Ik heb je verhaal gelezen en kan niet anders zeggen dan dat dit me een zeer emotioneel uitputtende en machteloos frustrerende situatie lijkt. In tegenstelling tot de meeste verhalen hier, waarbij een relatie al tot een einde is gekomen en iemand gedwongen wordt de verandering (zonder elkaar) in zijn/haar leven aan te gaan, zit jij IN een relatie waarbij je lijdzaam en machteloos toekijkt hoe zijn verwondering en nieuwsgierigheid naar dat 'Onbekende' meer en meer een obstakel tussen jullie begint te worden die (op dit moment) al kleine scheurtjes veroorzaakt.

Het meest zure is nog dat, zoals je zelf ook al beaamde, we allemaal welleens een periode meemaken waarin wij onszelf de 'wat als...?' en 'is dit het nu...?'-vragen stellen. Het is niet meer dan menselijk dat wij allen af en toe een tussentijdse balans van ons leven en ervaringen opmaken, om er zo achter te komen of we wel op de juiste weg bezig zijn. Die menselijke nieuwsgierigheid en verwondering is hem dan ook niet kwalijk te nemen. Daarbij komt ook nog eens dat jullie al op vrij jonge leeftijd (15-16 jaar?) een exclusieve verbindtenis met elkaar zijn aangaan in toch een zeer belangrijke periode waarin de meeste jonge mensen juist allerlei verschillende (liefdes/relatie-)ervaringen opdoen die invloed zullen hebben op hun latere leven.

Ik ben absoluut niet tegen samenwonen en ik veroordeel jullie keuze dan ook niet, maar uit eigen ervaring (ik was net 19 toen ik bij mijn eerste vriendje introk) heb ik geleerd dat op zo'n jonge leeftijd al een leven samen invullen en uitbouwen, persoonlijke ontwikkelingen en groei in de weg kunnen staan omdat je nu eenmaal constant in elkaars gezelschap, en dus wereld, verblijft--en dus bestaat de kans dat je eigen wereld (en dus persoonlijke groei) een beetje op de achtergrond raakt. Er zijn natuurlijke uitzonderingen, en misschien behoren jullie tot deze categorie

Wat ik wel vermoed is dat dezelfde vragen steeds in jullie relatie terugkomen, omdat er toch iedere keer opnieuw voor wordt gekozen om er geen gehoor aan te geven en er dus niets concreets mee te doen: "We hebben zulk soort gesprekken 1 keer per week, maar gaan gewoon weer verder alsof er niets aan de hand is."

Ik vraag me af hoe deze gesprekken verlopen dat jullie erna gewoon op dezelfde voet verder kunnen. Ik vermoed dat er bij beiden angst, paniek en onzekerheid bestaat wanneer er wordt gesproken over zijn nieuwsgierigheid naar het 'Onbekende'. Misschien is het omdat het een niet te ontkennen verlangen (van hem) blootlegt die grote gevolgen voor jullie samenzijn kan en zal hebben op het moment dat er werkelijk aan wordt toegegeven. En daar willen jullie beiden gewoon liever niet aan denken. Best logisch dat jullie beiden na zo'n gesprek verder gaan alsof er 'niets aan de hand is'. Maar ik denk dat het 'net doen alsof' vroeg of laat een keuze bij 1 van jullie zal gaan afdwingen. Vooral omdat twijfels, verwondering, stille vragen of simpelweg een nieuwsgierigheid naar 'Een Andere Onbekende Weg' stemmen zijn die ergens diep in je innerlijk om aandacht vragen. Waar je dus naar moet luisteren.

"Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan dus ik praat er gewoon niet over en doe alsof het me weinig doet."

Ik kan niet beoordelen hoe jullie gesprekken verlopen, maar ik denk dat je jezelf tekort doet door net te doen alsof het je weinig doet. "Maar ik word langzaam gek van mn gevoelens..", schrijf je. Je ervaart stress, en er begint zich ergens binnenin een klein wantrouwend gevoel te ontwikkelen die waarschijnlijk alleen maar groter zal worden omdat je naar hem toe waarschijnlijk geen open kaart speelt.

