukkig zou kunnen maken, want blijkbaar zit dit gedrag in haar karakter.

Ik negeer haar nu, maar is dat de juiste manier van handelen? Ik kan gewoon niet de schijn ophouden, en net doen alsof er niks aan de hand is en gewoon nog een leuk babbeltje maken. Ze mag best weten dat ik me beroerd voel, en door 'mooi weer' te gaan spelen denkt ze dat ik er niet meer mee zit?

Ik weet t allemaal niet meer.. pfff..

PS.
Het is nogal een verhaal, en in vergelijking met andere problemen hier misschien nogal klein (gebroken huwlijken zijn nogal wat heftiger denk ik). Maar het doet mij gewoon vreselijk pijn en ik zit compleet vast..dus bedankt voor t lezen.