Dit weekend is mijn vriendin bij me weggegaan. Het ging al langere tijd slechter in onze relatie. Dat had voornamelijk ermee te maken dat ik een hele tijd in een depressie heb gezetten vanwege mijn werk. In die tijd was ik amper aanspreekbaar en het enige wat er uit me kwam was klagen en zelfmedelijden. Daarnaast deed ik zo goed als niets in onze huishouding.
Uiteindelijk is mijn werk veranderd. Alles was anders. Er werden nieuwe plannen gesmeed voor de toekomst en ik begon alles weer een stuk positiever te zien. Ik ging weer gewoon de klussen doen in het huishouden. Ik zou vrijwilligerswerk gaan doen. Ik nam weer normaal deel aan het huishouden. Klinkt allemaal goed en lijkt geregeld. Maarrrr.. . zo was het natuurlijk niet. Mijn vriendin werd steeds afstandelijker. En dat ging zo ver dat ze me meed in iedere vorm mogelijk. Gewoon niet in één ruimte samen met me zijn, geen intimiteit. Geen kusje, geen knuffel, geen hand om je heen, geen lieve blik, geen sex.... helemaal niets. We leefden samen als een ouder echtpaar wat na 40 jaar huwelijk volledig op elkaar uitgekeken waren. Het enige verschil was dat ik nog niet op haar uitgekeken was. Ik probeerde zo positief mogelijk te zijn en haar te helpen en steunen waar mogelijk.
Ik probeerde op allerlei manier lief voor d'r te zijn, ontbijtje maken enz enz.
Maar mijn vriendin veranderde in ijs, en er was niets wat ik eraan kon doen. Tijdens de kerst ging het bijna mis, toen zei ze tegen me dat ze gewoon even afstand wil en dat we elkaar gewoon beter een tijd niet konden zien. Zwart-wit als ik denk zei ik:, "even uit elkaar gaan is het begin van het einde", we kunnen beter bij elkaar blijven en de situatie regelen.
Zondag kon ik het niet meer aan, na maanden koudheid en afwijzing vroeg ik haar de kaarten op tafel te gooien. Ze barstte uit in tranen en zei dat ze het zo moeilijk vond om te zeggen, maar ze dacht dat ze niet meer van me hield. Ja nog wel, maar niet genoeg om partners te zijn. Het bekende "goede vrienden"-verhaal. Maar toch twijfelde ze. Ze wist niet zeker of het zo was, maar zo voelde het wel.
Mijn wereld stortte volledig in. Het voelt op het moment alsof ik iedere dag wakker wordt en naar bed ga in één grote nachtmerrie. Ik zit er echt helemaal doorheen. Ik heb eerst een week vrijgenomen van mijn werk omdat ik ook allerlei praktische zaken moet gaan regelen. En dan doet mijn auto het verdomme ook niet goed meer!!!!!!
Het enige contact wat we sindsdien hebben is via de mail of SMS. Bellen is te moeilijk voor haar. Volgens haar heeft ze gewoon tijd nodig om weer helder na te denken en om terug te komen bij haar zelf.
Ik weet niet meer waar ik aan toe ben. Is het dan nu echt voorbij of heeft ze inderdaad gewoon wat tijd nodig. Zou ze deze beslissing gemaakt hebben omdat ik erop aandrong dat het zo niet langer kan. Is zij nu degene die in een tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering zit en niet kan reageren en daarom zichzelf maar afsluit, zoals ik het deed tijdens mijn depressie???
Wie herkent zich hierin?? en wat zijn jullie ervaringen??? Graag hoor ik jullie suggesties, oplossingen

Groetjes,

Eelco