Ik weet niet of ik je adviezen kan geven die jou uit deze situatie kunnen weghalen, maar wat ik wel kan doen is jullie BEIDEN aan te raden dieper in te gaan op zijn verlangen naar dat 'Onbekende' en aandacht te besteden aan de bron van die nieuwsgierigheid. Waar komt die nieuwsgierigheid vandaan? Is er iets dat hij in jullie relatie mist, waardoor hij zich afvraagt of hij dat ergens anders wel kan vinden? Mist hij ervaringen die hij graag had willen hebben, maar heeft moeten mislopen door al op jonge leeftijd met jou een relatie aan te gaan? Voelt hij zich opgesloten en daardoor belemmert in iets dat hij nodig denkt te hebben?

Net doen alsof het je weinig doet en 'gewoon weer verder gaan alsof er niets aan de hand is' is ontkennen dat deze relatie blijkbaar schreeuwt om aandacht voor bepaalde behoeftes; zij het die van jou, zij het die van hem. En ontkenning staat verbetering in de weg

Ik wijs je absoluut niet in de richting van 'het uitmaken'. Da's misschien wel heel drastisch, gezien het feit dat ik zijn nieuwsgierigheid niet kan zien als een tekortkoming. Maar het wordt wel tijd om deze vragen die bij hem aanwezig zijn (en zeker 1 keer per week op de tafel verschijnen) eens tot in de kern te gaan ontleden.

Heel veel sterkte!

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

hey steffy

ik weet hoe je je voelt.. ik zit met precies hetzelfde probleem... hij weet het ook niet meer. Wij wonen dan wel niet samen maar het is toch ook heel vervelend. Bij mij is het ook steeds vaker het gevoel van "hoe lang blijft dit nog, net zolang tot hij of ik een ander tegen komen". Je kan wel praten maarja.. die twijfels blijven toch is mijn ervaring. Mijn vriend weet ook niet wat hij wil, hij twijfelt aan zich zelf, aan onze relatie, aan zijn gevoelens, aan zijn werk. Hij twijfelt momenteel aan alles. De ene keer is het harstikke gezellig tussen ons en de andere keer totaal niet omdat hij heel afstandelijk is. Ik kan je helaas geen tips geven behalve dan ga lekker je eigen dingen doen en geef hem de tijd en ruimte om na te denken. Maar laat niet eeuwig met je sollen... het zijn ook jouw gevoelens waar hij rekening mee moet houden. (Niet dat ik het al heb durven uitmaken, ja 1 x en toen kwam hij na een maand met hangende pootjes terug, en nu twijfelt ie weer?!)
ik merk aan mezelf dat ik ook vrijer ben naar andere jongens en dat die inderdaad wel interesse tonen... en dan wordt hij toch wel jaloers? Terwijl ik er niet eens bij bedoelingen mee heb...
Het wachten maakt het zo vervelend. Wanneer is hij over deze gevoelens ? Of durft hij nou eindelijk eens een beslissing te nemen. Ik heb ook geen zin om nog maanden zo door te gaan dat wil ik niet en trek ik niet... maarja.. hem de deur wijzen wil ik ook niet omdat ik gewoon wel heel erg veel van hem houd... misschien dat ik over een aantal maanden die beslissing kan nemen, of dat hij eindelijk weet wat hij wil.

Geen goede raad of adviezen.... alleen maar iemand die hetzelfde meemaakt ... je bent niet alleen...

Toch fijn om te horen dat ik niet de enige ben. Gisteren hebben we weer lang gepraat. Hij voelt zich aangetrokken tot een meisje uit zijn klas. Maar hij zal nooit wat met haar doen zonder er eerst met mij een punt achter te zetten. Ook kan hij niet bij mij weg omdat hij dan, zoals hij zelf zegt, niet alleen een relatie maar ook zn beste vriend moet missen, en dat is niet wat hij wil. Ik heb besloten om zolang ik me goed bij hem voel ik dit even zo door laat gaan. Mn eigen ding doen inderdaad en hem de ruimte geven. Zolang hij eerlijk blijft vind ik dit een houdbare situatie... Maar inderdaad niet te lang, zoals Eres zegt, ik wil ook een vriend die me aanbid, en nu doet hij dat opzich wel op zijn manier, maar er zijn meerdere die hij aanbidt en op de langere termijn wil ik dat niet. Dus conclusie, wachten en kijken of hij verandert en anders hoop ik dat ik even sterk kan zijn als eres en er een punt achter kan zetten...