Ik begrijp je gevoelens heel erg. Het gevoel dat je niet meer tegen deze situatie kan en het ongeloof, maar ook wel boosheid en veel paniek. Ik heb al deze gevoelens ook gehad en sommige nog steeds. Ik ben nu bezig om mijn ex echt los te laten, want ik wil deze gevoelens niet meer. Ik wil niet meer in de put zitten om hem. Hij gaat ook gewoon door, ook al vind ik dat heel erg. Ik ga nu weer iets voor mezelf opbouwen en wil meer zelfvertrouwen krijgen, zodat, als er in de toekomst weer een relatie uit gaat, ik niet meer zulke heftige gevoelens krijg en er beter mee om kan gaan. Ik wil dit nooit meer meemaken. Ik heb heel erg in een dip gezeten en wil dit nu niet meer. Jij mag jezelf dit ook echt niet aandoen. We moeten nu voor ons zelf gaan kiezen en niet meer met die ander bezig zijn. Wij hebben dit niet verdient om ons zo te voelen. Wij moeten nu gaan laten zien dat wij het ook kunnen en dat we hen niet nodig hebben om gelukkig te zijn. Ik weet dat dit heel moeilijk is allemaal, omdat ik je gevoelens heel goed herken. We mogen ons niet meer druk maken om iemand die dit andersom ook niet doet. Ik ga weer verder leven en ik zie wel wie er ooit op mijn pad komt. Ik sta nu nog lang niet open voor een ander, maar de gedachte dat het allemaal weer goed komt als ik mijn leven weer heb opgepakt stelt me gerust. Als je je leven op orde hebt kunnen de mooiste dingen gebeuren. En dit houd ik mezelf voor. Probeer vol te houden om geen contact met haar te zoeken, dan kun je uiteindelijk heel trots op jezelf zijn. Ik heb nu bijna 2 weken geen contact meer gezocht en ben echt trots om mezelf daarvoor. Jij kunt dit ook.

Heel veel sterkte, het komt helemaal goed met jou.

vanaf de zijlijn meelezend vraag mij af of jij jezelf niet verschrikkelijk lichamelijk aan het afbranden bent met dat bijna dwangmatige gesport iedere dag.

Sporten kan een heilzame werking hebben tijdens een fase van liefdesverdriet. Maar het verwerken van het intense verdriet wat jij nu doormaakt, vergt veel energie. Lichamelijk en geestelijk. Ik gok erop dat je amper een hap door je keel krijgt, de kilo's er bij je af vliegen. Hoe slim is het dan om iedere dag te gaan sporten. Energie te verbranden die je nodig hebt voor je verwerking. Voor je het weet ben je jezelf aan het "opeten".

Ik vraag mij af, als ik de intensiteit van je verdriet lees, lees of je niet veel meer gebaat bent bij andere vormen van "sport". Minder body, maar meer op het gebied van mind en spirit. En dat geeft ook afleiding, brengt je misschien langzaam wat meer in geestelijke balans, en bespaart je kostbare calorieën die je nu aan het verbranden bent.

Ja, het moet er toch op een manier uitkomen. Ik weet dat ik zelf ook een periode van heftige dromen heb gehad toen ik zelf nog in een korte "shock and awe" fase zat, waarin ik niet in staat was om op welke manier dan ook emotioneel te kunnen bevatten dat het voorbij was. Alleen brak ik daar vrij snel doorheen. Schakelde naar het gevoel toe te laten dat het voorbij was, hoop te laten verdwijnen en afscheid te nemen van dat wat er was geweest.

Het lijkt erop, maar kan mij vergissen, dat je daar vast lijkt te zitten. Die wond die onder de oppervlakte ligt te zweren probeert dicht te blijven drukken. Alsof je nog totaal niet het gevoel kan of wil toelaten dat het voorbij is, en overgaat naar afscheid nemen van haar en wat er is geweest. Even niet meer met haar bezig zijn, en stoppen met praten en schrijven over haar. Die trekbandjes die er nog zijn loslaten.

Je loopt toch bij een psych ? Beetje goede zou je daarin kunnen begeleiden om stappen die richting in te nemen. En dan bedoel ik niet zozeer dat je dan iets met van die G-schema's die momenteel zo populair lijken te zijn, maar meer in de vorm van visualiseren.

Maar, om met Waterman te spreken, ik ben maar een buitenstaander die vanaf de zijlijn meeleest. Kan er dus helemaal naast schieten.

Ik vind het knap van je dat je het nog volhoudt, ik weet hoe erg je ermee stoeit. In jou geval is het ook de beste manier om toe te passen, aangezien zij jou heeft aangegeven dat het definitief over is. Je wordt één kant op gedreven, de kant om haar los te laten, eroverheen te komen. Er is geen andere weg. Dit is jouw keuze niet, dat weet ik ook wel, maar je hebt echt geen andere route.
Als je uiteindelijk geen gevoelens meer voor haar hebt, en dat duurt echt wel ff, maar dan kun je eigenlijk pas de vriendschap aan. Absoluut niet eerder!

Ga lekker naar de sportschool, niet om veel te sporten, want daar moet je echt mee minderen, maar neem gewoon al die tijd gebruik van de sauna, de bar, het zwembad en als het ff kan ga je lekker zonnen.

Je kan ook nog iets gaan doen wat je met je ex nooit hebt gedaan, een lesje surfen misschien? Een moeilijk gerecht opzoeken en het gewoon volgens recept na proberen te maken? Een fietsroute volgen? Naar een stad of dorp rijden en zoveel mogelijk fotograferen om vervolgens zelf een fotoboek ervan te maken? Het zijn maar wat suggesties.

Je doet hard je best, maar sport wat minder om wat energie te behouden!

Zoiets bijvoorbeeld, of soort een van yoga work-outs. Het zijn maar voorbeelden. Op bijna iedere sportschool worden tegenwoordig wel dat soort work-outs gegeven. Moet je natuurlijk wel echt open voor willen stellen, om andere mogelijkheden te gaan proberen om verder te komen om geestelijk weer in balans te komen. So, put on the yoga-pants.

Ik geloof erin dat het beter is om op gegeven moment de keuze voor je zelf te gaan maken om het allemaal toe te willen gaan laten. Emotioneel en rationeel in balans te willen gaan krijgen. Open te willen gaat stellen voor de realiteit, en het gevoel daarvan toe te laten. Je er niet meer tegen willen verzetten. En dan stort je een tijd in, "sterf" je emotioneel even voor een periode. Daarvandaan begint dan echt je herstel.

Zou beter kunnen zijn dan je er tegen blijven verzetten, en het allemaal op blijven eten en uiteindelijk imploderen en alsnog instorten.