mis haar...

afbeelding van Gast

Het gaat vrij goed eigenlijk met me, heb genoeg afleiding, doe leuke dingen en mijn vrienden en familie zijn er steeds om me op te vangen en te praten...eigenlijk heb ik de juiste voorwaarden om me heen om ldvd goed te kunnen verwerken. Toch is er nog steeds dat gdvrdm gemis de hele tijd, en soms wordt ik helemaal ziek van mezelf. Na alles wat ze me de afgelopen 2 maanden heeft aangedaan, waar ze me zomaar heeft laten zitten van de ene op andere dag zonder goede reden, het feit dat ze al een ander heeft...alle pijn en verdriet wat ze me heeft aangedaan...toch blijf ik haar missen. Ik zie de negatieve kanten echt wel hoor, maar de positieve kant overheersen nog steeds...en voortdurend die kleine dingen die zo confronterend zijn waar je nix aan kunt doen....een foto die nog ergens ligt, een briefje wat ze ooit heeft geschreven, maar ook het feit dat je opeens alleen naar een feest gaat, alleen op je kamer zit, terugdenkt aan alle leuke dingen die je samen gedaan hebt, de vakanties, hoe mooi, spontaan, leuk, lief, aardig ze was, hoe goed we bij elkaar paste...alles...en het blijft maar terugkomen en ik wil het helemaal niet...als ik haar naar hoor val ik weer in een dip...ik kan er niets aan doen, ik wil het niet, maar het gebeurt gewoon!

Het doet zo'n pijn om te horen dat ze er helemaal overheen is, dat ze niet meer met me bezig is en dat ze vrolijk allemaal leuke dingen doet (met die ander...een of ander onnozel popiejopie achtig kereltje van 19). En telkens als iemand vraagt hoe het met mij gaat kan ik niks anders zeggen dan: gaat wel. Met haar gaat het super...ik snap het niet!

Ik kan me helemaal vinden in de zin: My best wasn/t good enough! Ik deed alles voor haar, was lief, altijd eerlijk en betrouwbaar, ze was alles voor mij, ik hielp haar, was er voor haar, ik hield met mijn hele hart van haar, zij kreeg het allerbeste van mij, ik gaf haar mijn hart....een wat krijg ik er voor terug! Oneerlijkheid, geen vertrouwen, alles wat ik dacht dat we hadden opgebouwd valt als een kaartenhuis binnen een week in elkaar...weg alles....weg mijn alles! Wat doet het toch verdomd veel pijn!!