Aan het weer ligt het juist wel! Als het weer goed is, of zelfs heel goed, maar je voelt je niet senang, verstrekt dat over het algemeen het negatieve, je negatieve gevoelens: de tegenstelling tussen wat er vanbinnen gebeurt en hoe het er buiten uitziet is dan groter...vergelijk het met een koud glas water als je het warm hebt, alles wordt uitvergroot.

Dit zeg ik niet om het even in te wrijven, maar om je een hart onder de riem te steken: de omstandigheden maken ook dat je je slechter voelt. Je noemde zelf al het slechte slapen...

Je zegt haar ruimte te willen geven, ruimte die ze eerder niet had. Dat is mooi, eerlijk eventueel, en dus goed.

Ik zat op precies hetzelfde punt eerder.

Maar ondanks dat dat goed is, moet dat niet je eerste zorg zijn. Je eerste zorg, dat ben jij nu. Jij bent nu nummer 1... je bent nu niet samen, je kunt haar ontzien, goed, maar vooral goed als dat goed voelt voor jou.

Afleiding, inderdaad, uitputten voor je naar bed gaat ook.

Ik kan je niets vertellen...dit gebeurt iedereen, of veel mensen, en mensen schrijven hier...delen ervaringen...maar vreemd genoeg, ondanks al die ervaringen - er is geen medicijn.

...en nog iets, " het mooiste en meest verschrikkelijke" zeg je...ja, dat klopt...maar er zijn er ook die gewoon door dit leven rollen en dat nooit echt ervaren. Je voelt je slecht, omdat je je eerst goed voelde...

Ha, dat is zeker geen troost...i know....maar ik begin dat wel steeds meer te voelen...en dat is goed.

Wat ook geen troost is: relaties kennen geen tijdsduur. Als je een plan hebt: dan kinderen, dan trouwen, dan samenwonen....ja, dan zijn die plannen mislukt, of zo lijkt het in ieder geval nu, maar los van concrete plannen, kennen relaties geen tijdsduur...en zijn zodoende niet mislukt als ze over zijn...sommige mensen komen in ons leven om een bepaalde reden, of jij komt in hun leven om een bepaalde reden...en als dat contact voorbij is, is dat eventueel hoe het had moeten zijn.

Ik was kapot ervan, ben het nu en dan weer, in paniek, schrijven bellen of niet enzovoorts, maar ik heb erg veel geleerd, over mensen, vriendinnen, en vooral over mijzelf....en jij blijkbaar ook, omdat je zegt dat ze die ruimte niet had...

Sterkte...en bedenk: er zijn er (veel) meer die zich nu niet voelen, zoals je denkt dat ze dat doen op deze anderszins prachtige dag....

Adem in, adem uit...en dus weer in- niet vergeten!

Ik herken het helemaal waar je doorheen gaat. Het is ondertussen meer dan één jaar dat we uit elkaar zijn maar, Ik mis ze ontzettend, dat zijn de kleine dingen in mijn leve die mij aan haar doen denken.
Donderdag had ik goed nieuws ontvangen en spontaan nam ik mijn gsm en haar nr ingegeven om haar te bellen en in eens realiseer ik dat het gedaan is. Het is jammer en het doet steeds zoveel pijn, na 8 jaar elkaar gekend te hebben en zes jaar relatie met ups en downs met mooi en minder mooi momenten, besef je dat het gedaan is en dat je er niets aan kunt doen .

Liefde heeft twee kanten, het is het mooiste dat er wanneer je elkaar hebt en het is het pijnlijkste dat er is wanneer je elkaars niet meer hebt.

Een onmogelijke liefde, ik begrijp het heel goed. Heb het zelf ook meegemaakt. We zijn nu gelukkig nog steeds goede vrienden van elkaar, hoewel we na zijn verhuizing nog maar weinig contact hebben. Maar goed, wij hadden geen lange relatie achter de rug, anders was me dat waarschijnlijk niet gelukt en had ik absoluut en resoluut het contact afgekapt.

Een vriendschap met iemand van wie je eigenlijk zoveel meer wilt, maar het zit er niet (meer) in, is verwoestend.
Onmogelijke liefdes wil je eigenlijk niet kwijt. Je geniet van de schaarse herinneringen die je misschien samen hebt.
Je geniet van elk 'gestolen' moment dat je weer even samen bent (maar toch niet echt 'samen') Je teert dagen, weken op zo'n moment en je sleept je door het leven van ontmoeting naar ontmoeting.

Maar het leven gaat door. Het klinkt hard, maar een onmogelijke liefde is precies wat het is... een onmogelijke liefde, het kan niet. Het is beter die 'vriendschap' van je af te schudden want ze staat je verdere ontwikkeling in de weg,
ze kluistert je aan het verleden. Zolang je aan haar blijft vasthouden, zul je niet vooruitgaan in je leven, terwijl zij dit wel doet, alleen zonder jou.

Probeer te accepteren dat het over is en laat (in ieder geval voorlopig) deze vriendschap los. Zolang je er aan vast klampt zul je - elke keer dat je contact met haar hebt - blijven hopen dat ze van gedachten verandert, al weet je best dat dit niet zal gebeuren.

Veel sterkte!

Iedereen hartelijk bedankt voor de reacties, vandaag een paar uur gesport, saunatje gedaan, even gekletst met iemand van de sportschool en toen kreeg ik een smsje van mn ex... hoe het met me gaat en of ik nog wat ga doen vandaag... heb terug gesmst dat ik ff in een dip zit en dat ik op de sportschool was en daarna nog ff langs mn moeder zou gaan.
Later kreeg ik nog een sms dat ze naar het strand was geweest...
Ik heb net een tijdje zitten huilen en voel me nog steeds erg down... misschien vanavond nog even skeeleren... alhoewel er ook nog veel in huis moet gebeuren.
Ik denk dat ik vandaag zo verdrietig ben omdat ik me vandaag een paar keer realiseerde dat het echt over is... dat ik dr als "mn vriendin" voorgoed kwijt ben... uiteraard wist ik dat al ruim 3 weken, maar zo af en toe lijk ik daar niet zo aan te denken, dat zijn de momenten dat het wel gaat... zodra ik ga malen en nadenken komen de tranen... op zich mogen die er ook zijn natuurlijk, maar merk wel dat ik er nu wel heel erg down van wordt... dus dan maar weer de deur uit en actief bezig zijn... helaas helpt dat op het moment ook niet zo goed... misschien idd door wat kuil zei, dat het mooie weer zo'n contrast is met hoe ik me voel...
bah wat voel ik me vandaag slecht... het leek een beetje beter te gaan, maar dat was waarschijnlijk het effect van het maar een beetje negeren...
Ik ga nog even wat blogs lezen... en dan moet ik mezelf maar weer dwingen om iets te eten en daarna nog wat in huis doen of skeeleren... het liefste zou ik nu in bed kruipen en er nooit meer uit komen... nee dat is niet waar... het liefste zou ik weer samen zijn met mn ex... maar dat is niet realistisch...