Hey lieve mensen,
Ik ben zo misselijk, ik heb E online gezien op een datingsite. Het komt zo hard binnen. Ik mis hem zo, en hij heeft nooit meer iets laten horen sinds het telefoongesprek een 6 weken geleden. Ik snap het gewoon niet. wat er niet aan de snappen is voor mij is dat hij jaren vriendschap gewoon down the drain laat gaan. Onze "relatie" heeft maar 4x bed geduurd, maar de vriendschap 7 jaar. En ik stuurde nog een kaartje dat ik hem mis. Geen reactie. Hij was altijd zo'n lieve vriend, en nu? Ik voel me zo nietig en rot, gewoon niks waard in zijn ogen, nu op datingsites terwijl ik hem nog dagelijks mis. Onze vriendschap was echt heel hecht, hoe kan het dat hij daar helemaal geen traan om laat, niets meer aan wil doen, mij helemaal uit zijn gedachten en wereld heeft gewerkt?

Ik zit nu in dbio, hem aanspreken en dan wat? Of het niet doen. En dan dit gevoel hebben dat hij dus zonder dat ik er iets van zeg zo kan negeren en pijn doen.

Het verwarrende hierin voor mij zijn diverse dingen, dat ik echt dacht een ware vriend in hem te hebben. Ik ben in shock nu, en wil niks liever eigenlijk dan weer onze weekends op de bank of erop uit. En hij heeft dat compleet niet, hij zit op die datingsite en geeft zijn aandacht aan anderen. Ik begrijp niet dat hij de vriendschap die we hadden zo kan laten gaan, straks is ie blij dat hij van me af is?
Hij deed altijd wel heel lief. Ik heb hem nooit gehoord over iets waar hij van baalde, en dan nog: dan zeg je het toch/spreek je het uit? Hij zwijgt, ik ben er niet meer, in zijn leven. En dat is iets dat ik totaal niet verwacht had, dat hij zo makkelijk verder zou kunnen gaan.
En wat hij zegt komt ook weer boven.
Woord voor woord. De fijne en de rotte dingen.

Ik word er misselijk van, ook omdat dit me zo aan mijn ex herinnert, die stond zelfs op datingsites tijdens onze relatie - dus die laag zit ook hierbij, die klotedatingsites. Of beter: dat klotegedrag van die mannen. Ik hoop echt dat ik me op een dag wel echt belangrijk kan voelen voor iemand. Iemand die geen behoefte heeft om verder te kijken omdat ie de liefste en mooiste al heeft voor hem. Ik kan er nu niet eens meer in geloven en denk: elke man die bij je is, Meeuw, zal verder kijken naar een ander. Je kan niemand vertrouwen en bent niks waard. Ik weet het verstandelijk is dat onzin, dat kan ik zo zien, maar gevoelsmatig voel ik me zo minderwaardig. Gewoon niet eens het respect waard om de vriendschap op een wederzijds goede manier te beëindigen, als dat is wat die wil. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden, maar het is een mengeling van shock, pijn gemis en toch ook woede, die me nu wakker houdt.

Ik zal dingen van me af moeten schrijven, ik laat het allemaal veel te veel rotten van binnen. Praat er met niemand over. Het wordt gewoon echt zo zwaar nu, dat gevoel dat niemand me moet (ben zoveel mensen kwijt geraakt dat het moeilijk is het van me af te zetten, het voelt alsof IK het niet waard ben of dat IK alles heb veroorzaakt).

Meeuw