wat ik lees als buitenstaander:
hij zegt dat het niet allemaal jouw schuld is. Wat bedoelt hij daarmee? Ik lees namelijk: niet alles is jouw schuld, maar een flink deel wel. En jij was gewoon niet de juiste vrouw. En hij wil voor zichzelf niet praten naar jou toe over zijn eigen patronen. Dus wel de schuld bij jou schuiven, maar niet open zijn over zijn eigen patroon. Ziet hij het zelf wel, vraag ik me dan af? Het is altijd makkelijker om de schuld bij een ander neer te leggen hè, en voor jezelf weg te rennen. Wat heb je aan zo iemand?

Ik vind het erg manipulatief klinken allemaal, en het bereikt zo te lezen wel het gewenste effect bij jou: je begint te twijfelen aan jezelf, en de aandacht is weer even afgeleid van zijn foute gedrag, want daar wil hij het niet over hebben. Hoe hij jou op een rotmanier heeft behandeld. Hoe jij hem uit goede bedoelingen hebt geprobeerd te laten groeien. Hoe jij je best hebt gedaan, ok niemand is perfect maar in een relatie hoor je samen te groeien en hij hoort dat in jou dan ook te zien en te waarderen. Maar daar hebben jullie het natuurlijk niet meer over nu, over zijn gedrag en wat hij vooral niet aan jou geeft: respect. En het leidt ook af van de vraag die jij je eigenlijk zou moeten stellen, focussen op wat jij nodigt hebt en wilt. Is hij wel de juiste man voor jou, met dit soort gedrag? Wat wil jij?

Ik herken de patronen zo goed, wat dit soort dingen bij mij bewerkstelligden is dus wat ik bij jou ook een beetje denk te lezen: je wilt weer helpen, probeert vast te houden aan die laatste strohalm, uit schuldgevoel, uit twijfel. Jij bent niet de juiste vrouw voor hem? Hoe kan hij dat nou zeggen, dat ben je wel! En je voelt je dan schuldig en wilt bewijzen dat je dat wel wilt zijn, kunt zijn! Dat was het gevoel dat het bij mij opriep. Misschien herken je er iets van.

Waarmee zou je hem dan nog kunnen helpen? Als hij het niet ziet, niet wil zien, niet durft te zien? Als je niet tot hem doordringt? Als hij nu al de schuld naar jou probeert te schuiven? Een voorwaarde voor hulp is dat je hulp wilt en dat je inziet dat er bij jezelf iets fout zit, en zo te horen ziet hij dat niet.

En waarom zou je hem überhaupt nog willen helpen?
Je zit op een belangrijk kruispunt denk ik, waar ik ook heb gestaan, ik heb de keuze nu gemaakt om mezelf eerst eens te gaan helpen! Lees op het forum veel vrouwen, en ook sommige mannen trouwens, die altijd maar willen blijven helpen maar zichzelf daarbij uit het oog verliezen. Precies wat ik zelf maar wilde blijven doen !Wat heb jij er zelf aan om nog in zijn buurt te blijven?

Wat is de werkelijke reden om hem te willen blijven helpen? Is het echt om hem te helpen, of uit hoop? Hoop dat hij verandert, hoop dat hij terugkomt? Hoop dat hij inziet dat jij het bent voor hem, hoop dat hij gaat waarderen wat jij allemaal voor hem hebt gedaan? En zelfs als het puur voor hem is, is het dan jouw pijn waard? De pijn van te worden blijven geconfronteerd met iemand die jou niet bepaald netjes en volwassen behandelt?

De vragen liggen eigenlijk al op je lippen, je noemt in je laatste alinea al die twijfel: gaat het niet ten koste van jou?
Mijn antwoord zou zijn, ja, het zal gaan ten koste van jou. En ik vrees dat het weinig gaat opleveren. Als hij zichzelf niet eerst helpt, kan niemand hem helpen. Juist als je bij hem in de buurt blijft, blijf je toegankelijk voor zijn manipulatie, en kun je veel lastiger je eigen heldere kijk op wat jij nu wilt en waar jij echt staat formuleren en voelen.