Hoi, mijn eerste blog, ik heb hier al eens een verhaaltje geplaats van hoe het uitging, maar ik moet echt wat kwijt. Het is nu een maand uit met mijn ex en kan nog niet begrijpen wat er gebeurd is. Het is zo raar gelopen in de laatste maanden dat we nog bij elkaar waren. Van de een op de andere dag kon ze me geen liefde meer geven en ze sloot zich helemaal af voor mij. Ze had een jaar lang les gehad van een leraar en dat ging gewoon helemaal niet goed en dat bleek de reden dat ze naar een andere school moest. Toen zij op de nieuwe school zat ging alles een stuk beter, opeens na twee maanden bleek de vorige leraar verongelukt. Ze had het er moeilijk mee en het bleek dat ze verliefd op hem was geweest of nog is, kweet et nie. Ze kreeg dit pas door nadat hij was overleden.

Ik snap dan dat ze een verlies moet verwerken, maar dat ze zich daarvoor helemaal voor mij af zou sluiten. Ik vond dat echt verschrikkelijk en kon er toen niks mee, dacht echt dat er wat mis was met mij. Langzamerhand werd ik steeds gekker ervan, betrok het helemaal op mezelf. Ik wou haar graag helpen, maar dat kon niet, want het had natuurlijk ook met mij te maken en het zat in haar hoofd. In die periode is ze verhuist naar een andere stad en bleek een goede vriendin toch niet zo goeie te zijn en de relatie met haar moeder was ookal slecht.

Uiteindelijk heb ik opgebracht het maar uit te maken (via de telefoon) en zij was het er mee eens, ze wist niet wat ze anders moest doen om rust te krijgen. Ze wil graag alleen zijn en ze was al van relatie in relatie gegaan en had tijd nodig om dingen op een rijtje te krijgen. Ik was er echt kapot van, het klopte allemaal niet, onze relatie was heel goed. Geen ruzie, konden samen alle dingen doen die we leuk vonden, elkaar vrijlaten, reizen maken. Muziek was ons beidens hobby en dat konden we het samen goed mee vinden. Zij heeft een keer gezegd dat het "te perfect" was, maar ja, wat is dat nou weer, dacht ik toen.

Ik heb haar nog een paar keer gebeld, maar ze weet niet wat ze voelt, konden elkaar maar beter niet spreken, want dan kwam ik te dicht bij haar. Ik heb haar later nog een brief gestuurd met mijn visie op onze relatie, had ik achteraf beter niet kunnen doen, maar goed, kan ze toch niks mee op dit moment, als ze het wel weet zou ze een brief terug sturen, tja...

Ik voel me kut en kan het nog niet begrijpen, kan haar zeker nog niet loslaten. Kijk zeker tientallen keren per dag op de msn of ze nog online is. Ik ben verdrietig en mis het lichamelijke contact die we hadden. Ik heb in mijn leven het lichamelijk contact erg gemist en toen ik het eindelijk had was ik zo blij.

Nu wil ik het zo hard terug, maar dat kan op dit moment echt niet met haar. Ze wil me niet zien, omdat ze dan terugvalt in een stukje verwerkingsproces en dat kan ze nu niet gebruiken. Ik kan het gewoon niet afsluiten op zo'n kut manier, ik ben eigenlijk heel kwaad en heb het idee dat ze haar nieuwe leraar, welke toevallig nog eens een goede vriend was van de vorige leraar, ook erg leuk vind. Ik heb het haar toen we nog wat hadden een keer gevraagd en toen zij ze natuurlijk: echt niet, ik moet niet mijn oude leraar terugzoeken in de nieuwe, hoewel ze er al wel over na had gedacht. Een idee komt er niet zomaar denk ik altijd. Maar ja, het gaat om mijn gevoel hier, ik wil het afsluiten. Zoveel herinneringen, plekken hier in de buurt die me constant aan alles doen denken.

Ik wil de laatste spullen uitwisselen en het daarbij laten, maar weet nog niet of dat zo'n goed plan is. Ik wil eigenlijk laten zien dat ik heel boos ben, misschien is het dan sluiting voor mij en de dingen zeggen die ik graag had willen zeggen en nog niet had gedaan. tja, ik ben de weg kwijt. Elke dag probeer ik dingen te doen, maar heb niet echt een vooruitzicht, weet niet hoe ik me morgen zal voelen. Ik moet haar loslaten, maar wil het niet........ is het nog logisch allemaal, voor mij niet meer..

para