Hallo allemaal,
na veel hier gelezen te hebben, wil ik hier ook mijn verhaal kwijt, en hoop op wat advies.

2 jaar geleden leerde ik een man kennen, heel spontaan, totaal niet verwacht.
Toen ik hem zag, dacht ik: Met hem zou ik wel eens oud kunnen worden! We leerde elkaar kennen, en t was super leuk, vertrouwd en heel verliefd. Na 6 weken kwam ik erachter dat er toch iets mis was.
Als we iets gezelligs deden, was hij de volgende dag totaal van slag, en ging hij vlucht gedrag vertonen.
Niets meer laten horen, telefoon niet oppakken, en me natuurlijk zorgen maken.
Dat kon een dag duren , maar ook 4 dagen geen reactie. Ik snapte er niets van.

Later kwam ik erachter dat zijn verleden er mee te maken had. Hij kon zijn ex niet loslaten, maar wilde haar zeker niet terug. Maar hij zat wel met zijn gevoel, waar hij geen raad mee wist. Had al vaak aangegeven dat hij hulp moest gaan zoeken, maar dat tegen een man zeggen?? Met hem was niets aan de hand ? Hij was erg gesloten, en moest er vanalles uittrekken. Maar ik hield zoveel van hem, dat ik hem wilde helpen, hoe dan ook.

Stelde ook vaak voor om dat hij met zijn ex moest gaan praten, ze waren aprupt geeindigd en hij kon niet afsluiten. Hun relatie bestond vaak uit ruzie en schreeuwen, waardoor hij erg onzeker was geworden, en een flinke minderwaardigheidscomplex had op gelopen. Tja, ik zit met de brokken. Ik ben iemand die nooit schreeuwd en alles wil uitpraten. Maar toch was hij bang. Ik dacht: Jeetje , moet ik hier mee verder gaan ? Zo'n complex iemand, met zulk zwaar verleden? Maar ja, ik hield van hem. ( en nog ! )

Zo gingen we door, bij elke leuk dag, de volgende dag een dip bij hem. En weer vlucht gedrag.
Weet nog steeds niet waarom ik dat heb volgehouden. En die zmoezen die hij dan verzon, zo doorzichtig!
Zo gingen we door tot hij op een een dag, gewoon niet meer kwam opdagen. Wel smsen, voor toch een contact met mij. Ik reageerde niet meer.....was er klaar mee. Ik zei dat hij maar eerst hulp moest gaan zoeken. Ik ging verder met mijn leven, kreeg contact met andere mannen, en dacht dat ik erover heen was.
Maar niet dus ! Hij bleef door mijn hoofd spoken. Na een half jaar heb ik toch maar contact gezocht, en vroeg om een gesprek om de boel af te sluiten, zodat ik verder kon gaan. Dat bleek anders uit te pakken.
We hielden nog veel van elkaar, en t was of we niet uit elkaar waren geweest.
Hij heeft hulp gezocht, waar ik ontzettend trots op hem was. Dat hij zo veel van mij hield was duidelijk, geen twijfels mogelijk.

Zo kwamen we erachter wat zijn probleem was. In zijn jeugd werd hij door zijn vader niet gewaardeerd en moest hij altijd liegen, om geen ruzie te krijgen. T was nooit goed, en er werd nooit naar hem geluisterd. T liegen was hem aangeleerd. En nu was t moelijk om eens eerlijk te zijn. Met de gevolgen van dien.
Volgens de therapeut valt hij in t kindsgedrag als t hem te moelijk wordt, en gaat pubergedrag vertonen.
Erg moelijk om te volgen, maar deed mijn best om hem te begrijpen. Nadien ging t maanden goed, hij praatte erover. Hij viel wel eens terug in zijn kindsgedrag, maar zei eerlijk dat hij zich niet goed voelde.
Daar kon ik wat mee, en liet hem dan maar met rust. Hij kwam altijd weer terug.
Wat nog een probleem was, dat hij met iedereen vrienden wilden zijn, wilde iedereen helpen. Als je een relatie hebt, kan dat niet altijd. Je moet keuze's maken. Dus kwam ik wel eens op de laatste plaats, omdat hij weer eens iemand moest helpen. Moet kunnen zou je zeggen.....maar t kwam wel heel vaak voor de laatste tijd. Belt hij 's morgens op, om 's avonds lekker voor mij te komen koken, en vervolgens zie je hem dan niet, en de volgende dag belde hij dan op, dat er dan iets tussen gekomen was. En ik zat dan maar te wachten !!! Ik wist op dat moment niet meer wat ik moet geloven.
Dus had ik zoiets van: Moet ik hier wel mee doorgaan ??? Kan toch niet ???

Tot t moment eraan kwam dat ik er genoeg van had. Samen op stap geweest met een vriend van hem.
Was erg leuk die avond. Ik zou bij hem blijven slapen , Op een gegeven moment wilde ik dat we naar zijn huis gingen, was wel genoeg geweest, allebij een flinke neut op.Maar zijn vriend wilde dat we bleven.
En bleef maar zeuren daarover. Ik zelf had toch al geen hoge pet van hem op, en manupuleerd de boel, en ook zeker mijn vriend. Dus mijn vriend zat weer in tweestrijd ! Zijn vriend of ik ! Hij ging met mij mee.
Omdat ik niet vaak bij hem sliep en vaker bij was, vond ik t belangrijk dat hij bij mij bleef. Samen uit samen thuis! Die vriend was behoorlijk aangeschoten, dus kwam niet veel fatoenlijks uit.
Toen we dus thuis kwamen, kreeg hij een sms van die vriend. Hij vond dat mijn vriend hem in de steek had gelaten. Pfffff...daar gaan we weer !!! Ik zei nog: Als je gaat dan weet ik niet meer of ik er ben als je weer thuis komt! Hij had t zo moelijk om een keuze te maken, dat hij mij alleen achter liet en ging. Er knapte iets in mij. Hij zei dat hij zo terug was...Duh ! Hij was weg, en ik ging naar huis.

Dat was 6 weken geleden dat ik hem gezien heb. Nu was ik degene die vluchtgedrag vertoonde.
Was teleurgesteld en boos. Heeft nog gebeld en gesmst, maar doet weinig moeite om t goed te maken.
Na een paar dagen was ik afgekoeld en we zouden erover praten. Tot 4 keer terug heeft hij de afspraak afgezegd. Toen had ik zoiets van.....laat maar ! Wel smsen dat t hem spijt, en dat ik t niet verdiend, maar langskomen doet hij niet. Zit hij nu weer in t kindsgedrag of ?? Hij durft of wil me niet bellen. Heb zijn spullen voor zijn deur gezet, maar hij heeft mijn sleutel nog.
Telefoon pakt hij toch niet op, dus op zijn werk gebeld en gevraagd of ik mijn sleutel terug kon krijgen.
Was gewoon erg vriendelijk zoals gewoonlijk, en zei dat hij me zou bellen, dat was een week geleden.

Ik vind t erg moelijk om hem los te laten, heb veel verdriet, maar weet dat een leven zo met hem mij kapot maakt......t gevoel zit er nou eenmaal. We hebben er helemaal niet meer over gepraat, omdat hij dat niet toelaat, dat maakt t voor mij moelijk om door te gaan.
T lucht in iedergeval op om zo mijn verhaal hier te schrijven.
Wat vinden jullie?